( Για τα παιδιά της Γάζας.....)

Η φωτιά έκαιγε το κλαδί με λύσσα. Ο Μόγλης το τίναξε δεξιά-αριστερά κι οι λύκοι έφυγαν ουρλιάζοντας....ενώ οι σπίθες έκαιγαν τις γούνες τους.

Τελικά έμεινε μόνο ο Ακίλα, Μπανκίρα....κι ίσως και δέκα λύκοι που πήραν το μέρος του Μόγλη.

Τότε κάτι άρχισε να πονά το Μόγλη μέσα του...όπως ποτέ πριν. Και τον έκανε να ξεσπάσει σε αναφιλητά. Τα δάκρυά του κύλησαν στο πρόσωπό του.

 -) Τι είναι αυτό; είπε.
Δε θέλω να φύγω απ' τη ζούγκλα, και δεν ξέρω τι είναι αυτό.
Θα πεθάνω, Μπανκίρα;

-) Όχι, αδελφούλη μου, είπε ο Μπανκίρα.
Αυτά είναι αντρίκια δάκρυα. Τώρα ξέρω πως είσαι άνδρας και όχι παιδάκι πια.....
Άσ'τα να τρέξουν, Μόγλη....Είναι απλώς δάκρυα.

Κι έτσι ο Μόγλης άρχισε να κλαίει τόσο που θα του' σπαγε η καρδιά. Και δεν είχε κλάψει ποτέ πριν στη ζωή του.

Τώρα , είπε...

...θα πάω στους ανθρώπους....

Υ.Γ:

Να γράψω θέλω μια ευχή
γι’ αυτό εκεί το έθνος,
που τώρα πάλι βρίσκεται
στο πιο μεγάλο πένθος.

Καλή Δύναμη.....