Πέρασε κι αυτή η εβδομάδα. Τελευταία έχω την εντύπωση ότι ο χρόνος περνά πολύ γρήγορα...μπορεί να είναι και η ιδέα μου...βέβαια δεν ξέρω κατά πόσο μπορούμε να έχουμε άποψη πάνω σε κάτι τόσο αόριστο και απροσδιόριστο όπως είναι ο χρόνος...
Δεν έγινε κάτι άξιο αναφοράς. Πήρα βαθμούς...αλλά αυτό είναι τελείως τυπικό και ψεύτικο. 19,4 με τα 20άρια να σου προκαλούν πονοκέφαλο. Όμως δεν νιώθω τίποτα...λες και είναι αληθινά; Και ποιος καθορίζει με τι κριτήρια με βαθμολογεί; Και στην τελική, ποιος θα τα κοιτάξει μετά από λίγα χρόνια; Δεν έχω παράπονο, έχω συνειδητοποιήσει την ψευτιά του εκπαιδευτικού συστήματος. Δεν είναι δυνατόν να σου γράφω μονάδα και να μου βάζεις 15! Θα προτιμούσα να πάρω ένα κάτω από τη βάση στα μαθηματικά(μάθημα που υστερώ τρομερά) αλλά τουλάχιστον να ήξερα ότι τόσο αξίζω. Έτσι ίσως να εκτιμούσα τα λιγοστά 20αρια που θα έμεναν.
Δεν έχω καταλάβει γιατί πρέπει να είμαστε άριστοι σε όλα. Γιατί πρέπει να έχουμε 20 σε όλα. Όχι ρε γαμώτο! Μ'αρέσει να υστερώ κάπου! Μ'αρέσει! Γιατί έτσι εκτιμώ τους τομείς στους οποίους είμαι καλή. Αλλά η ουσία του σχολείου δεν είναι αυτή. Όχι...μας γεμίζουν ελπίδες, ψεύτικες ελπίδες, και μας ρίχνουν στα βαθιά. Μας δίνουν ένα χαρτί και μετά μας λένε "Βγες στον έξω κόσμο".
Έχω απογοητευτεί από το σχολείο...έχω απογοητευτεί από τους καθηγητές. Οι περισσότεροι ξέρουν μόνο να ειρωνεύονται και να πετάνε προσβολές. Μου έτυχε...δεν μπορούν να συννενοηθούν μεταξύ τους(διευθυντής με καθηγητές) και ξεσπάνε πάνω στους μαθητές. Για ασήμαντους λόγους. Όμως αυτό μου έμεινε. Και κατέληξα ότι κάτι τέτοια μικρά πραγματάκια σε κάνουν να απεχθάνεσαι το σχολείο. Σε κάνουν να στρέφεσαι εναντίον του, να το μισείς, να το απαξιώνεις μέσα σου.
Μιλάνε για εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Οι μεταρρυθμίσεις όμως ξεκινούν από τα μικρά πράγματα. Πιο καθαρά σχολεία, περισσότερη οργάνωση, καλύτερη συμπεριφορά, λιγότερος σαρκασμός. Οι μαθητές δεν είναι όλοι αντιδραστικοί και αδιάφοροι. Έτσι μας παρουσιάζουν. Όχι...απλά φερόμαστε όπως μας φέρονται. Για άμυνα...για αντίδραση...για σπάσιμο της ρουτίνας...
Δεν θέλω να καταλήξω κάπου. Απλά ήθελα να πω κάποια πράγματα...όχι ότι θα μ'ακούσει κάποιος...το είπαμε-μιλάμε για να κάνουμε θόρυβο και όχι για να ακουγόμαστε! Ισχύει αυτό...αν δεν ίσχυε θα υπήρχει περισσότερη ησυχία και λιγότερο βούισμα....
Η εβδομάδα πέρασε υπό τους ήχους των Depeche Mode. Απίστευτο συγκρότημα! Από τα ελάχιστα που ακόμα με συγκινούν. Songs of faith and devotion. Υπέροχος δίσκος από τον οποίο προέρχεται και το κομματάκι δίπλα. Try walking in my shoes! Και τότε θα δεις τη γλύκα!
7 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΑδέσποτα Για γέλια μπορεί και για κλάματα Διάλογοι Εκρήξεις Μελαγχολικά Περί πολιτικής Ποιήματα Στιγμές έμπνευσης Στιγμές καθημερινότητας Στοχασμοί Συναυλίες Ταινίες Τραγούδια