Η ΛΕΩΦΟΡΟΣ

Σε αγαπώ. Σε θέλω. Ελα μαζί μου. Κράτα μου το χέρι. Μη το φοβάσαι. Εχουμε να τρέξουμε στον κόσμο όλο.

Θα ξεκινήσουμε από την παλιά πόλη. Και στη συνέχεια θα σε παω στο Παρίσι. Εκεί που κάθε γωνιά του έχει τις αόρατες πινελιές δημιουργίας, έρωτα, πάθους. Σαν κι αυτές που μόνο εμείς μπορούμε να διαδκρίνουμε. Περίμενα εσένα για να πάω εκεί. Κι’ ύστερα, οπου θες.

Ελα παμε. Μια βόλτα στην παλία πόλη και μετά πάμε στο Παρίσι. Στάσου στο πεζοδρόμιο, στην άκρη του, μαζί μου. Εκεί που χωρίζεται η κίνηση των ανθρώπων από εκείνη των μηχανών. Εκεί που καταργείται η ελευθερία και μπαίνουν οι κανόνες. Εκεί που χωρίζεται η ψυχή από την ύλη. Που μας έχει υποτάξει.

Είναι μεγάλη η λεωφόρος που θα διασχίσουμε, έχει 10 λωρίδες και τ’ αυτοκίνητα τρέχουν. Τα φανάρια έχουν χαλάσει. Είναι και αυτή η καταιγίδα.... Εχει και ομίχλη. Δεν θα μας διακρίνουν οι οδηγοί. Αλλά εμείς είμαστε πλασμένοι για να ζούμε στις ομίχλες.

Γλυστράει και ο δρόμος. Δεν τα παω καλά ανάμεσα στα πολλά αυτοκίνητα ξέρεις.... Αλλά έλα. Βασίσου σε μένα. Ξέρω, λατρεύεις αυτήν την αδεξιότητά μου.

Εγώ ποτέ δεν τα μπορούσα αυτά. Τα καλούπια που έπαιρναν ψυχή. Και τη φύλαξα. Για σένα. Ελα. Την απολαμβάνεις. Περνάμε.

Ευτυχώς δεν είσαι σοβαρά. Θα είμαι κοντά σου στο ασθενοφόρο. Θα σου κρατάω το χέρι. ....

Σαν τρελλοί έτρέχαν όλοι.

Και αυτή ή ομίχλη, η βροχή, και φοράω και αυτά τα γυαλιά. Που να τους διακρίνω ..

Φοράμε και μαυρα ρούχα. Πάντα το λατρεύμε το μαυρο. Δεν το έβλεπαν.

Και όταν γλίστρησες γλίστρησα κι εγώ. Τα παπούτσια φταίνε.

Και οι πολλές λωρίδες.

Αλλά, ο πόνος είναι πάντα δεμένος με τον έρωτα. Αν δεν σε έπαιρνα μαζί μου, θα σε πρόδιδα. Γιατί μου είπες για τις παλιές πόλεις που λατρεύεις. Και το Παρίσι.

(Και μιά άλλη εκδοχή) ....

Γλίστρησες, έπεσες αλλά μου είπες να περάσω εγώ απέναντι, Να συνεχίσω. Να δω την παλιά πόλη και το Παρίσι.

Κι εσύ να δεις με τα δικά μου μάτια. Να σου προσφέρω τις εικόνες μου όταν γυρίσω. Γιατί μου το είχες πει, ποσο ήθελες να βλέπω τον κόσμο μεσα απ τα δικά σου μάτια κι εσυ μέσα απ τα δικά μου.

Κατάρα στις απάνθρωπες πόλεις τους, τις ασύδοτες κυκλοφορίες τους, στα ιμιτασιόν παπούτσια. Αλλά ο έρωτάς μας αντιστάθηκε. Γιατί δεν έχει όρια. Και έζησα το Παρίσι. Χωρίς εσένα. Αλλά με σένα.


Ποίηση. Υπέρβαση. Τράβηγμα. Ονειρο. Πάμε προς τα εκεί. Τόσο αναγκαίο για τη ζωή μας. Χωρίς αυτά τα τόσο αφαιρετικά, τόσο υπερβατικά, τόσο μη – γήινα, δεν ζούμε.

Και ταυτόχρονα. Τόσο απάνθρωπο. Με την τόσο πεζή του εκδοχή.

Αν δεν μπορείς να περάσεις την λεωφόρο, τότε πήγαινε άλλαξε παπούτσια, κάνε πράκτις, και μέτα ξεκίνα. Η πηγαίνετε βολτούλα στην πλησιέστερη ανισόπεδη.

Και μην αφήνεις τον άλλον. Ξέρεις, ο έρωτας είναι έρωτας, αλλά τα σπασμένα πλευρά και η πνευμονία μέσα στη βροχή πονάνε και τλαιπωρούν. Ειτε κρατάς το χέρι στο ασθενοφόρο, είτε όχι.

Και το ξέρουμε πως φταίνε οι οδηγοί που τρέχουν, οι πολεοδόμοι που έφταξαν μία πόλη όχι ανθρωποκεντιρκή, τα φανάρια που χαλάσαν.

Μη τάζεις ότι δεν μπορείς και μην παρατάς στη μέση των λεωφόρων (ειδικά με πολλές λωρίδες). Είτε είναι έρωτας, είτε φιλία, είτε οτιδήποτε. Ειτε και πολιτική ακόμα.



ΤΟ ΒΑΖΟ


Και στη συνέχεια, γύρισαν στο σπίτι. Τέλος πάντων, υπήρχε και ένα σπίτι, δικό του, δικό της, δεν έχει σημασία. Και ένα πρωϊνό της Κυριακής, μοιράστηκαν τις δουλειές του σπιτιού. Ενα χειροποίητο βάζο πέφτει και σπάει. !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Το βάζο λοιπον ...

Εγκατέλειψε την μονιμότητα του τραπεζιού, σπρωγμένο από ένα φτηνιάρικο ξεσκονόπανο που χόρευε ανεξέλεγκτο.

Το κρατούσαν χέρια που δεν ήταν πλασμένα για ξεσκόνισμα, αλλά για να συνομιλούν με το σώμα του τα φιλοξενεί, κάτω απ τους ήχους της μουσικής.

Και τα κομμάτια του, σε σιωπή, άτακτα σκορπισμένα, περιμένουν το μάζεμά τους.

Τώρα δείχνουν τις κοφτερές τους μύτες. Ενώ πριν από τόσο λίγο έδειχναν το λείο της επιφάνειας. Εκείνης που μέσα στα χρώματα θα φιλοξενούσε λουλούδια και νερό.

Αν χάσουμε αισθήσεις όπως αυτή που περιγράφεται, ... χαθήκαμε

Ομως ...

Το βάζο έσπασε, έγινε κομμάτια,

κάποιος πρέπει να μαζέψει τα κομμάτια με σκούπα και φαράσι.

Και αυτός θα είσαι εσυ. Αν δεν μαζευτούν τα κομμάτια θα κοπεί κανένα πόδι. Το δικό σου ή το δικό μου. Και αν μπουσουλάει και κανένα μωρό στο σπίτι, θάχουμε και χειρότερα.

Και άλλη φορά να μην εισαι αφηρημένος.

Α ναι ... και ...

Αν δεν ξέρεις να ξεσκονίζεις ένα τραπέζι, μη το κάνεις. Θα σπάσεις το βάζο. Α ναι και σκασίλα μου αν η μουσική ήταν δυνατή και μεθυστική. Να τη χαμήλωνες. Εσπασε το βάζο, (κινδυνεύει και το μωρό και το πόδι μου).

Κιν δυνεύουν και τα καινούργια σου παπούτσια, με το λάστιχο από κάτω που δεν γλυστράνε στη βροχή, στις λεωφόρους με τις 10 λωρίδες. Θα τα τρυπήσεις και μετά θα ξαναγλυστράς όταν πηγαίνεις σούπερ μάρκετ και θα σου πέφτουν τα πράγματα. (για Παρίσι ξέχνα το. Μία Πλάκα και πολύ σου πάει .. με ταξί. Ουτε καν με το μετρό.)

(το παράκανα λίγο στο τέλος, αλλά είχα κουραστεί με την εναλλαγή μεταξύ ποίησης και καθημερινότητας ...)


Και οι δύο γραφές, αυτή η ποιητική και αυτή τόσο πεζή, για τη λεωφόρο και βάζο είναι το ίδιο. Η μάλλον είναι ΓΙΑ το ίδιο, αλλά τελείως διαφορετικές. Αναγκαίες για τη ζωή μας. Και οι δύο. Μόνο η πρώτη έχει θύματα. Μόνο η δεύτερη, έχει σάπισμα και ακινησία.

Υπάρχει αρμονία ? Μια αναμέτρηση και αυτή.

υποενοχή 1. Το "ρομαντικό" της ιστορίας, ήταν αποτέλεσμα εξαιρετικά λογικής σκέψης κλπ. θα μπορούσε να είχε γραφτεί κατόπιν παραγγελίας έναντι αμοιβής. Ουδεν συναίσθημα λειτούργησε. Δηλ κάποιος μπορεί να γράψει κείμενα πως να το πουμε ... προς το αφαιρετικό, το ρομαντικό, το ποιητικό, παίζοντας απλά με λέξεις και προτάσεις ? Χωρίς να νοιώθει τίποτα ? Ναι μπορεί.

υποεχνοχή. 2. Δυστυχώς δεν είναι προσωπικο - συναισθηματικού τύπου (και μόνο) αυτές οι σκέψεις. Είναι και επηρεασμένες από το γενικότερο κλίμα.