Ν

Ο

Σ

Ο

Κ

Ο

Μ

Ε

Ι

Ο

Ιδιωτικό ή δημόσιο,σύγχρονο ή παλιό,καθαρό ή όχι.

Με μια λέξη:Τρομακτικό.

Ακόμα και για μια μέρα.Για μια απλή επέμβαση.

Ορός,βελόνες,χειρουργείο.Αντιβίωση,οξυγόνο.

Πόνος.Φόβος.

Γιατρός,χειρούργος,νοσοκόμες,ράμματα.

Τώρα;

Όλα σε μια σειρά.Όλα μια χαρά.Με μακροχρόνια προοπτική να γίνουν και καλύτερα.Όσο καλύτερα μπορούν να γίνουν σε αυτόν τον τόπο που μέρα με τη μέρα μας σκοτώνει αργά αργά και βασανιστικά.Όποιος δεν το βλέπει εθελοτυφλεί.Εντάξει,κι εγώ είμαι αισιόδοξη,αλλά όταν νιώθω το οξυγόνο να λιγοστεύει δίπλα μου και μέσα μου...Πόσο αισιόδοξος μπορεί να είναι ένας άνθρωπος σε έναν τέτοιο μίζερο τόπο;Από ένα σημείο και πέρα,λυπάμαι,αλλά παύει να είναι αισιόδοξος και είναι χαζοχαρούμενος.

Αλλά θα έρθει κι η στιγμή που θα είμαι εγώ αυτή που θα γελάω.Τελευταία.Με αυτούς που τώρα νομίζουν ότι με λύγισαν,ότι πάτησαν πάνω μου με την κοροίδια και την ανεπάρκεια της ύπαρξής τους,την ηλιθιότητα και την κακία τους.Όλους αυτούς τους ρατσιστές που κοιτάνε τη βιτρίνα της ύπαρξης χωρίς να δίνουν ευκαιρία να δείξεις τα δώρα που κρύβει στο βάθος.Θα είμαι ανελέητη με όλα αυτά τα ανθρωπόμορφα όντα.Δεν θα χαριστώ.Σε όλους αυτούς.Αν και για τη δημιουργία ενός τέρατος,το χεράκι έχουν βάλει προγενέστερες γενιές,γονιών,παππούδων,σε συνδυασμό με πρότυπα της κοινωνίας.Αλλά δεν αναγνωρίζω ελαφρυντικά.Όσοι δηλαδή φέρονται σωστά,τις ίδιες παραστάσεις δεν έχουν;Τα ίδια ηλίθια πρότυπα;Γιατί φέρονται σωστά;

Θα είμαι ανελέητη με όλες τις κομπλεξικές υπάρξεις που συνάντησα ή θα συναντήσω στο δρόμο μου.Τελεία και παύλα.-

Με όσους αξίζει να πορεύομαι δίπλα,θα το κάνω.Ξεκαθαρίζει σιγά σιγά το τοπίο μέσα μου,με ποιους αξίζει να πορεύομαι.Ποτέ δεν ήταν πιο ξεκάθαρο.

Και όταν φύγω και αν φύγω...Αυτοί θα είναι πάντα δίπλα μου.

Λέω ''αν'' γιατί δεν θα έχει γυρισμό μετά.Θα είναι δύσκολα.

Να 'ναι καλά οι άχρηστοι που είναι υπεύθυνοι για τις θαλάσσιες συγκοινωνίες μας και ένα απλό ταξίδι 5,30 ωρών είναι Γολγοθάς,τη στιγμή που το ταξίδι από την Ανκόνα στην Πάτρα των 22 ωρών είναι παιχνιδάκι.Γιατί όταν ταξιδεύεις με ένα καράβι που ο ένας είναι πάνω στον άλλο,με κανίβαλους συνεπιβάτες που φωνάζουν μες το αυτί σου,κακομαθημένα πιτσιρίκια που τρέχουν στους διαδρόμους, λογικό είναι να φτάνεις στο νησί και να είσαι κουρέλι.Σε πλήρη αντίθεση με το άνετο ταξίδι των 22 ωρών,σε ένα μισοάδειο ή μισογεμάτο(όπως θέλετε) καράβι,με όλες τις ανέσεις,ησυχία,καμπίνα να ξαπλώσεις,και σαλόνια όπου κάθεσαι όπου θέλεις χωρις να έχεις τον άλλο κολλητά σου,να σε κοιτάει μες το στόμα τι λες,με τη γνωστή ''κατινιά'' και αδιακρισία που διακρίνει το μεγαλύτερο μέρος των Βλαχό-νεόπλουτων Νεοελλήνων.

Αυτά από μένα.

Απλώνεται μια νέα αρχή.

Ουράνιο τόξο μετά από 32 χρόνια συνεχών καταιγίδων.

Αυτή τη φορά θα είμαι η νικήτρια.Θα είμαι ανελέητη.Σκληρή.Γιατί δεν ήμουνα σκληρή,με έκαναν όσα έζησα.Ένας ατέλειωτος κατάλογος απαράδεκτων συμπεριφορών.

Τραγουδάκι δεν έχει σήμερα.

Η φωτογραφία από το νοσοκομείο που μοιάζει πιο πολύ με ξενοδοχείο από την καθαριότητα.Ποιο είναι;Τι εγχείρηση έκανα;Α,μην ρωτάτε.Πάντως προτιμώ να στερηθώ κάπου αλλού αλλά για την υγεία να δώσω χρήματα από το να πάω στα απαράδεκτα κολαστήρια του ΕΣΥ,που μπαίνεις όρθιος και βγαίνεις ξάπλα και περιμένεις για το πιο απλό χειρουργείο σε λίστα 3 και 4 μήνες.Αν είχα πάει σε δημόσιο πριν 10 χρόνια που είχα κάνει την εγχείρηση χολής,μπορεί να μην σας μιλούσα σήμερα,αν χρειαζόταν να περιμένω 3-4 μήνες στην ατέλειωτη λίστα αναμονής...

ΥΓ1:Καλό μήνα σας είπα;ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!!!!!!

ΥΓ2:Από δω και πέρα οι μήνες μου θα είναι καλοί.Δεν επιτρέπω τίποτα λιγότερο για τον χιλιοταλαιπωρημένο μου εαυτό που κάποια στιγμή θα χαμογελάσει.Και όταν χαμογελάσω θα χαμογελάσω αναδρομικά για όλα τα χρόνια που με καταδικάσαν στη μιζέρια όλοι αυτοί που θα γευτούν τα ''δόντια'' μου,γνωστοί,''φίλοι'',άγνωστοι,μέλλοντες γνωστοί κ.ο.κ.