(συνέχεια από το προηγούμενο)

Στα γενέθλια της η Α, κάθισε και έφτιαξε τρουφάκια για περίπου 100 άτομα και τα πήγε σε ένα τεράστιο κουτί. Όλοι φάγανε και της ζητούσαν τη συνταγή.

Ένα μήνα αργότερα η Α πήγε διακοπές και από εκεί ακόμα πήρε τηλέφωνο τα φιλαράκια της. Τους είχε αφήσει και κάτι cd όσο θα έλειπε. Μιλάμε για απόλυτη εμπιστοσύνη. Στον Φ περισσότερο που ήταν αδελφή ψυχή. Όχι πονηρά φυσικά, δεν τον είδε ποτέ πονηρά, αλλά ταιριάζανε απόλυτα οι απόψεις τους, όπως συμβαίνει όταν ένας δίδυμος συναντήσει έναν υδροχόο.

Κάποια στιγμή έφυγε το φιλαράκι της Α, ο Χ,  για τον στρατό. Η Α ήταν απαρηγόρητη που έφυγε ο κολλητός της και άλλαξε θέση. Χωνόταν μες τα cd και δούλευε. Έχασε την παρέα που έκανε διάλλειμα. Η φίλη της η Ρ, δεν έκανε διαλλείματα πολλά.

Όταν ο Χ έπαιρνε άδειες, πήγαινε και έβλεπε την παλιοπαρέα της δουλειάς. Μόνο η Α συνήθως το ήξερε και κάνανε ολόκληρη συνωμοσία. Όλοι αγαπούσαν τον Χ. Αξιαγάπητο παιδί, αν και η Α πάντα τον συμβούλευε, σαν μεγαλύτερη και εκείνος την σεβόταν και την άκουγε. Ο Χ και η Α ήταν σαν αδέλφια, μοναχοπαίδια και οι δυο με πολλά κοινά.

Δεν ανέφερα και τα παιδιά από τον έλεγχο, που κοίταζαν αυτά που είχανε, ήδη δουλευτεί,  για λάθη. Ο Β, ο Κ, ο Θ, ο συνονόματος του Θ, η Ν, ο Π, ο Σ, και άλλοι. Βασικά εκεί μέσα ήταν χωρισμένοι όλοι σε 4 ομάδες. Η εταιρία ήταν 24 ώρες/24ωρο ανοιχτή, κάποιοι πήγαιναν νύχτα και δούλευαν, το ζήτησαν οι ίδιοι. Τους πετύχαινε η Α το πρωί που σχολάγανε.

Από τα παιδιά από τον έλεγχο, με 2 είχα καλύτερη σχέση, τον Β και τον Κ. Όλως τυχαίως και οι δύο δίδυμοι! Με τον Κ γελάγανε και είχε γίνει ανέκδοτο ότι η Α έγραφε λάθος πάντα την ημερομηνία και ψαχνόταν ο Κ  και κάθε μέρα την ρώταγε τι ημερομηνία έχουμε. Ρίχνανε πολύ γέλιο.

Εννοείται αλλάζανε και cd και ο Κ της είχε γράψει ένα cd ,όπως και ένας άλλος φίλος, ο Γ που του είχε κολλήσει το παρατσούκλι ‘’κάθαρμα’’ για αστείο, και ο Η της είχε γράψει ένα cd με ρέγγε τραγούδια, που ήξερε ότι ακούω. Τότε η Α δεν είχε υπολογιστή.

Κάποια φάση κάναμε και μια εκδήλωση, γιόρταζε ή είχε γενέθλια, δεν θυμάμαι the big boss, η κυρία Ε. Πήγανε σχεδόν όλοι, σε ένα ρακάδικο στο Π. Φάληρο και περάσανε τέλεια! Μετά συνέχισαν σε ένα σκυλάδικο από αυτά που απεχθάνεται η Α ,αλλά με αυτή την παρέα πέρασε τέλεια, και μετά φύγανε, με το αυτοκίνητο του Η, η Α, μαζί με την Ε, την Λ, και την κυρία Χ, την προισταμένη (όχι την καλή Χ, την καλή μας Χ, που ήταν πιο θορυβώδης από μας). Πήγαμε στο Κουκάκι, στο σπίτι του Ν, ενός πολύ συμπαθητικού νεαρού στην ηλικία της Α. Καθίσαμε μέχρι τα ξημερώματα, για την ακρίβεια μέχρι 8 το πρωί.

Αλλά όλα τα ωραία τελειώνουν γρήγορα… Ενάμιση χρόνο κράτησε όλο αυτό. Το έργο το πήρε προφανώς άλλη εταιρία και μείναμε όλοι με την ανάμνηση, αλλά και άνεργοι... Οι περισσότεροι κρατήσαμε φιλία. Άλλοι βρεθήκαμε σε άλλες δουλειές παρόμοιες. Αλλά όσες φορές συναντιόμαστε συμφωνούμε όλοι ότι δεν θα ξαναυπάρξει καμία καλύτερη δουλειά από αυτή, που συνδύαζε όλα σε λογικές δόσεις. Και δουλειά και χαλάρωση και διάλλειμα και όλα.

Από τότε όλες οι δουλειές που έχω κάνει είναι η μία χειρότερη από την άλλη. Στο σουπερ μάρκετ το 2007 έμεινα 3 μήνες και ήμουνα σε ΟΛΑ τα πόστα. Παντού. Αν ήταν δυνατόν να ήμουνα και ταυτόχρονα θα τους βόλευε απίστευτα. Εκεί μέσα μόνο η μπάλα του φυλακισμένου στο πόδι μας έλειπε. Εκεί έμαθα νέες λέξεις πχ δώρο, επίδομα, αλλά ξέχασα τη λέξη διάλειμμα. Δεν κάναμε ούτε μισό λεπτό διάλειμμα. 8 ώρες ασταμάτητου τρεξίματος. Ξυπνούσα 4.30 το πρωί για να είμαι 6.30 στην Κηφισιά.Χάλια... Το απόγευμα όπως πάντα μου άρεσε περισσότερο.

Αυτές είναι σε γενικές γραμμές, πολύ σύντομα, όσο κι αν φαίνεται παράξενο, η λέξη ‘’σύντομα’’. Για να εξιστορήσω πλήρως τις περιπέτειες μου θέλω τουλάχιστον 10 post.

Κι η ιστορία συνεχίζεται...

Εξακολουθώ άνεργη.Μετά από πεντάμηνη εργασία,πέρυσι,στο ερευνητικό πρόγραμμα,η μόνη που κάπως πλησίαζε σε αυτά που σπούδαζα.

Να αναρρώσω και μετά βλέπουμε...Που θα με βγάλει ο δρόμος...Μήπως και φύγω από τον καταραμένο τόπο.Αλλά το υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι σε άλλη ηλίθια δουλειά δεν ξαναβρίσκομαι.Δεν μου ταιριάζουν οι δουλειές στασιμότητας,σε ένα γραφείο 8 ώρες,κάνοντας την ίδια και την ίδια δουλειά.Βαριέμαι εύκολα.Όλα τα πράγματα.Βαριέμαι τα πάντα.Την ρουτίνα.Θέλω αλλαγή.Ανήσυχη,δεν μπορώ να καθίσω ούτε για πέντε λεπτά.Εκνευρίζομαι.Θέλω κάτι δημιουργικό.Ξέρω ότι θα έρθει η ώρα να το πετύχω.Που θα πάει...Να κάνω μια δουλειά που δεν θα είναι επαναλαμβανόμενη,αλλά δημιουργική.Αφού άλλωστε πιάνουν τα χέρια μου.Έχω πολλά σχέδια για το μέλλον.Τα χρήματα να τα υλοποιήσω,λείπουν.

"Τα πρόβατα τους λύκους θα τους φάνε", που λένε κι οι φίλοι μου...

Άρα...Κάποτε όταν θέλεις κάτι πολύ,το πετυχαίνεις.

Γιατί "Αντί να γκρινιάζεις για το σκοτάδι,άναψε ένα κερί".

(φωτογραφία άσχετη,ακόμα ένα κολάζ που έκανα,αυτή τη φορά με Ελληνικά νησιά,που λατρεύω,αν και εκτός την Αθήνα και ειδικότερα το Γαλάτσι,όλα τα υπόλοιπα μέρη τα λατρεύω.)