Οι άνθρωποι προκειμένου να καλύψουν την ανικανότητα τους να πουν την αλήθεια, καταφεύγουν στους όρκους.

Πόσο δύσκολο είναι όμως να πεις την αλήθεια?

Για να απαντήσουμε σ’ αυτό πρέπει πρώτα να δούμε τι σημαίνει αλήθεια.

Αλήθεια είναι αυτό που βλέπουμε.

Αλήθεια είναι αυτό που νιώθουμε.

Αλήθεια είναι αυτό που προσπαθούμε.

Αυτό που βλέπουμε όμως συχνά δεν είναι αυτό που υπάρχει. Η εικόνα εύκολα καμουφλάρεται μέσα σε ένα  ειδυλλιακό πακέτο, παρουσιάζοντας τη μισή αλήθεια που, όχι σπάνια, αποδεικνύεται χειρότερη από το ψέμα.

Μέσα στο κουτί οι άνθρωποι τοποθετούν το σάπιο, την πραγματική εικόνα της κατάστασης που θέλουν να πλασάρουν.

Γιατί οι μισοί άνθρωποι γεννήθηκαν για να εξαπατούν και οι άλλοι μισοί για να εξαπατώνται.

Οι τελευταίοι έχουν τη συμπάθειά μας. Οι πρώτοι τα λεφτά μας.

Έτσι λοιπόν η εικόνα μπορεί να αποδειχτεί συνεργός στη διακίνηση του ψέματος και στην απόκρυψη της αλήθειας.

Αυτό που νιώθουμε επίσης συχνά δεν υποδηλώνει το κυρίαρχο συναίσθημα. Τα συναισθήματά μας, επειδή ακριβώς είναι συναισθήματα, γίνονται τραγικά θύματα μιας πλάνης του μυαλού.

Βιώνουν καταστάσεις, δημιουργούν έναν κόσμο, ο οποίος πολλές φορές βρίσκεται εκτός πραγματικότητας. Άλλες φορές τα συναισθήματά μας, επειδή αφορούν το έσχατο σημείο της ψυχής μας, φαίνονται λίγο ακαταλαβίστικα στον κόσμο που απευθύνονται. Έτσι παρουσιάζεται μια αλήθεια συγκεχυμένη η οποία ξεφεύγει απ’ την ουσία της.

Γιατί οι μισοί δημιουργούν συναισθήματα κι άλλοι μισοί τα υπομένουν.

Οι τελευταίοι έχουν τη συμπάθειά μας. Οι πρώτοι όλα τα άλλα.

Αυτό που προσπαθούμε, συχνά επίσης ακροβατεί στα όρια της αλήθειας, Γιατί πολλές φορές, ειδικά σε νεαρή ηλικία, εξαναγκαζόμαστε να κάνουμε πράγματα. Ανεχόμαστε καταστάσεις που αντίκεινται στις ιδέες μας, στις συνήθειες μας, στις αξίες που ακολουθούμε. Υποκρινόμαστε μόνο και μόνο για να βρεθούμε αύριο σε μια φάση που θα είμαστε κύριοι του εαυτού μας.

Ο άνθρωπος δυστυχώς όμως έχει γεννηθεί για να εξαρτάται. Κι είναι όλο αυτό ένας μυστηριώδης φαύλος κύκλος, καθώς όσοι προσπάθησαν να αποτινάξουν τα δεσμά της εξάρτησης, οι μηχανισμοί της κοινωνίας τους διέλυσαν σωματικά και ψυχολογικά.

Άρα η υποκρισία έχει καθημερινά ενεργό ρόλο στις αποφάσεις και στον τρόπο που λειτουργούμε. Το τεράστιο ψέμα που βιώνουμε είναι προφανές κι η αλήθεια, αν κάποιος δε θέλει να μείνει στάσιμος, φιμώνεται ή απλώς παραλείπεται…

Γιατί οι μισοί παίρνουν αποφάσεις κι οι άλλοι μισοί τις εκτελούν.

Οι τελευταίοι είμαστε εμείς. Οι πρώτοι είναι όλοι οι άλλοι εκτός απ’ τον εαυτό μας.

Γι’ αυτό η αλήθεια δεν μπορεί να οριστεί με βάση τα χαρακτηριστικά που τη διέπουν, τα οποία στο απόλυτό τους βαθμό διαμορφώνουν μια πραγματικότητα στεγνή και απροσάρμοστη.

Γιατί στην αλήθεια ενυπάρχει κι η φαντασία. Υπάρχουν και τα κατά συνθήκη ψεύδη. Υπάρχει κι η μισή αλήθεια , που μπορεί να μην ανταποκρίνεται ακριβώς στην αφυδατωμένη πραγματικότητα, αναμφισβήτητα όμως την ωραιοποιεί.

Και η ομορφιά είναι μια μεγάλη αλήθεια, στην οποία λαμβάνει μέρος  και η φαντασία. Γιατί σημασία δεν έχει μόνο να βλέπεις ή να νοιώθεις κάτι όμορφο. Εξίσου σημαντικό είναι και να την αξιοποιείς, να την κάνεις κτήμα σου, να την εξιδανικεύσεις. Και η αλήθεια εδώ δεν έχει καμιά συμμετοχή.

Γιατί σε κάποιες στιγμές μας η αλήθεια γίνεται απλώς περιττή…