Δύο μέρες πριν τα Χριστούγεννα και δεν το έχω καταλάβει ακόμα ότι έφτασαν. Αν και ποτέ δεν μου αρέσαν οι γιορτές. Ούτε τα Χριστούγεννα ούτε το Πάσχα. Σχεδόν ποτέ. Μικρή μου αρέσαν. Τα τελευταία χρόνια καθόλου. Όλο αυτό το δήθεν. Γελάμε επειδή είναι γιορτές, αγαπάμε τους άλλους επειδή είναι γιορτές, κάνουμε καλές πράξεις επειδή είναι γιορτές, ψωνίζουμε επειδή είναι γιορτές, βγαίνουμε όλοι στους δρόμους και πήζουμε επειδή είναι γιορτές. Όλο αυτό με εκνευρίζει. Χώρια όλα αυτά τα αηδιαστικά μπαλκόνια που συναγωνίζονται σε φιγούρα.

Aλλά τον λόγο που μισώ τις γιορτές τον περιγράφει απόλυτα αυτό το τραγούδι που ακολουθεί.Τα σχόλια περιττά:

Ο μοναχός ο άνθρωπος

όταν γλεντούν οι ά- άλλοι

Ντρέπεται που είναι μοναχός
και στη χαρά, και στη χαρά φαλτσάρει  

Όταν με φτιάξει το κρασί

Το κέφι όταν σκορπιέται

Ντρέπομαι εγώ να τραγουδώ

Κι αυτός να μη, κι αυτός να μη μιλιέται.

Ο μοναχός ο άνθρωπος

Όταν γλεντούν οι άλλοι

Γίνεται μόνος δυο φορές

Και σκύβει το, και σκύβει το κεφάλι...

Τα πράγματα που με στεναχωρούσαν πολύ αυτόν τον καιρό, άρχισαν να μπαίνουν σε μια σειρά. Όχι όλα, αλλά είμαι αισιόδοξη. Έρχονται αλλαγές με τον καινούριο χρόνο! Θεαματικές μπορώ να πω! Θα είναι έκπληξη! Θα τις δείτε εν καιρώ και θα απορήσετε.

Την Πέμπτη 25/12 γιορτάζω. Και επειδή σας προλαβαίνω πριν ρωτήσετε γιατί γιορτάζω(όλοι με ρωτάνε),γιορτάζω μαζί με Χρήστους, Χριστίνες και Χρύσες, βαπτίστηκα Χρυσαυγή αλλά από μικρή με φωνάζουν Αυγή όπως έλεγαν και τη γιαγιά μου.

Αυτά τα λίγα από μένα. Έτσι για αλλαγή δεν θα πω πολλά. Γιατί όταν παίρνω φόρα, μαζί παίρνω και κατηφόρα...Μετά δεν με σταματάει τίποτα.

Τραγουδάκι; Φυσικά. Το άκουγα σήμερα στο τρένο, μεταξύ πολλών άλλων.

Κάνω μια ευχή ξανά να 'ρθεις

Αν μ' αναζητήσεις θα με βρεις

Δίχως να σκεφτείς έλα πάλι κοντά

Στη δικιά μου ζωή 

στη δικιά μου αγκαλιά που ζητά...

Άνοιξη ξανά ακόμα τι να θυμηθώ απ' τον καιρό

που οι δυο μαζί ξεκινούσαμε εμείς

Ραντεβού στη χαρά 

ναι ο έρωτας δίνει φτερά 

Είμαστε παιδιά κι ήσουνα εσύ 

μέσα στ' όνειρο φλόγα ζεστή

Τώρα πως μπορείς να 'σαι σ' άλλη αγκαλιά

Πως μπορείς και γελάς, πως μπορείς και ξεχνάς τα παλιά...

ο τονισμένος στίχος ας γίνει βίωμα σε όλους μας.Έχουμε ξεχάσει να αγαπάμε.Εχουμε ξεχάσει να ερωτευόμαστε.Αν κάποιος με ρωτήσει αν προτιμώ να αγαπώ ή να αγαπιέμαι,θα πω σίγουρα ότι προτιμώ να αγαπώ...Με γεμίζει.Κι ας ξέρω ότι συχνά δεν υπάρχει ελπίδα...

Πιάστε και ένα αγαπημένο μου τραγούδι σε βιντεάκι.Πολυαγαπημένο τραγούδι,πολυαγαπημένη φωνή και με εκφράζει.Δεν θέλω σχόλια...Κάτι ξέρω για να το λέω...
  

ΥΓ1:και να θέλω να έχω πνεύμα Χριστουγέννων,όταν 24 ώρες το 24 ωρο έχω τον ηλίθιο γείτονα να μου σπάει τα νεύρα και να βρίζω,δεν μπορώ...Έχει καταντήσει ανυπόφορη η κατάσταση...Είμαι μεσοτοιχία με ένα λάθος της φύσης...Για να με εξοντώσει...Κόλαση...Τραβάω καθημερινά μαρτύρια...Το Δαφνί είναι πιο ήσυχος τόπος...Κοντεύει να με στείλει.

ΥΓ2:Ο Θεός να βάλει το χέρι του...Έχω σωτηρία;

ΥΓ3:Καλές γιορτές σε όλους!!!Να περάσετε όμορφα και να διώξετε τις έννοιες.