Έμαθα στο Πανεπιστήμιο ότι η Ιστορία ακολουθεί κυκλική πορεία, κάνοντας ατελείωτους ομόκεντρους κύκλους απόλυτα όμοιους και απόλυτα διαφορετικούς μεταξύ τους, δηλαδή μοιάζουνε αλλά και δε μοιάζουνε, είναι κοντά αλλά ποτέ δεν τέμνονται και ποτέ δε συναντιούνται και όπως λένε και όσοι προσπαθούν να καλύψουν τη βλακεία τους μέσα από σοφές κουβέντες άλλων «εις τον αυτόν ποταμόν δις ουκ αν ενβεεις» (δε βάζω ποτέ πνεύματα αν και προσπαθώ να είμαι πνευματώδης).

Μετά η ίδια η ζωή μου το επιβεβαίωσε και το διάνθισε με αμπελο-θυμοσοφίες όπως «ο χρόνος δεν περνάει εμείς περνάμε», που συμπληρώνεται συνήθως με την αισιόδοξη διαπίστωση «ένα τίποτα είμαστε», ακόμη καλοπροαίρετες παρατηρήσεις «μα εσύ γκριζάρισες ρε φίλε ούτε ο Νικοπολίδης τέτοια κατάντια» (εξ οικείως τα βέλη φίλτατε mpriza), νοσταλγικά τραγούδια του τύπου «χρόνια που περνούν και δεν θα ξαναρθούν», ή ακόμη πιο νοσταλγικά στα όρια του παλιμπαιδισμού και της εποχής που είμαστε πιτσιρίκια με το «Έλα ν’αγαπηθούμε Νταρλινγκ» ή το Lambada.

Όπως και να έχει κάθε το δευτερόλεπτο περνάει αυτοστιγμεί από το παρόν, για να γίνει με τη σειρά του παρελθόν, καθώς βαδίζουμε σε ένα δυσδιάκριτο μέλλον (εκτός βέβαια και έχεις αγκαζε τη Λίτσα Πατέρα» και αυτή είναι η ουσία της Ιστορίας πέρα από πρώιμες-ύστερες-μέσες-νεωτερικές ή μεταμοντέρνες περιόδους που κατασκευάζουμε για να βρίσκουμε δουλειά οι γραφιάδες, για να πήζουμε τα παιδιά με χρονολογίες και για να κάνουμε τον καμπόσο «ξέρεις από πού είμαι εγώ ρε;».

Ο φόβος του μέλλοντος καλύπτεται μέσα από την επίγνωση του παρελθόντος.

Αν και η καλύτερη απόδοση του χρόνου ως έννοια πιστεύω ότι βρίσκεται μέσα από το αίνιγμα που είχε βάλει το Γκόλουμ στον Μπίλμπο (πριν ο Τόλκιν γίνει ψηφιακό τεχνούργημα και βρισκόταν μόνο μέσα στις χάρτινες σελίδες ενός βιβλίου),

This thing all things devours:

Birds, beasts, trees, flowers;

Gnaws iron, bites steel;

Grinds hard stones to meal;

Slays king, ruins town,

And beats high mountain down 

Και μέσα σε όλα αυτά, νάσου και η κάθε Παραμονή Πρωτοχρονιάς να συμβολίζει αυτό το συμβολικό κλείσιμο ενός κύκλου Ιστορίας και το άνοιγμα ενός καινούργιου και βουρ τα ρεβεγιόν, τα πρωτοχρονιάτικα λαχεία (να θυμηθώ να πάρω ένα δε ξέρεις κάποιος μπορεί να έχασε την τύχη του), η τυχερή ποκερίτσα ή στην ξεφτύλα το ΠΑΡΤΑ ΟΛΑ, η φαγητοοινοποσία στα όρια του εμφράγματος και ότι παπαριά βάζει ο νούς «για το καλό της χρονιάς» πάντα.

Και πάνω απ’ όλα χείμαρρος ευχών οι οποίες καθότι και τζάμπα δε στοιχίζουν και όπως όλα τα τζάμπα είναι και εύκολες ενίοτε και άχρηστες αλλά πάνω απ’όλα για το καλό.

Οπότε Χρόνια Πολλά και Καλή Χρονιά και Ευτυχές το Νέον Έτος 2009,

αλλά κυρίως – και αυτή είναι μια ακριβή ευχή- ΥΓΕΙΑ.