Σχεδόν θα κάνουμε πάππαλα και το 2008. Επιτέλους, επιτέλους, επιτέλους!

Αυτήν την τελευταία, γιορτινή βδομάδα, βρεθήκαμε πάλι με παιδιά που είχαμε καιρό να τα πούμε. Όλοι σχεδόν, περιμένουν με ανυπομονησία το 2009. Να δηλώνονται ηχηρά οι ευχές, να λιώνει με τη ζάχαρη στον καφέ, η πίκρα του ακόμαφέτος, να γεννιούνται οι ελπίδες με την νύστα του χριστουγεννιάτικου γλεντιού, Παρασκευή ξημερώματα, στο τελευταίο ζεϊμπέκικο, λίγο πριν χασμουρηθεί αγουροξυπνημένος ο ήλιος.

Αναβαθμολογούμε τις αποφάσεις. Να είμαστε σίγουροι ρε παιδί μου, ότι η βαθμολόγηση γίνεται αξιοκρατικά και χωρίς κανένα απολύτως συναίσθημα.

Μετράμε τα χνάρια των βημάτων. Με βουρτσάκι, φάδι και φωτογράφηση.

Πάμε για τα πιο δύσκολα - τώρα που μάθαμε και 2-3 έξτρα φιγούρες,

για κανένα πικραμύγδαλο- τώρα που συνηθίσαμε τη σουμάδα,

αλλά κυρίως,

για τα πολύ πολύ καλύτερα- εεεεεεεεε, γιατί τα όνειρα ποτέ δεν πεθαίνουν αλλα κυρίως γιατί η ζωή είναι ωραία (λένε) και μοιραία (όχι;)!

ΥΓ: ο Γ από το καλοκαίρι, παρέλασε αγκαλιά με ένα γλυκό κοριτσάκι. Με την ατάκα "Κατάλαβες τί έχασες;" (Ναι, κατάλαβα. Την τιμή, να σου κάψω το λευκό τζιν, που φόρεσες καταχείμωνα και νύχτα!-Αυτό το τελευταίο, τη μημουάπτου/ιδιοτροπία μου δηλαδή,θα πρέπει να πεταχτεί σιγά σιγά σε κανένα σκουπιδοτενεκέ αλλα στη συγκεκριμένη περίπτωση α μπα, τσου!!!! Μα λευκό τζιν Δεκέμβρη μήνα;;;;;)

ΠΥΓ: Πόσο μπορεί να φρονιμέψει το πλάσμα μετά τα 26;

ΥΠΥΓ: Χρόοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοονιαααααααααααααααααα Πολλάααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααα!!!!!