Αγαπημένο τραγουδάκι του Τζιμάκου; Εγώ αβλεπτί ψηφίζω τη τραγουδάρα «…15.000 και 1 στραβάδια απολύομαι» και δώστε βάση στο στίχο παρακαλώ «…χανούμια και βαζέλες, όλο το έθνος προσκυνάει σώβρακα και φανέλες…» διαχρονικά σωστός (το Βούλγαροι το αποφεύγομε για να μη μας κυνηγάνε και με το δίκιο τους οι εν Βορείω Ελλάδα αδερφοί)!

Βασικά με αυτό το πόστ αναπαράγω μια φραπεδοκουβέντα που έκανα από φοιτητής ακόμη (η συζήτηση συνεχίζεται ακόμη σαν τις ανακριτικές της Βουλής ένα πράγμα), δηλαδή αν μια ομάδα ήταν κόμμα ποιό θα της ταίριαζε;

Εντάξει κάθε ομάδα με χιλιάδες, εκατομμύρια (ή και δισεκατομμύρια κατά τις αθλητικές φυλλάδες) οπαδούς σίγουρα έχει στις τάξεις της κάθε καρυδιάς καρύδι (είπαμε άλλωστε για φραπεδοκουβέντα)…

Ωστόσο υπάρχει και μια βάση σε αυτό, καθώς όποιος θεωρεί εαυτόν μέτοχο στην ιδέα της όποιας ομάδας αυτόματα ομαδοποιεί και τον εαυτό του σε μια κατηγορία (βάζελος, γαύρος, χανούμι κτλ) και κοίτα να δεις που αυτομάτως και ασχέτως με τη μόρφωση-παιδεία-κοινωνική θέση-επάγγελμα-φράγκα-χαρακτήρα που μπορεί να έχει, όταν νιώθει και συμπεριφέρεται ας πούμε σαν γαύρος, αποκτά όλα εκείνα τα κοινά (και υπέροχα) χαρακτηριστικά που μας καταξιώνουν ως γαύρους (είμαστε και το παινευόμαστε).

Τα κόμματα που κολλάνε τώρα; Μα κάθε ομάδα έχει μια αύρα, ιστορία και χαρακτήρα, η οποία προσομοιάζει έντονα με πολιτικά κόμματα και κοινωνικά κινήματα…

με βάση λοιπόν τα παραπάνω η φραπεδοετυμηγορία κατέδειξε ότι:

Ολυμπιακός ή αλλιώς το ΠΑΣΟΚ του ποδοσφαίρου, με μια γερή δόση ΚΚΕ. Ομάδα πλειοψηφίας όπως είναι το ΠΑΣΟΚ και όλα τα αριστερά κόμματα μαζί, έχει ως βάση τα χαμηλά λαϊκά στρώματα, έδρα το λιμάνι της χώρας Πειραιά και για πολλά χρόνια ήταν κάτω από τη σκιά της Αθήνας και των πρωτευουσιάνων-ΑΛΛΑ-με χαρισματικούς ηγέτες (δικός του Ανδρέας ο Γουλανδρής) και μπαλαδόρους παίκτες (να μη συγκρίνω τον Σιδέρη ας πούμε με Λαλιώτη δεν κάνει), έφτασε στην κορυφή-όπως το ΠΑΣΟΚ, λατρεύτηκε-όπως το ΠΑΣΟΚ και διεφθάρη-να μη το γράψω καθότι και αυτονόητο. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι το τελευταίο κυβερνητικό σχήμα του ΠΑΣΟΚ με Λοβέρδο, Πάγκαλο και Σημίτη (εντάξει ο τελευταίος στο πιο soft) τελείωνε γρήγορα τα υπουργικά συμβούλια για να προλάβει Θρύλο στο Τσάμπιονς Λίγκ (και τι κατάλαβαν εδώ που τα λέμε;).

Το ΚΚΕ τώρα φαίνεται στο χρώμα (παθιάρικα όντα πώς να το κάνουμε), στο σύνθημα ΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΟΜΜΑ-ΜΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΟΜΑΔΑ, στην ιστορία (αντάρτες του ΚΚΕ σκοτωθήκανε φορώντας φανέλα του Ολυμπιακού), στο φετίχ του πανίσχυρου πατερούλη, τσάρου, Γ.Γ., ή αλλιώς του χο-χο-χο Κόκκαλη που ξαγρυπνάει για μας στο Κρεμλίνο/Ρέντη και ακόμη σε εκλογές ανάδειξης μελών, επιτροπών, συμβουλίων και δε συμμαζεύεται με σταλινικά ποσοστά 99% έτσι για να δείξουμε την (και καλά) επίφαση της συμμετοχικότητας και δημοκρατίας.

Περιοχές κόκκινες πολιτικά τε και ποδοσφαιρικά είναι ο Ρέντης, το Πέραμα, η Δραπετσώνα, τα Ταμπούρια, η Κοκκινιά (όνομα και πράγμα) η Νίκαια και ο Κορυδαλλός (αυτός που είναι στην απ’ έξω, για τον από μέσα μη πάρω και όρκο)

Κοινώς ο Θρύλος είναι η αριστερά του ποδοσφαίρου και ουσιαστικά η 1η ομάδα στην Ελλάδα, πιστή στο δόγμα «μέσα πάμε καλύτερα» και τίγκα στις αντιφάσεις: λατρεμένη από τους οπαδούς-μισημένη (μέχρι αηδίας) από τους εχθρούς, μόνιμα πρωταθλήτρια-καρεκλοκένταυρος της εξουσίας, αίσθημα δυναμισμού-αίσθημα αλαζονείας, δύναμη στο προσκήνιο-παντοδύναμη στο παρασκήνιο κ.α.

Εγώ πάντως αγαπάω την ομάδα μου με τα ελαττώματα της.

Παναθηναϊκός, δηλαδή η παλιά καλή μας δεξιά, που από μια κακή τύχη και μόνο δε φοράει γαλάζια (που είναι και εθνικό χρώμα) αλλά όπως είχε δηλώσει και ο αλήστου μνήμης πρόεδρος του-Άγγελος Φιλιππίδης-λατρεύω το πράσινο, εκτός φυσικά από αυτό του ΠΑΣΟΚ.

Και επειδή ακούω τώρα τους από ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και λοιπούς βάζελους να ωρύονται και να μου λένε για Τσίπρα (αν και αυτόν λόγω γηπέδου τον βλέπω να τρώει πόρτα) ή Κανέλλη, Κουλούρη, ή Λιάπη, το θέμα δεν είναι μόνο τα μεμονωμένα άτομα, το θέμα είναι ο αέρας της ομάδας συνολικά:

Έχουμε και λέμε, προπαντός σοβαρότης, οίκος παλαιός, ιδρυθείς το 1908 από καθαρόαιμους γκάγκαρους, κολεγιόπαιδες ευκατάστατους Αθηναίους (δε σου πάει ας πούμε το μαουνιέρηδες), άλλωστε και ο τελευταίος Αθηναίος τότε δια της ομάδας του διατηρούσε (και όσο και αν είναι αστείο και παρωχημένο σήμερα πια) και ακόμη διατηρεί ένα αέρα πρωτευουσιάνικης υπεροψίας, μια υποψία αριστοκρατίας, μια ανωτερότητα ρε παιδί μου-και άμα εδώ κολλήσεις το στυλ του (γέρου) Κωνσταντίνου Καραμανλή-έπεσες μέσα,

Ακόμη ομάδα που αιώνια καυχιέται (και θα καυχιέται) για τις ευρωπαϊκές της περγαμηνές, θυμιατίζοντας μονίμως το Γουέμπλει/Ένταξη στην ΕΟΚ…ναι δε λέω αλλά το-φρέσκα κουλούρια φωνάζει ο κουλουράς-φαίνεται ότι τόσο στη Ρηγίλλης όσο και στην Λεωφόρο έχει ξεχαστεί,

Με άλλα λόγια η ομάδα των πλουσίων, των πρωτευουσιάνων και των «παλιών» που κάνει και τον πιο φτωχό, επαρχιώτη, νέο οπαδό της να αισθάνεται…πώς το έλεγε και η διαφήμιση; Σαν να πληρώνεις τον αέρα που αναπνέεις ένα πράγμα…

Πάρε άλλωστε και τις περιοχές-εκλογικές περιφέρειες που παρεπιδημεί, με έδρα, κάστρο απόρθητο και οχυρό Ρούπελ φυσικά την Α’ Αθήνας…τι να λέμε τώρα εδώ κοτζάμ Μερκούρη έφαγε κόκκινο, ακόμη με κλασσική (σφηκο) φωλιά το Γκύζη, τη Ζωγράφου και του Παπάγου…

Για υπουργικό συμβούλιο με Καραμανλή, Σουφλιά, Παυλόπουλο, Βουλγαράκη και δε συμμαζεύεται τι να πεις; Τύφλα να έχει η θύρα 13…

Πάμε τώρα και στο συμπαθή Τρίτο της παρέας (πώς λέγαμε κάποτε Τρίτος Δρόμος;) στον Συνασπισμό, ακόμη στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά και στους πράσινους οικολόγους που μαζί με έναν αέρα προσφυγιάς μας δίνει την Ατλέτικο Μαδρίτης της Ελλάδος, δηλαδή την ΑΕΚ. Εξουσία και τίτλοι με το κιάλι μεν, αλλά να διατυμπανίζεται η ηθική ακεραιότης, η εντιμότης και το αδιάφθορον του ανδρός δε –εδώ που τα λέμε άμα δεν πιάσεις και κορυφή-εξουσία-δύναμη πώς και γιατί να διαφθαρείς;

Έχουμε και λέμε, ωραία μπάλα, ντελικάτοι ποδοσφαιριστές (βγάλε έξω εκείνο το αρχι-τσεκούρι τον Βάϊο Καραγιάννη) και μόνιμη αντιπολίτευση, αντίδραση και αντικαθεστωτική δράση, επίσης συναυλίες, πορείες, κινητοποιήσεις, άρθρα επί αρθρών, αντιρατσιστικά συνθήματα, αντιπολεμικοί αγώνες (όπως ας πούμε στη Γιουγκοσλαβία με τους βομβαρδισμούς), ΑΛΛΑ από μπάλα, γκολ ουσία και εξουσία έχει να παίξει και να κερδίσει τουλάχιστον από το 1996 και πίσω.

Τελευταία όμως είναι ανεβασμένοι αμφότεροι, αν και σύμπραξη ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ, για διακυβέρνηση δύσκολο μεν αλλά όχι και ακατόρθωτο, ενώ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ-ΑΕΚ συμπρωταθλητές απλά άκυρο, βλέπεις το ποδόσφαιρο σε κάποια πράγματα είναι σαφώς πιο σοβαρό από την πολιτική.

Τέλος πάμε στον ΠΑΟΚ όπου πια δεν έχουμε να κάνουμε με κόμματα (υπεράνω βλέπεις) αλλά με καταστάσεις, δηλαδή Παναγιώτης Ψωμιάδης. Ομάδα τοπική, μακεδονομάχισσα και Θεσσαλονικοκεντρική δε θα μπορούσε να υπακούει σε ένα και μόνο κόμμα ή κίνημα, αλλά πάνω απ’ όλα είναι ο εαυτός της και σε όποιον γουστάρει.

Μωσαϊκό πολλών πραγμάτων άκρως αντιφατικών, δηλαδή λαϊκή, αριστερή, προσφυγιά, αλλά και πνεύμα ανωτερότητας, αλαζονεία για τους συντοπίτες ΑΡΗ και ΗΡΑΚΛΗ και κατεστημένο και παράδοση όσο δεν πάει. Ο ΠΑΟΚ όπως και ο Ψωμιάδης δεν παίζουν μπάλα όταν βγαίνουν από τη Θεσσαλονίκη, τι μπάλα δηλαδή που χάνουν τα αυγά και τα πασχάλια  ακόμη και από ερασιτεχνικές ομάδες και πολιτικούς (φέτος μόνο πάει κάτι να γίνει), αλλά εντός έδρας είναι άλλο πράγμα, είπαμε Θεσσαλονικάρχες μέχρι κεραίας.Τέλος κόλλημα τρελό με την ομάδα, μούρλια και άφθονα χάπενινγκ κάνουν αυτή την ομάδα και αυτό τον πολιτικό τόσο ιδιαίτερα φαινόμενα…

Αυτά εν ολίγοις (που να’ τανε και εν πολλοίς δηλαδή) για το ποια πολιτική-κομματική-προσωπική ταυτότητα έχουν οι ομάδες, οι οπαδοί τους και τα πιστεύω τους κατά τη γνώμη μου πάντα.

Πάντως το ποδόσφαιρο προσφέρει τουλάχιστον και μια αίσθηση συλλογικότητας, ενώ η πολιτική πια σε απωθεί…

ΘΡΥΛΕ ΓΕΡΑ ΜΕ ΤΣΑΜΠΟΥΚΑ

για να μην ξεχνιόμαστε κιόλας ε;