Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις. Σκέψεις που σε κάνουν να νιώθεις λες και τα εσώψυχά σου έχουν μπει στο shaker του φραπέ. Αβεβαιότητα και απαισιοδοξία. Και κάπου στο ενδιάμεσο το διάβασμα και οι εξετάσεις...

Το σχολείο μας έχει κατάληψη. Το κλείσαμε για τα Χριστούγεννα. Και καλά του κάναμε. Έτσι κι αλλιώς περισσότερο κακό έκανε παρά καλό. Δεν μπαίνουμε μέσα, πηγαίνουμε, το βλέπουμε κλειστό και φεύγουμε. Βόλτες...κουβέντες...και σκέψεις. Θα είμαστε η γενιά που θα πάρει απολυτήριο με ελάχιστους μήνες μάθημα. Θα είμαστε η γενιά που ενώ θα βγει απ΄το σχολείο δεν θα έχει που να μπει. Σε ποια σχολή; Αφού παντού επικρατεί η ίδια ανοργανωσιά και κομματοκρατία. Να μπούμε και να βγούμε άνεργοι.

Κάποιος μου είχε πει, όταν είχα εκφράσει παρόμοιους φόβους, ότι οι καλοί δεν χάνονται. Στην Ελλάδα χάνονται. Γιατί στην Ελλάδα πρέπει να έχει μέσον. Και απ'αυτό δεν έχουμε και δεν είμαστε πρόθυμοι να ξεφτιλιστούμε για να αποκτήσουμε. Στην Ελλάδα πρέπει να έχεις θράσος. Ούτε απ'αυτό έχουμε. Είμαστε αρκετά σκεπτόμενοι και προβληματισμένοι. Δεν θέλουμε να βαρύνουμε την συνείδησή μας και με άλλα σφάλματα. Στην Ελλάδα πρέπει να έχεις κουράγιο και υπομονή. Έχουμε; Μάλλον όχι...σίγουρα όχι.

Δεν νιώθω καλά. Δεν νιώθω καθόλου καλά. Διαβάζω, πηγαίνω φροντιστήριο, κάνω αγγλικά, κάνω ό,τι μπορώ. Επειδή στο τέλος της χρονιάς θα δώσω πανελλήνιες. Επειδή αυτές οι εξετάσεις, αυτά τα τρίωρα, θα καθορίσουν σε ποια σχολή θα πάω και αν θα πάω. Το πιο πιθανό είναι να περάσω κάπου καλά, μπορεί μάλιστα να πετύχω και μια σχολή απ'τις πρώτες επιλογές μου. Δεν θα περιαυτολογήσω αλλά σε γενικές γραμμές είμαι καλή μαθήτρια και οι καθηγητές μου λένε θετικά πράγματα. Οπότε κάπου θα περάσω. Και μετά τι; Ε μετά θα γραφτώ στη σχολή. Θα παρακολουθήσω μαθήματα τους πρώτους μήνες αν είμαι τυχερή. Μετά θα αρχίσουν καταλήψεις. Μετά τα πανεπιστήμια θα κλείσουν λόγω καταλήψεων. Αν μάλιστα συνεχιστεί και ο αναβρασμός των τελευταίων ημερών τότε θα είναι θαύμα αν καταφέρω να βγάλω το πρώτο εξάμηνο. Αν ψηφιστεί τελικά το νομοσχέδιο(δεν ξέρω αν είναι νομοσχέδιο...) για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια το πιο πιθανό είναι να απαξιωθεί το πτυχίο μου και να θεωρείται κατώτερο.

Τέτοια σκεφτόμαστε. Και δεν είναι σκέψεις απαισιοδοξίας. Είναι η πραγματικότητα. Παλεύουμε, στερούμαστε, διαβάζουμε για να καταλήξουμε να δουλεύουμε για ψίχουλα και κατά πάσα πιθανότητα όχι πάνω στο αντικείμενο των σπουδών μας. Όλοι μιλάνε για αναγκαίες αλλαγές σε διάφορους τομείς. Απ΄την παιδεία πρέπει να ξεκινήσουν όλα! Η οργή που μαζεύουν οι μαθητές θα βγει στο μέλλον. Όσο μας απαξιώνει το σύστημα τόσο το απαξιώνουμε κι εμείς. Όσο μας γυρίζει την πλάτη άλλο τόσο του την γυρίζουμε κι εμείς.

Δεν είμαστε αδιάφοροι. Δεν είμαστε αλήτες. Δεν είμαστε προνομιούχοι. Είμαστε απλά μια γενιά που έχει πολλά να προσφέρει. Το ξέρουμε αυτό. Έχουμε πάρει τόσα ερεθίσματα που ξέρουμε ότι μπορούμε να αλλάξουμε κάποια πράγματα. Είμαστε μόλις 17 χρονών αλλά ξέρουμε το σωστό και το λάθος. Ξέρουμε. Ξέρουμε ότι θέλουμε ανοιχτές πόρτες, ανοιχτές ευκαιρίες, ανοιχτά μυαλά. Ξέρουμε. Αυτοί δεν το ξέρουν...ή δεν θέλουν να το ξέρουν.

Δεν ξέρω. Δεν θέλω να ξέρω. Δεν θέλω να μάθω. Απλά...θέλω να φύγω...