Ψάχνουμε την έξοδο...χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ξέρουμε και που θα πάμε αν την βρούμε.

Περίεργες οι μέρες. Κι έτσι θα συνεχίσουμε μέχρι το τέλος.

Παρηγοριά η ομοιομορφία. Μόνο τώρα όμως, μόνο στη συγκεκριμένη περίσταση. Κατά τ'άλλα θέλουμε να αφήνουμε το στίγμα μας. Για όποιον τυχόν το αντιληφθεί.

Ζητάμε λίγο χρόνο, λίγη σιωπή, λίγη αλήθεια. Λίγο ουρανό.

Ανάσα. Βαθιά ανάσα. Ξαναβουτάμε. Και προσμένουμε μόνο τον βυθό...

Κι ένα ποίημα του αγαπημένου μου ποιητή. Μου το θύμισε ο Μπρίζας με αφορμή το ποστ του. Ο Καρυωτάκης ταιριάζει με το κλίμα των ημερών. Πάντα ταίριαζε.

ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ

Μεσ' από το βάθος των καλών καιρών
οι αγάπες μας πικρά μάς χαιρετάνε.

 Δεν αγαπάς και δε θυμάσαι, λες.
κι αν φούσκωσαν τα στήθη κι αν δακρύζεις
που δεν μπορείς να κλάψεις όπως πρώτα,
δεν αγαπάς και δεν θυμάσαι, ας κλαις.

Ξάφνου θα ιδείς δυο μάτια γαλανά
-- πόσος καιρός! -- τα χάιδεψες μια νύχτα·
και σα ν' ακούς εντός σου να σαλεύει
μια συφορά παλιά και να ξυπνά.

Θα στήσουνε μακάβριο το χορό
οι θύμησες στα περασμένα γύρω·
και θ' ανθίσει στο βλέφαρο σαν τότε
και θα πέσει το δάκρυ σου πικρό.

Τα μάτια που κρεμούν -- ήλιοι χλωμοί --
το φως στο χιόνι της καρδιά και λιώνει,
οι αγάπες που σαλεύουν πεθαμένες
οι πρώτοι ξανά που άναψαν καημοί...

Κατά τ'άλλα...καλό απόγευμα!