Μόλις το Smart μυρίστηκε αλκυονίδες μέρες, πέταξε έξω τις πόρτες του και τριγύριζε επιδεικτικά στα στενά του Πειραιά. Χωρίς δείγμα ντροπής και φορώντας μόνο τα εσωσίδερά του, κόρναρε προκλητικά σε ένα περιπολικό που μάταια προσπάθησε να το οδηγήσει στην κοντινότερη μάντρα να λογοδοτήσει για την προσβολή της δημοσίας αιδούς. 

Η μέρα κυλούσε και το Smart ζεσταινόταν όλο και περισσότερο με αποτέλεσμα να πετάξει και το καπώ του σε ένα συνεργείο που συχνάζουν κάτι γνωστοί του και κατα καιρούς πίνει λάδια. Στην προκειμένη περίπτωση είχε κάψει και τα τελευταία που του είχαν απομείνει. Πλέον κυλούσε με τα φώτα πεταγμένα έξω και τη μηχανή του σε κοινή θέα.

Από το cd-player ακουγόταν η παλιά μελωδία του Drive των Cars. Η μουσική δυνάμωσε όταν σε ένα φανάρι συνάντησε ένα ροζ Smart. Ξαφνικά οι υαλοκαθαριστήρες του άρχισαν να ανεβοκατεβαίνουν και να πετάνε δεξιά και αριστερά νερό. To ροζ Smart του έπαιξε για λίγο τα φώτα και χάθηκε μονομιάς στη λεωφόρο.

Δεν μπορούσε όμως πλέον να το ακολουθήσει.

Η βενζίνη είχε τελειώσει και η μηχανή είχε σβήσει.