Έτρεχε ο χρόνος κι έτρεχα κι εγώ να αγγίξω τη σκιά του.

Φυσικά, η σκιά του χρόνου είναι πιο άυλη από αυτές των ανθρώπων, οπόταν την έχασα.

Κι όταν προχθές, είπα να πάρω ανάσα, διαπίστωσα πως όλα μείνανε στάσιμα. Η αίσθηση της μοναξιάς έγινε ιδιαίτερα επικίνδυνη σύμβουλος. Την ακούσαμε και τώρα επιστρέψαμε πάλι στην μόνιμη διαπίστωση: Τη στιγμή που νιώσεις ότι τα πόδια σου άγγιξαν τη γη, σε ρουφάει ο ουρανός και μένεις πάλι μετέωρη. Να βλέπεις τα γεγονότα και τους ανθρώπους από μακριά, τυλιγμένη με την "ασφάλεια" της απόστασης.

Τελειώνει το ένα κεφάλαιο, αρχίζει το επόμενο.

Δεν ξέρω αν τελικά τα παιχνίδια είναι πάντα ψυχαγωγικά. 

Είμαι στις μαύρες μου,ντααααα!!! ναι.

- Δεν ξέρω αν τελικά προτιμώ να ζω με την μοναξιά της επαρχίας ή της ξενιτιάς. 

Πίσω, στην αρχή. Φτου! -

Θυμήθηκα την αξία της μουσικής.

Ακόμα κι αν ο πρώτος που συνάντησα σήμερα ήταν ο Ναζωραίος και έφυγε το πικραμύγδαλο,

Θα επιστρέψω καλύτερα.

μμμΜΜΜμμμΜΜμμμμάάάάάάαάάκια σας πολλλλάάάάά!!!!