Την επόμενη μέρα της καταστροφής… Μετράς πληγές ή μετράς δυνάμεις που σου απομείναν; Μετράς εμπειρίες ή μετράς λόγια που δεν είπες, κινήσεις που δεν έκανες, στιγμές που δεν έζησες;

Φόρτωνα καιρό και είπα να ξεσπάσω. Να αφήσω το χείμαρρο. Μάζεψα πολλά. Συναισθήματα ανάμεικτα. Ίσως και να αργήσω να ξαναγράψω. Δεν ξέρω. Ίσως αύριο να ξαναγράψω. Δεν το ξέρω. Αυτή τη στιγμή που γράφω σιχαίνομαι την ίδια μου την ύπαρξη και ό, τι με περιβάλλει. Για πολλούς, δικούς μου λόγους που ούτε μπορώ, ούτε θέλω, ούτε θα πω, ούτε θα καταλάβει κανείς αν πω. 

Είναι το αίσθημα που σου αφήνει, η πικρή γεύση όταν σου γ***** το όνειρο. Τόσο απλά. Όταν ξεφτίζει κάτι που περίμενες και έφτασες στην πηγή για να ανακαλύψεις ότι έχει στερέψει.

Πώς να πορευτείς σε έναν τόπο που σε φτύνει κατάμουτρα; Σε βάζει σε ένα τσουβάλι μαζί με χιλιάδες σαν κι εσένα, σου πετάει ένα ξεροκόμματο. Η εντολή είναι σαφής. Βγες και κολύμπα. Κι ας είσαι στον ωκεανό, κι ας κυκλοφορούν καρχαρίες γύρω σου.

 Στο καράβι που βουλιάζει ο καπετάνιος ήδη λείπει. Σε αυτό το καράβι, ο καπετάνιος ήταν ο πρώτος που το εγκατέλειψε, σε αντίθεση με τα άλλα, που ο καπετάνιος είναι ο τελευταίος που αφήνει το πλοίο που βουλιάζει. Η μπάντα ξεχασμένη στην άκρη παίζει τα δικά της τραγούδια, συμπληρώνει το ναυάγιο, δίνει το δραματικό σύνθημα της στιγμής, μήπως κάποιος δεν κατάλαβε τι συμβαίνει .Όπου καπετάνιος και μπάντα γνωστό ποιοί είναι. Οι εκλεγμένοι ανίκανοι.

Φωνές παιδιών που διεκδικούν το αυτονόητο. Από πού αρχίζει η αλλαγή; Από τους νέους. Όχι όλους τους νέους. Όσους έχουν τα κότσια. Γιατί με λύπη βλέπω ότι ανάμεσα σε νέους ανθρώπους υπάρχει σκουριά στα μυαλά και στις ιδέες, χειρότερα και από μυαλά και ιδέες παππού ενενήντα χρονών… Με λυπεί απίστευτα αυτό…

Λειτούργησε μια χαρά η πλύση εγκεφάλου. Το βόλεμα κι η προσμονή του. ‘’Μην πας κόντρα. Θα σε πολεμήσουν. Συμβιβάσου. Κάποιος μεγάλος θα βρεθεί να σε βολέψει σε μια θεσούλα, μια καρεκλίτσα θα σου βρούμε κι εσένα να κάθεσαι, να πέφτει ο μισθός. Αρκεί να έχεις και νύχια. Για να ξύνεσαι πιο εύκολα. Πως αλλιώς; Εσύ γεννήθηκες για μεγάλα πράγματα. Άσε τους άλλους να τα βγάλουν πέρα με 400, με 500 ευρώ’’.

Πώς να φωνάξεις και τι να πεις και τι να αλλάξεις; Στην ουσία το αποτέλεσμα θεραπεύεις, όχι την αιτία. Η αιτία μένει εκεί, σαπίζει και ξαναγεννάει ένα νέο τερατώδες αποτέλεσμα. Γιατί αν δεν θεραπευτεί θα ξαναγεννάει πανικό. Θα ξαναγεννάει πόνο, δάκρυ, μανία, οργή, αγανάκτηση, διχόνοια, έχθρα. Ίσως και να συμφέρει κάποιους. Να υπάρχει διχόνοια. Ποιους; Ε, τα ευκόλως εννοούμενα…Είπαμε τον καπετάνιο και την μπάντα των ανίκανων.

Μια χώρα σε αναβρασμό. Καίγεται κυριολεκτικά και μεταφορικά, αλλά κάποιους το μόνο που τους απασχολεί είναι οι περιουσίες που χάνονται, τα μεγαθήρια, οι ναοί του καπιταλισμού που προσκυνάνε οι πιστοί- καταναλωτές το χρήμα…Φυσικά οι ανθρώπινες ζωές για αυτούς είναι ψιλά γράμματα...

Ντροπή νιώθω που ανήκω σε μια τέτοια κοινωνία. Ντροπή και αποστροφή μόνο που είμαι μέρος της κι ας απέχουν έτη φωτός οι απόψεις μου από όλων αυτών που το μόνο που τους στεναχωρεί είναι που καήκαν τα μαγαζιά και πως θα ψωνίσουν. Εμένα το μόνο που με στεναχωρεί είναι οι άνθρωποι που μπορεί να μείνουν στο δρόμο, οι εργαζόμενοι που δουλεύαν σε αυτά τα μαγαζιά. Αυτό μόνο με στεναχωρεί. Το μεγαθήριο σε λίγους μήνες στη θέση του θα είναι.

Αλλά πώς να αλλάξεις και τι να αλλάξεις; Αμφιβάλλω αν έχουμε δύναμη πλέον όσοι έχουμε τη διάθεση και την ελπίδα να αλλάξουμε τον κόσμο. Με αυτό το όνειρο ξεκινήσαμε αλλά τελικά δεν αλλάζει ο κόσμος. Όσο υπάρχουν τα μικρό-συμφέροντα που καθορίζουν τις ζωές όλων. Αυτά εκλέγουν, αυτά καθορίζουν, αυτά κυβερνούν. Το βόλεμα. Το ‘’μέσο’’. Αυτό βρίσκει τις δουλειές. Αυτό πετάει τους πτυχιούχους σαν στυμμένη λεμονόκουπα για να βολέψει τους αμόρφωτους. Αυτό βόλεψε και την κοπέλα στη δημόσια υπηρεσία στο Μενίδι- που είχε πάει η μάνα μου με τη θεία μου, για μια υπόθεση της θείας μου- αυτή την κοπέλα που ρώταγε πως χρησιμοποιείται το κομπιουτεράκι που κάνει τις πράξεις!!!!!! Αν έχεις το Θεό σου!!!! Η μάνα μου ντράπηκε που είναι άνθρωπος και ξόδεψε λεφτά να σπουδάσει μια κόρη- εμένα- μια με έχει άλλωστε, αδέλφια δεν έχω- να βγάλω πανεπιστήμιο για να έρχεται την άλλη μέρα η άλλη από το χωριό της, να βρίσκει αμέσως δουλειά επειδή ο μπαμπάς της έχει φίλο το διευθυντή της υπηρεσίας, τα πίνανε στο χωριό στο ίδιο καφενείο. Απλό παράδειγμα, αλλά έτσι γίνεται σε όλα, σε όλους τους χώρους. Εγώ που πάω με το σταυρό στο χέρι και δεν καταδέχομαι να βρω δουλειά με μέσο, θα βρω του αγίου ποτέ και το ξέρω.

Ποιος φταίει για αυτό; Η νοοτροπία μας και μόνο. Αν έπαυε ο κάθε γονιός, το κάθε παιδί να σκέφτεται με αυτό τον τρόπο, θα κατέρρεε αυτό το σύστημα από μόνο του. Κάτι ανάλογο είναι τα φακελάκια στα νοσοκομεία. Εμείς έχουμε καλομάθει τους γιατρούς. Από εμάς θα καταρρεύσει αυτό. Όταν δίνει όρκο, είναι όρκος. Στον Ιπποκράτη ή σε όποιον άλλο αρχαίο θες. Είναι όρκος. Ορκωμοσία κάνεις και παίρνεις το πτυχίο.

Το έλλειμμα παιδείας φταίει. Από το σπίτι ξεκινάει και κορυφώνεται στο σχολείο. Το μόνο σίγουρο ότι ΔΕΝ ΦΤΑΙΝΕ τα παιδιά. Ας πάψουν οι συντηρητικοί παππούδες που έχουν φέρει τη χώρα στο χείλος της καταστροφής να κατηγορούν τα παιδιά. Αν απαιτούν σεβασμό, να τον διδάξουν. Τον σεβασμό τον κερδίζεις όταν γίνεσαι παράδειγμα. Μόνο παράδειγμα δεν είναι όλοι αυτοί. Νομίζουν δεν τους βλέπουμε πως κάνουν. Τι παράδειγμα δίνουν.

Από ένα απλό θα αρχίσω. Μια συμπεριφορά που με μπριζώνει. Πας να κατέβεις το λεωφορείο και έρχεται το μπουλούκι των βαρβάρων να μπει και σε τσαλαπατάει, λες και θα τους αφήσει έξω. Κυρίως παππούδες το κάνουν αυτό. Αλλά με στεναχωρεί διπλά όταν βλέπω μανάδες με μικρά παιδιά να το κάνουν. Που δεν έχουν μάθει στα παιδιά τους να έχουν υπομονή. Να τους διδάξουν και να τους πουν ‘’΄περίμενε παιδί μου πρώτα κατεβαίνει ο κόσμος και μετά ανεβαίνουμε. Να μάθεις να έχεις υπομονή στη ζωή σου’’. Θεωρούν ότι τα παιδιά είναι χαζά και αν τους πουν αυτό το απλούστατο δεν θα το καταλάβουν. Κούνια που τους κούναγε. Το παιδί δεν είναι από άλλο πλανήτη, τα πάντα καταλαβαίνει.

Ή η άλλη συμπεριφορά που με εκνευρίζει, γονιός που επιβραβεύει το παιδί του όταν βρίζει και το παροτρύνει να βρίσει με φράσεις του στυλ ‘’τι είναι ο θείος παιδί μου;’’ Και έρχεται η απάντηση και το χειροκρότημα από τον περήφανο πατέρα που ο γιός του έμαθε και είπε μπροστά σε όλους μια νέα λέξη τη γνωστή λέξη από μ-  που χαρακτηρίζει το λαό μας και χρησιμοποιούν όλοι μεταξύ τους ως χαιρετισμό.

Ή άλλη απαράδεκτη συμπεριφορά ότι δεν μαθαίνουν στα παιδιά τους να πετάνε τα σκουπίδια στο καλαθάκι, αλλά τα πετάνε όπου βρεθούν κι όπου σταθούν, κάτω. ‘’Θα έρθει ο μ****** που σκουπίζει στο δήμο, μωρέ, για να μαζέψει τη γυφτιά μου, για αυτό δεν πληρώνεται;’’

Η’ το άλλο, το χειρότερο όλων με διαφορά, αυτό που με κάνει όχι απλά εξω φρενών, αλλά να πλακώσω στα χαστούκια τους γονείς του μικρού –παιδιού- τερατο-δημιουργήματος -των –γονιών. Περνάει μπροστά τους ένας ανάπηρος, ή ένας πολύ κοντός, στυλ νάνου, ή ένας πολύ παχύς, ή ένας νέγρος, ή ένας οποιοσδήποτε τέλος πάντων που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο διαφέρει από ό, τι έχει δει και συνηθίσει σαν εικόνα το παιδί και ο περήφανος γονιός τον δείχνει στο παιδί με τη φράση στο στόμα ‘’κοίτα αυτόν ,δεν έχει χέρι, είναι χοντρός, είναι νάνος, είναι μαύρος’’. Και το παιδί αρχίζει και υιοθετεί την ρατσιστική συμπεριφορά και αυτοί όλοι οι άνθρωποι μπαίνουν στο περιθώριο-λες και πριν δεν ήταν δηλαδή- ακόμα πιο πολύ και δεν έχουν ελπίδα άλλωστε ποτέ να βγούν. Είμαι παθούσα και το λέω. Δεν έχω βιώσει ρατσισμό έχετε την εντύπωση; Επειδή έκανα το θανάσιμο λάθος να μην έχω σώμα μοντέλου. Εννοείται ότι η καταδίκη μου είναι να είμαι περιθώριο. Αν βάλεις και τις ιδέες μου… Ήρθε και έδεσε… Σε άλλες εποχές εξόριστη μπορεί να ήμουνα. Αλλά ίσως και να είναι τύχη ότι γεννήθηκα το 1976 και όχι πχ το 1956 ή το 1936 ή όποια άλλη παρελθούσα χρονιά. Ίσως πάλι και να μην είναι τύχη. Δεν ξέρω. Τότε οι κίνδυνοι και οι εχθροί είχαν όνομα. Τώρα δεν έχουν. Πάντως το ότι γεννήθηκα σε αυτή τη χώρα που λάτρευα παλιά και τώρα με έχει φτύσει, όχι μόνο εμένα αλλά χιλιάδες, εκατομμύρια  άλλους, μόνο τύχη δεν το λες.

Θα μου πει τώρα κάποιος, εδώ ο κόσμος χάνεται, υπάρχει οικονομική κρίση και εσύ ασχολείσαι με τη μηδενική διαπαιδαγώγηση των παιδιών; Ε, ναι, από εκεί ξεκινάνε όλα. Αυτός ο μικρός δικτάτορας που αναθρέφουν γονείς με ενοχικά σύνδρομα επειδή λείπουν όλη μέρα και όταν το βλέπουν το Σαββατοκύριακο δεν του χαλάνε χατήρι, αυτός λοιπόν ο μικρός δικτάτορας που δεν κοινωνικοποιήθηκε ομαλά είναι το μέλλον της χώρας. Θυμώνω πολλές φορές με κάποιους ανίδεους που νομίζουν ότι όλα ανεξαιρέτως τα μοναχοπαίδια είναι καλομαθημένα ή κακομαθημένα και οι γονείς δεν τους χαλάνε χατήρι. Τόσα ξέρουν τόσα λένε. Δεν ξέρω για τα υπόλοιπα μοναχοπαίδια αλλά εμένα οι γονείς μου μου μάθανε να σέβομαι τον άλλο, να προτιμώ να αδικηθώ παρά να αδικήσω, να προτιμώ να πάρω το μικρότερο κομμάτι της πίτας και να αφήσω το μεγαλύτερο για κάποιον που πεινάει, να λέω ευχαριστώ, να λέω συγνώμη, να είμαι ευγενική, να είμαι δίκαιη. Ό, τι είμαι το χρωστάω σε αυτούς τους ανθρώπους που με έμαθαν να είμαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Που με έμαθαν το εξής απλό ‘’ό, τι δεν θέλεις να σου κάνουν, μην το κάνεις και εσύ’’.

Μια απλή βόλτα στην περιοχή μου να βρω, πόσους μη- κοινωνικοποιημένους θα βρω, που την έχουν δει αφέντες, ότι μπορούν να κάνουν ό, τι θέλουν. Είχα πάει στην καλύτερη μου φίλη που γιόρταζε σήμερα το βράδυ( 15 Δεκεμβρίου), και στο γυρισμό περίμενα 25 λεπτά ένα λεωφορείο που ποτέ δεν πέρασε. Ήρθα με τα πόδια. Και λες πάει στο διάολο αυτό. Περπατάω, σιγά, τα πόδια γιατί μου τα ‘δωσε ο Θεός; Δεν είμαι καλομαθημένη, αμάξι δεν έχω, έχω μάθει να περπατάω. Έλα μου ντε όμως που κάθε τρεις και λίγο έπρεπε να βγαίνω στο δρόμο και μιλάμε για μια από τις πιο κεντρικές λεωφόρους της περιοχής μας. Είχε παρκάρει το άλλο το ζώον πάνω στο πεζοδρόμιο. Δίπλα ήταν η τέντα ενός μικρού καφέ- τυροπιτάδικου, που ήταν κλειστό και είχε γύρω – γύρω πλαστικό σκέπασμα για τη βροχή και το κρύο. Δίπλα ένα δέντρο και δεν υπήρχε ούτε μισό χιλιοστό να περάσει άνθρωπος. Στα 50 μέτρα από αυτό το αίσχος υπάρχει δημοτικό σχολείο. Είμαστε σοβαροί; Αύριο θα περάσουν παιδάκια από εκεί και θα βγούν μες τη Γαλατσίου επειδή του κυρίου ΑΝΕΥΘΥΝΟΥ του την κ****** να παρκάρει εκεί; Οι άλλοι είναι κορόιδα που ψάξανε και βρήκαν χώρο και παρκάραν κανονικά; Το ξέρουμε όλοι ότι δεν είναι εύκολο. Αν υπήρχε αστυνομία σωστή- έστω δημοτική( το άλλο με τον Τοτό το ξέρω;) και έκανε ένα γύρο στην περιοχή μου θα ξήλωνε 500 κατά μέσο όρο πινακίδες την ημέρα,αυτοκινήτων που βρίσκονται όπου μπορείς να σκεφτείς, σε πεζοδρόμιο, σε πεζόδρομους, πάνω σε διαβάσεις πεζών, σε όλες τις στάσεις λεωφορείων, παντού. Η μετακίνηση του πεζού έχει καταντήσει Οδύσσεια. Έχουμε καταντήσει να κοιτάμε όλη την ώρα κάτω στο πεζοδρόμιο επίσης για να μην πέσουμε με όλες τις σπασμένες πλάκες και τα εμπόδια. Ένα πεζοδρόμιο που ούτε στην πιο τριτοκοσμική χώρα δεν υπάρχει.

Έρχονται και Χριστούγεννα βγήκαν και τα κιτς λαμπάκια σε όλα τα μπαλκόνια να συμπληρώσουν το καρακιτσαριό της χρονιάς. Νέα μόδα. ‘’Πως θα βάλετε πιο πολλά λαμπάκια για να ξεπεράσετε το γείτονα’’ .Θα πουλάνε και βιβλίο με αυτόν τον υπότιτλο και κυρίως τίτλο ‘’Πως θα γίνετε σωστός και άξιος Ελληναρας και θα κάνετε τη φιγούρα σας’’. Σε αυτό το βιβλίο περιλαμβάνονται όλες οι συμπεριφορές που προανέφερα. Συν το εποχιακό καρακιτσαριό των πολύχρωμων καραβιών, αστεριών, Αγιο- Βασίληδων, και ό, τι άλλο θες στα μπαλκόνια θα το δεις. Και φυσικά τον κορυφαίο Αγιο- Βασίλη με τη σκάλα που διδάσκει στους κλέφτες από πιο σημείο είναι προσβάσιμο το μπαλκόνι, μήπως και τους έχει διαφύγει αυτή η λύση. Ε, να μην κάνουν κι αυτοί Χριστούγεννα όταν όλοι οι ‘’Αθηναίοι’’ θα πάνε στα χωριά τους;

Αν και δεν μου αρέσει το καλοκαίρι τα τελευταία χρόνια, δεν μου αρέσει ούτε ο χειμώνας. Μπαίνεις μες το λεωφορείο και σου έρχεται λιποθυμία. Το Σάββατο που δεν είχε κανένα ιδιαίτερο κρύο, το αντίθετο θα έλεγα, στο λεωφορείο για Ζωγράφου μπαίνει η άλλη η κρυο**** και κλείνει το μοναδικό παράθυρο που ήταν μισάνοιχτο, όλα τα άλλα κλειστά. Δηλαδή όταν θα με μεταφέρουν λιπόθυμη θα καταλάβει ότι σε έναν χώρο που βρίσκονται 50 άτομα το ελάχιστο, με νοτιά έξω και υγρασία αφού είχε ρίξει ένα ψιλόβροχο, σε έναν οποιοδήποτε κλειστό χώρο, τα μικρόβια κάνουν πάρτυ. Δεν θα κρυώσεις μωρή κρυο****’’. Έλεος δηλαδή. Πότε θα βάλουν αυτό το ρημάδι μυαλό, όσο έχουν δηλαδή, να λειτουργήσει; Ήθελα να ‘ξερα το λεωφορείο περνάει από την πόρτα του σπιτιού τους και τους παίρνει και τους αφήνει εκεί πάλι; Εκδρομικό είναι; Δεν περπατάνε καθόλου; Γιατί ντε και καλά να αρρωστήσουν στο λεωφορείο μέσα από ένα και μοναδικό ανοιχτό παράθυρο και όχι στο δρόμο που-υποτίθεται φυσάει, αν και τη συγκεκριμένη μέρα κόλλαγες από τη ζέστη και την υγρασία.

Και μέσα σ’ όλα ,να σου ‘χει μείνει ένα όνειρο και να στο τσαλαπατάνε σαν να ήταν λουλουδάκι που πάτησε μια μπότα σε ένα κηπάκι…

Και δυο μαύρα μάτια που χάνεις…

Και ένα χαμόγελο που έσβησε…

Και μια χαρά που δεν ξέρεις αν θα βρείς…

Και μια ελπίδα –πύργος-από –τραπουλόχαρτα- που γκρέμισε ο αέρας…

Και ένα γιατί που δεν μπορείς να απαντήσεις…

Και κάποιος που πίστευες και είχες στο ‘’ρετιρέ’’ και βρέθηκε στο ‘’υπόγειο’’…

Παράπλευρες απώλειες…

Και να νιώθεις ότι από μια κατάσταση εσύ καταρρακώθηκες… Πιο βαθιά… Ανεπανόρθωτα…Έχασες... Κάτι που δεν είχες προλάβει να γευτεί...

Για λόγους που ξέρεις και δεν μπορείς να ομολογήσεις… Και δεν θα ομολογήσεις…

Αν ήξερε μόνο… Μόνο να ήξερε… Ίσως και να μην μάθει… Ίσως και να μην βγουν ποτέ οι λέξεις απ’ τα χείλη μου… Ίσως να μείνει στο σκοτάδι… Θα έχει καμιά σημασία; Θα αλλάξει κάτι και να ξέρει; Θα πάψω να φοβάμαι; Θα πάψω να είμαι μόνη; Θα πει αυτό που λαχταρώ να ακούσω; Αυτό που νιώθω τόσο καιρό και δεν θα του έλεγα ποτέ; Ή ίσως και να του έλεγα… Αν ήταν όλα αλλιώς… Αν αυτή τη στιγμή δεν ένιωθα ένα μικρό θάνατο μέσα μου… Αν δεν είχα τα μαύρα μάτια να με κοιτάζουν και να νιώθω πως έχω ήδη χάσει… Μόνο να ήξερε…Πόσο δύναμη μου έδωσαν αυτά τα μαύρα μάτια...Μόνο να 'ξερε...Πόσα ένιωσα...Και εξακολουθώ να νιώθω...Αλλά έχει καμία σημασία; Τον νοιάζει έστω και λίγο;

Αλλά βλέπεις εγώ είμαι από αυτούς που έλεγε ο Καρυωτάκης στο ποιήμα ‘’Ανδρείκελα’’. «άλλος δεν ξέρει ότι βρισκόμαστε
παρά  όποιος πατάει επάνω μας καθώς διαβαίνει».

Τώρα που σε λίγους μήνες θα αλλάξω και θα πάψω να είμαι αόρατη ως τώρα όλοι αυτοί που τώρα φτύνουν κατάμουτρα τα χάλια τους που είναι εγωιστικά και ρατσιστικά κτήνη, να κρατάνε ομπρέλα, γιατί μετά εγώ θα είμαι αυτή που θα φτύνει. Όχι από κακία. Από αγανάκτηση για τα χρόνια που μου στέρησαν επειδή- είπαμε, μην τα ξαναλέμε- έκανα το θανάσιμο λάθος να μην έχω σώμα μοντέλου.

Αλλά ‘’θα γυρίσει ο τροχός θα γ****** κι ο φτωχός’’. Εγγυημένα πράγματα.

Αυτά από έμενα. Θα τα ξαναπούμε πιστεύω.

ΥΓ1: Φωτογραφία δεν έχει. Απεργεί ο φωτογράφος(εγώ δηλαδή).

ΥΓ2: Δεν θα απαντήσω σε σχόλια- παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του. Ξέρω πως έχουν τα πράγματα. Κάποια πράγματα αν δεν τα έχεις ζήσει ΔΕΝ μπορείς να τα καταλάβεις. Απλά ,απλούστατα . Κανείς, ούτε καν οι γονείς μας, δεν μπορούν να καταλάβουν πως βιώνουμε μια συμπεριφορά από τους άλλους, και μια κατάσταση. Μόνο όποιος την έχει ζήσει την καταλαβαίνει. Δεν μπορώ να ακούω προτάσεις του στυλ ‘’κάνε υπομονή, θα αλλάξουν τα πράγματα, να είσαι αισιόδοξη’’. Θα αλλάξουν όταν αλλάξει η νοοτροπία του κόσμου. Αλλάζει; Όχι βέβαια… Μπορεί σε λίγο καιρό να πάψω να είμαι αόρατη αλλά ‘’πίσω έχει η αχλάδα την ουρά’’. Θα με κάνουν όλοι αυτοί να βγάλω όλη την εκδικητικότητα που δεν έχω σαν άνθρωπος… Αν δεν βάλουν μυαλό ‘’να μην κρίνουν το βιβλίο από το εξώφυλλο αλλά από το περιεχόμενο’’ . Όπου βιβλίο= ο άνθρωπος, κ. ο. κ. Έχω αισιοδοξία για 10 ανθρώπους, διαφορετικά θα τα είχα ήδη παρατήσει. Κανείς δεν ξέρει τι μπόρες έχω φάει για να μιλάω αυτή τη στιγμή... Κανείς δεν ξέρει...

ΥΓ3: Τραγουδάκι θα βάλω όμως έστω κι εδώ. Καθόλου τυχαία επιλογή το συγκεκριμένο. Υπάρχουν λόγοι. Και λόγοι και άνθρωποι που το χαρίζω. Με  όποια νοσταλγία κουβαλάει μέσα του.

 Ήτανε όμορφο θαρρώ
εκείνο τον παλιό καιρό
το καπηλειό μου
γιαλός, καημός και τσικουδιά
βαρμένα μέσα στην καρδιά
με τ' όνειρό μου.

Και κάθε μέρα από βραδύς
ντουγιουρντισμένος ο Βαρδής
με το λαούτο
με το κρασί του στον οντά
στον αμανέ του να κεντά
τον κόσμο τούτο.

Κι ο Σταύρος πέρα στη γωνιά
που για δυο χείλια βυσσινιά
τα σιγοπίνει
παίρνει νερό σαν τραγουδεί
'που το λαούτο του Βαρδή
τον πόνο σβήνει.

Κι ο Μύρος πιάνει το χορό
το χώμα μόνο έχει οχτρό
χρυσά παλάτια
σε κάποια θάλασσα πλατιά
θυμάται, κόκκινα φωτιά
τα δυο του μάτια.

Θυμούμαι κάθε χαραυγή
πού 'λεγα ο ήλιος να μη βγει
στην αγκαλιά σου
όνειρο βάρκα με πανιά
να σεργιανίζω το ντουνιά
με τα φιλιά σου.

Αργό το ζάλο μου, βαρύ
ήτανε ψεύτικος μπορεί
ο έρωτάς σου
ρωτώ διαβάτες στα στενά
αν είδαν μάτια καστανά
σαν τα δικά σου.

Πως να δικάσω μια ζωή
κι ένα αστέρι το πρωί
που τρεμοσβήνει
στο ερειπωμένο καπηλειό
ένα μου όνειρο παλιό
έχει 'πομείνει.

ΤΗΝ ΔΕΔΟΜΕΝΗ ΣΤΙΓΜΗ ΟΣΑ ΝΙΩΘΩ ΤΑ ΠΕΡΙΚΛΕΙΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ…