1.Δεν λυγάνε τα ξεράδια και πονάνε τα ρημάδια
κούτσα μια και κούτσα δυο στης ζωής το ρημαδιό
Μεροδούλι ξενοδούλι δέρναν ούλοι οι αφέντες δούλοι
ούλοι δούλοι αφεντικό και μ' αφήναν νηστικό
και μ' αφήναν νηστικό

Ανωχώρι κατωχώρι ανηφόρι κατηφόρι
και με κάμα και βροχή ώσπου μου 'βγαινε η ψυχή
Είκοσι χρονώ γομάρι σήκωσα όλο το νταμάρι
κι έχτισα στην εμπασιά του χωριού την εκκλησιά
του χωριού την εκκλησιά

Άιντε θύμα άιντε ψώνιο άιντε σύμβολο αιώνιο
αν ξυπνήσεις μονομιάς θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς
θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς

Και ζευγάρι με το βόδι άλλο μπόι κι άλλο πόδι
όργωνα στα ρέματα τ αφεντός τα στρέμματα
Και στον πόλεμο όλα για όλα κουβαλούσα πολυβόλα
να σκοτώνονται οι λαοί για τ' αφέντη το φαΐ
για τ' αφέντη το φαί

Άιντε θύμα άιντε ψώνιο...

Koίτα οι άλλοι έχουν κινήσει έχει η πλάση κοκκινίσει
άλλος ήλιος έχει βγει σ' άλλη θάλασσα άλλη γη

Άιντε θύμα άιντε ψώνιο...

2.Τα πολυβόλα σωπάσαν
Οι πόλεις αδειάσαν και κλείσαν
Ένας βοριάς παγωμένος
Σαρώνει την έρημη γη

Στρατιώτες έρχονται
Πάνε, ρωτάνε γιατί πολεμήσαν
Κι εσύ ησυχάζεις
Το δάχτυλο βάζεις
Να δεις την πληγή

Μη με ρωτάς, δε θυμάμαι
Μη με ρωτάς, μη με ρωτάς,μη με ρωτάς
Μη με κοιτάς, σε φοβάμαι
μη με κοιτάς, μη με ρωτάς, μη με ρωτάς

Στην πολιτεία βραδιάζει
Το χιόνι τις στέγες σκεπάζει
Ένα καμιόνι φορτώνει
Και κόβει στα δυο τη σιγή ...

Περιπολία στους δρόμους
Και κάποια φωνή που διατάζει
Κι εσύ ησυχάζεις
Το δάχτυλο βάζεις
Να δεις την πληγή ...

3. Ο Πέτρος ο Γιόχαν κι ο Φράνς
σε φάμπρικα δούλευαν φτιάχνοντας τανκς
ο Πέτρος ο Γιόχαν κι ο Φράνς
αχώριστοι γίνανε φτιάχνοντας τανκς

Ο Πέτρος ο Γιόχαν κι ο Φράνς
δουλεύαν στον Μπράουν στο Φίσερ στον Κράφτ
ο Μπράουν ο Φίσερ κι Κράφτ
αχώριστοι γίνανε φτιάχνοντας τραστ

Ο Πέτρος ο Γιόχαν κι ο Φράνς
ανέμελοι δούλευαν πάντα στα τανκς
ποτέ τους δε διάβασαν Μαρξ
ιδέα δεν είχαν για τραστ και για κραχ

Ο Μπράουν ο Φίσερ κι Κράφτ
χωρίσαν σε Μπράουν σε Φίσερ σε Κραφτ
ο Μπράουν ο Φίσερ κι ο Κράφτ
εχθροί τάχα γίναν διαλύσαν το τραστ

Και πριν μάθουν τι είπε ο Μαρξ
στρατιώτες τους πήραν στον πόλεμο παν
ο Πέτρος ο Γιόχαν κι ο Φράνς
σαν ήρωες έπεσαν κάτω απ' τα τανκς

ο Μπράουν ο Φίσερ κι Κράφτ
σκεφτήκαν και βρήκαν πως φταίει ο Μαρξ
ο Μπράουν ο Φίσερ κι Κράφτ
ξανάσμιξαν πάλι και φτιάξανε τραστ

4. Σαν να μην ήρθαμε ποτέ σ' αυτήν εδώ τη γη.
Σαν να μένουμε ακόμα στην ανυπαρξία.
Σκοτάδι γύρω κι ούτε μια μαρμαρυγή.
άνθρωποι στων άλλων τη φαντασία.

Από χαρτί πλασμένα κι από δισταγμό
ανδρείκελα στης μοίρας τα τυφλά δυο χέρια,
χορεύουμε, δεχόμαστε τον εμπαιγμό,
άτονα, κοιτώντας παθητικά τ' αστέρια.

Μακρινή τώρα είναι για μας η κάθε χαρά.
Η ελπίδα και η νιότη έννοια αφηρημένη.
άλλος δεν ξέρει ότι βρισκόμαστε
παρά ο όποιος πατάει επάνω μας καθώς διαβαίνει.

Πέρασαν τόσα χρόνια, πέρασε ο καιρός
κι άμα δεν ήταν η βαθιά λύπη μες στο σώμα
κι άμα δεν ήταν στην ψυχή ο πραγματικός πόνος μας
να λέει ότι υπάρχουμε ακόμα.

5. Πώς να σωπάσω μέσα μου
την ομορφιά του κόσμου;
Ο ουρανός δικός μου
η θάλασσα στα μέτρα μου

Πώς να με κάνουν να τον δω
τον ήλιο μ'άλλα μάτια;
Στα ηλιοσκαλοπάτια
Μ' έμαθε η μάνα μου να ζω...

Στου βούρκου μέσα τα νερά
ποια γλώσσα μου μιλάνε
αυτοί που μου ζητάνε
να χαμηλώσω τα φτερά;

6. Σε τόπους π' ανταμώναμε
αν τύχει και περάσω
θαρρώ πως μού 'πεσε φιλί
και σκύφτω να το πιάσω

Έβγα να σε ιδώ
να παρηγορηθώ

Ένας μονάχα άνθρωπος
αλήθεια δεν ξεθάβει
δυο θέλει: ένας να την πει
κι άλλος να καταλάβει

Πρόβαλε να δεις
καρδιά που τυρρανείς

Το μονοπάτι της ζωής
σ' ένα γκρεμό τελειώνει
κι απού 'χει στην ψυχή φτερά
τ' ανοίγει και γλιτώνει

Έλα ταίρι μου
και πιάσ' το χέρι μου

7. Κοίτα που θα τα πλερώσω πάλι όλα τα σπασμένα,
πού 'σαι ρε Καραϊσκάκη, για να φας κανένα.

Τραβάτε καραγκιόζηδες να βγείτε στο μπερντέ,
ο γάιδαρος εψόφησε κι εσείς του λέτε ντε.

Όσοι με καταλαβαίνουν, λίγο μέσα μου σκλαβώνουν,
κι όσοι ροδανθούς με ραίνουν, πάντα με σταυρώνουν.

Εσύ που λίγο με μισείς και λίγο μ' αγαπάς,
ποτέ σου δεν ξεκίνησες και πουθενά δεν πας.

Τον θεό τονε πουλούνε, μα εγώ δε θα πλερώσω,
κάποια μέρα τους εμπόρους θα τους μαστιγώσω.

Ζωή που μας περίμενες μ' ορθάνοιχτη αγκαλιά,
σε φυλακές, ιδρύματα και πένθιμα σκολειά.

Ήττα μου, γλυκιά δασκάλα και σταυραϊτέ τση νιότης,
η αρρώστια του καιρού μας είναι η σοβαρότης.

Ένα κουνέλι κλέφτουμε και κάνουμε γιορτή,
κι εσείς κουνέλι γράφετε και τρώτε το χαρτί.

Θλίψη μου γλυκιά μου θλίψη, συντροφιά στην κάμαρά μου,
πως φοβούμαι μη σε χάσω, όπως τη χαρά μου.

Άμα ποθάνω ρίξτε με στα όρνια να με φαν,
να πάρουνε τα σπλάχνα μου, στα νέφη να τα παν.

8. Αγάλματα κινούμενα
σύμβολα μιας ζωής που απουσιάζει
μνημόσυνα του κόσμου των εμπόρων
τέχνη με τις σκιές
το μαύρο χρώμα γίνετ' ουρανός
ο ποταμός που φεύγει απ' την κοίτη

Έξω απ' τα μέσα τα επώνυμα
σ' ένα καινούργιο εντός, ανώνυμο,
με μια ουτοπία που τρελαίνει τους δασκάλους
η νύχτα παίζει με τα μυστικά της
ένστολοι τραβούν περίστροφα
η τράπεζα που καίγεται σας χαιρετά

Αγάλματα κινούμενα
δρόμοι της ηδονής αδιάβατοι
η μουσική της βίας δεν ορίζεται
Τέχνη με τις φωτιές
η λάμψη της αγάπης είν' εδώ
ο κόσμος δεν κερδίζεται με προσευχές
Αυτό που λένε σεβασμό
είναι μια αντίστροφη δική τους ενοχή
μολότωφ ξαγρυπνούν στου ορίζοντα το χάος

9. Κάποιο παράθυρο έχει φως
κάποιον τον καίει ο πυρετός
μας φεύγει βήμα-βήμα
Κάποιο καράβι στ' ανοιχτά
με χίλια βάσανα βαστά
να μην το πιεί το κύμα

Κι εμείς οι τρεις στον καφενέ
τσιγάρο πρέφα και καφέ
Βρε δε βαριέ-, βρε δε βαριέσαι αδερφέ

Κάποιος στην άκρη του γκρεμού
κοιτάει το τέλος τ' ουρανού
μονάχος του πεθαίνει
Κάποιος στη μάχη πολεμά
η σφαίρα δίπλα μας περνά
στο στήθος του πηγαίνει

Κι εμείς οι άλλοι, μα το ναι
κάνουμε πάρτι ρεφενέ

Βρε δε βαριέ-, βρε δε βαριέσαι αδερφέ.

10. Είμαι σε μια γλάστρα στο σαλόνι
άντε το ταβάνι με πλακώνει
Το αίμα μου έχει γίνει χλωροφύλλη
άντε με ποτίζουν κάτι φίλοι

Μ' έχουνε στριμώξει στη μεσοτοιχία
μ' έχει μαραζώσει η ακινησία
Αχ, πού να τ' απλώσω τα κλαδιά μου
μου 'χουνε κλαδέψει την καρδιά μου

Μ' έχουνε φυτέψει δημοσιογράφοι
χάλαγα τη μόστρα έπεφτα απ' το ράφι
Μ' έχουνε φλομώσει ζιζανιοκτόνα
για να μη μιλάω, να μην έχω στόμα

Οι χειμερινοί οι κινηματογράφοι
κάθε καλοκαίρι μ' αγαπούν το γράφει
Τώρα που οι ταμπέλες έχουν κατέβει
χίλια ραντεβού σ' ένα Σεπτέμβρη

Οπα, όπα είπα λέω,
όπα, τραγουδάω και κλαίω

11. Σ' αυτό το χώρο κάτι μου φέρνει
ρίγη γλυκιάς αδιαφορίας
δεν τρέχει τίποτα έξω από μένα
ζω στο δικό μου μικρό παράδεισο

Σ' αυτό το χώρο όλα μας φέρνουν
ρίγη ηδονής, ρίγη ευτυχίας
δεν τρέχει τίποτα γύρω από μας
κανένα ίχνος ανησυχίας

Κλείνω τ' αυτιά μου σε κάθε ψέμα
που μου ξυπνά φόβο παράλογο
είμαι περήφανος που ζω σαν τον καθένα
στην αυτοκρατορία των ανάπηρων

12. Θάλασσα στη Λάρισα
σιδηρόδρομο στην Κρήτη
όχι τρύπες στις δεκάρες
έρχονται εκλογές

Πέσε μόνος σου αρχηγέ
απ' το προεκλογικό μπαλκόνι
κι ό,τι μας ενώνει
είναι αυτό που δε θα γίνει ποτέ

Αν δε βγείτε πρώτο κόμμα
το ίδιο βράδυ Κυριακής
θα καείτε ζωντανοί
σαν λαμπάδες στις κολώνες της ΔΕΗ
κι αν δε βγούμε πρώτοι εμείς
το ίδιο βράδυ Κυριακής
να μας τρώνε τα λιοντάρια
στον ιππόδρομο με βάρδια

Έργα στις οδούς
θέσεις και μισθοί, αυξήσεις
εντυπώσεις, υποσχέσεις
έρχονται εκλογές

Κάθε τέσσερα χρονάκια
μία Κυριακή πολίτες
κι ό,τι δεν τους είπες
γράψ'το στο ψηφοδέλτιο κι εσύ
κι όχι να λες:

Αν δε βγείτε πρώτο κόμμα
το ίδιο βράδυ Κυριακής
θα καείτε ζωντανοί
σαν λαμπάδες στις κολώνες της ΔΕΗ
κι αν δε βγούμε πρώτοι εμείς
το ίδιο βράδυ Κυριακής
να μας τρώνε τα λιοντάρια
στον ιππόδρομο με βάρδια

Κάθε τέσσερα χρονάκια
μία Κυριακή πολίτες
κι ό,τι δεν τους είπες
γράψ'το στο ψηφοδέλτιο κι εσύ

13. Να δουλεύεις τόσες ώρες,
με χαλάζια και με μπόρες,
να μετράς υπερωρίες,
να πληρώνεις αμαρτίες.

Και για να επιβιώσεις μες στην εποχή του χάους,
γίνεσαι και Καραγκιόζης, γίνεσαι και Μίκι Μάους.

Να ρωτάει τ' αφεντικό σου,
αν μεγάλωσε ο γιος σου,
να τα πάρει είπε ο μάλλης,
να δουλέψει σα χαμάλης.

Και για να επιβιώσεις μες στην εποχή του χάους,
γίνεσαι και Καραγκιόζης, γίνεσαι και Μίκι Μάους.

Και τα ρέ-, και τα ρέστα της βδομάδας,
τη φανέλα της ομάδας,
να τα ρίχνεις ρε γαμώτο,
στα λαχεία και στο λόττο.

Και για να επιβιώσεις μες στην εποχή του χάους,
γίνεσαι και Καραγκιόζης, γίνεσαι και Μίκι Μάους.

Να ρωτάει τ' αφεντικό σου,
αν μεγάλωσε ο γιος σου,
να τα πάρει είπε ο μάλλης,
να δουλέψει σαν χαμάλης.

 

14. Θα σου στείλω δωράκι φτάνει να με ψηφίσεις
και λαμπρές υποσχέσεις για να ξενυχτήσεις.
θα σου βρω και δουλειά σε δημόσια υπηρεσία
να βαριέσαι δουλεύοντας χωρίς ανησυχία.

Εσένα καλλιτέχνη μου που με ξεφωνίζεις
θα σε πάω στη κορυφή το θεό για ν' αγγίξεις.
Πιο ψηλά ακόμα πιο ψηλά.

Θα χαράξω πεζοδρόμια για τυφλούς αναβάτες,
φτάνει να 'χουν στην τσέπη
τους δικούς μου τους χάρτες.
θα ανοίξω και θέατρα με τσόντα και ελπίδα
να γκρεμίσει τους ήρωες η παλιά σου πατρίδα.

Εσένα καλλιτέχνη μου που με ξεφωνίζεις
θα σε πάω στη κορυφή το θεό για ν' αγγίξεις.
Πιο ψηλά ακόμα πιο ψηλά.

Θα διαλέξω εργάτες απ' τους μετανάστες
για να γίνουν επιστάτες οι δικοί μας εργάτες.
θα πετάξω τα κιτάπια της αστυνομίας
να ξεχάσω ότι ήσουνα παλιός αμφισβητίας.

15.Καυτή βροχή στα μάτια σου
Ξεπλένει την αλήθεια.
-θα ξαναρθούν μικρές χαρές-

Μικρές χαρές σαν άγγελοι-
Ρουφιάνοι για βοήθεια.
-θα ξαναρθούν μικρές χαρές-

Κλειστές ζωές σα θέατρο
που τρέμει τις αργίες.
-θα ξαναρθούν μικρές χαρές-

Μικρές χαρες σαν κυριακές
και σαν χλωμές αγίες.
-θα ξαναρθούν μικρές χαρές-

Δε φταίει κανείς-δε φταίει κανείς
όποιος κερνάει τη ζωή,
αυτός τη σεργιανάει.
Δε φταίει κανείς.

Ψευτο-ευχές,χαμόγελα
πνιγμένα στις ρυτίδες.
-θα ξαναρθούν μικρές χαρές-

Μικρές χαρές διάφανες,
με πύρινες λεπίδες.
-θα ξαναρθούν μικρές χαρές-

Δε φταίει κανείς-δε φταίει κανείς
όποιος κερνάει τη ζωή,
αυτός τη σεργιανάει.
Δε φταίει κανείς.

Δε φταίει κανείς-δε φταίει κανείς
όποιος φοβάται την αυγή,
τη νύχτα ξαγρυπνάει.

Γυμνές ακτές τα χείλη σου
με τη σιωπή παλεύουν.
-θα ξαναρθούν μικρές χαρές-

Μικρές χαρές που χάθηκαν
και τώρα σε γυρεύουν.