Ο ρυθμός είναι μαύρος...
Λοιπόν χτες είχαμε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση με τη δασκάλα μου.
Γιατί οι μαύροι έχουν μέσα τους τον ρυθμό πιο πολύ από τους λευκούς, γιατί η φωνές τους είναι άπαιχτες χωρίς να έχουν κάνει ούτε μαθήματα ούτε τίποτα… Γιατί οι τσιγγάνοι έχουν επίσης μέσα τους τη μουσική χωρίς να έχουν ούτε ωδεία, ούτε δασκάλους…
Βλέπεις τσιγγανάκι 5 χρονών να παίζει τουμπερλέκι σαν επαγγελματίας, ενώ άλλοι σε γόνιμες μαθησιακές ηλικίες προσπαθούν για να μάθουν τα βασικά… Βλέπεις τσιγγάνους να παίζουν κιθάρα flamenca, καλύτερα από οποιονδήποτε κλασσικό κιθαρίστα χωρίς ούτε νότες… και γώ πχ προσπαθώ να μάθω τους ρυθμούς για να χτυπάω παλαμάκια (γιατί για να μάθω κιθάρα τέτοια στα γεράματα δεν νομίζω ότι γίνεται) και δυσκολεύομαι πολύ (και δεν είμαι εντελώς άσχετη με τον ρυθμό και τη μουσική και δη αυτή τη μουσική). Βλέπεις τσιγγάνους να τραγουδάνε λαϊκά με κάτι γυρίσματα απίστευτα… και βέβαια ας μη μιλήσουμε για τους μαύρους που τραγουδούν στα gospel με κάτι εκτάσεις εκπληκτικές και μια ελευθερία αξιοζήλευτη στον τρόπο και χορεύουν με απίστευτη ευκολία, έτσι όπως ένας λευκός πρέπει να πάει σε σχολή για να μάθει. Ή για τις μαυρούλες που τραγουδούν και χορεύουν συγχρόνως…
video
Καταλήξαμε ότι το μοναδικό συστατικό αυτής της ιστορίας είναι ο πόνος… Ο πόνος είναι μεγάλο μέρος της ιστορίας τους. Ξεκινώντας από τα κατάλοιπα της σκλαβιάς, περνάει στο apartheid τον φυλετικό διαχωρισμό που έχουν υποστεί πολλάκις και σε πολλές γωνιές του κόσμου από τους λευκούς και καταλήγει στη φτώχια. Η μουσική, ο ρυθμός, το τραγούδι αποτελούν μεγάλη διέξοδο και ξέσπασμα στην δυστυχία.
Είναι αλήθεια… Έχω παρατηρήσει ότι όταν δεν νοιώθω καλά, αν καταφέρω να αφεθώ στη μουσική, με θεραπεύει, με χαλαρώνει, με αδειάζει… Φαντάσου λοιπόν αυτό το «αν καταφέρω να αφεθώ στη μουσική» είναι καταγεγραμμένο στο DNA τους… και ιδού το αποτέλεσμα:
video
video
5 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
sven (05.02.2009)
Ο τρόπος ζωής αυτών των ομάδων είναι ένας ρυθμός. Δεν είναι μόνο ο πόνος, γιατί, αν ήταν μόνο αυτό, πολλοί λαοί, συμπεριλαμβανομένου και του δικού μας, έχοντας βιώσει ή/και συνεχίζοντας να βιώνουν τον πόνο, τη δυστυχία, την κυριαρχία άλλων πάνω τους κ.τ.λ. για εκατονταετίες, δεν έχουν στον ίδιο βαθμό την αίσθηση του ρυθμού μέσα τους. Είναι ο τρόπος ζωής τους λοιπόν. Ας κοιτάξουμε μόνο το πως μεγαλώνουν τα παιδιά τους οι μαύρες μητέρες π.χ. της Αφρικής. Κουβαλούν δεμένο στην πλάτη τους το παιδί τους, από τη στιγμή που γεννιέται μέχρι την ηλικία 2-3 χρονών, σχεδόν σε οποιαδήποτε δραστηριότητά τους. Τσαπίζουν, κουβαλούν νερό κ.ά. ρυθμικά, τραγουδώντας με το παιδί προέκταση του σώματος και της φωνής τους. Οι γιορτές, τα έθιμά και ο ελεύθερός τους χρόνος είναι ένα πανηγύρι ήχου και ρυθμού. Όταν λοιπόν από την πρώτη μέρα της ζωής σου βιώνεις με όλες σου τις αισθήσεις και το σώμα τον ήχο και το ρυθμό, γίνονται κατά κάποιο τρόπο ένα με σένα, αυτό που λέμε "περνά στο DNA σου". Το ίδιο κάπως και οι τσιγγάνοι, με τις ατέλειωτες μετακινήσεις τους, παλαιότερα με τα κάρα και αργότερα στις καρότσες των αυτοκινήτων τους. Κίνηση, ρυθμός, τραγούδι και ανάγκη έκφρασης χαράς και λύπης με αυτούς μόνο τους τρόπους, ελλείψει άλλων. Όλα αυτά λοιπόν, σε συνδυασμό με τα βιώματά τους και την ανάγκη έκφρασης να δημιουργούναυτά τα έμφυτα πια χαρίσματα.
Υ.Γ. Οι μαύροι θεωρούν τη
λέξη "νέγρος" ως βρισιά, το ίδιο
και οι τσιγγάνοι τη
λέξη "γύφτος"...EffieKakaflika (05.02.2009)
Κατ'αρχήν συμφωνώ μαζί σου απόλυτα... Βέβαια, μπορούμε να μιλήσουμε για τις φωνές των ανθρώπων στα χωριά (όχι των τραγουδιστών) που τραγουδούν τα δημοτικά, που κι εκεί υπάρχει κάτι το εξαιρετικό στα γυρίσματα και στον τρόπο τους που είναι εντυπωσιακό.
Το γύφτος δεν το λέω με προσβλητική έννοια, και γενικά τους θαυμάζω πολύ, και μετά την πληροφορία σου θα το αλλάξω σ'ευχαριστώ. thank (05.02.2009)
Πολύ καλός ο προβληματισμός, το ποστ και τα βιντεάκια. :):) Κι εγώ έτυχε να το συζητάω πρόσφατα, καταλήξαμε σε αυτό που γράφεις, αλλά με κάποιους ενδοιασμούς για το κατά πόσο ισχύει απόλυτα. Δηλ, οι μαύροι είχαν τον ρυθμό και πριν μεταφερθούν στη Β Αμερική από την πατρίδα τους. Εκει, με τους δικούς τους πολιτισμικούς όρους δεν θα μπορούσαν να θεωρηθούν δυστυχισμένοι. Ισως υπάρχει και ένα πρόσθετο στοιχείο, αυτό της επαφής με τη φύση που συνδράμει στον ρυθμό .. Τέλος πάντων, ειναι μεγάλη η συζήτηση, είναι αργά. Ευχαριστούμε για το ποστάκι. :):)Oraclas (06.02.2009)
Ωραίος προβληματισμός.. Συμφωνώ με όσες γνώμες γράφτηκαν και θα προσθέσω στο DNA του sven ότι γεννιούνται με αυτόν τον πόνο.. Είναι η ίδια τους η φιλοσοφία. Έχουν μουσική παιδεία, χωρίς σπουδές. Μελωδία στην φωνή, λυγμό στην μουσική και ρυθμό στο αίμα τους.. Και όπως λέει και ο thank η φύση είναι η ζωή τους (για τους αθίγγανους).inkve (09.02.2009)
η μουσικη που συνεχιζει να πηγαζει μεσα απο αυτους τους ανθρωπους ειναι ο τροπος ζωης τους,η εμπειρια που μεταδιδεται απο γενια σε γενια,η ακομα και η πνευματικη τους αναζητηση(gospel)
και εγω υποστηριζω οτι γεννιουνται με αυτο το ταλεντο..
οπως και οι ελληνες αλλωστε...
γιατι ενω οι ανατολιτικοι ρυθμοι δεν εχουν καμια ελληνικη ριζα ειναι περασμενα στο μας??
μα πολυ απλα γιατι ειχαμε 400 χρονια τουρκικη σκλαβια..
ποσο δυσκολο ειναι για εναν τραγουδιστη gospel η blues να τραγουδησει πανω σε ανατολιτικους δρομους?
σχεδον ακατορθωτο...
πολυ απλα γιατι οι μελωδιες και οι ρυθμοι αυτοι δεν εχουν καμια απολυτως συνδεση με τις εμπειριες(πολιτικο-κοινωνικες) που η ιστορια του τοπου του του εχουν διδαξει..
μια ευκολη αποδειξη για αυτο?
προσπαθηστε να δειξετε σε εναν ξενο μουσικο να παιζει σε ρυθμους ζειμπεκικου...η τσαμικου..σας πληροφορω οτι θα δυσκολευτει ιδιαιτερα
Για να στείλετε σχόλιο πρέπει να έχετε συνδεθεί ως μέλος. Πατήστε εδώ για να συνδεθείτε ή εδώ για να εγγραφείτε.
Επιστροφή στο blog
effiekakaflika
Έφη Καραγιάννη
Ιδ. Υπάλληλος
από Αγία Παρασκευή Αττικής, Greece
Περί Blog
blogs.musicheaven.gr/effiekakaflika
Σχόλια πάνω στην καθημερινότητα που μας κυνηγάει απ'το πρωΐ...
Επίσημοι αναγνώστες (9)
Τα παρακάτω μέλη ενημερώνονται κάθε φορά που ανανεώνεται το blogΓίνε επίσημος αναγνώστης!
Πρόσφατα...
- Γιάννης Μαρής
- Πόσο δύσκολο να αλλάξεις σελίδα
- These are a few of my favourite things...
- Οι λέξεις μιας φρέσκιας μανούλας
- Έγκλημα στο Νίχαρ
- Trashspotting
- Διακοπές - game over
- Joselito, ο ανδαλουσιανός σκύλος
Δημοφιλέστερα...
- ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΒΓΗΚΕ ΤΟ CD ΜΑΣ!!!! ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΑΛΤΑΓΙΑΝΝΗΣ - LATHOS PATHOS
- Είμαι γάϊδαρος...
- Έρχεται το 2010, σαν μια χρονιά ακόμα σαν όλες τις άλλες…
- Μηχανάκι ή αυτοκίνητο;
- Πώς σου πάει το Τρίτο!!!
- ...μιλούσαν όλοι για τη Ρόζα Ροζαλία...
- Μεγάλο πράγμα η συνήθεια...
- Burnt out syndrome
Αρχείο...
Φιλικά Blogs
Links