Καιρό τώρα, σκεπτόμουν να κάνω ένα μικρό αφιέρωμα, στο μέτρο των δυνατοτήτων μου, στον αγαπημένο ποιητή της εφηβείας μου. Τον Κ.Γ. Καρυωτάκη.

Ωσπου σκόνταψα πάνω στο μικρό διαμάντι τού Ν. Λαπαθιώτη που παραθέτω. Και τελικά, επέλεξα αντί να γράψω κάτι εγώ, να αφιερώσω το "ΠΑΡΑΜΥΘΑΚΙ"  στους "Ωραίους παράφρονες" και στο "pharmakon nepenthes" της τόσο ιδιαίτερης ψυχής τους... 

Ο τίτλος που επέλεξα, έχει να κάνει με την τελευταία φράση του ποιήματος.

  ΠΑΡΑΜΥΘΑΚΙ...

 Ήτανε, μια φορά, κάποια πεντάμορφη,
πιο διάφανη κι απ’ τις δροσιές ακόμα.
Δυό στάλες ουρανός ήταν τα μάτια της…
Μια μέρα, οι ουρανοί βρεθήκαν χώμα…

 Ήτανε, μια φορά  ένα Βασιλόπουλο…
Το μύρωσεν η αγάπη η ξεγελάστρα.
Την άβυσσο, τ’ αστέρια, ο νους του χάιδευε…
Μια νύχτα, δεν αντίκρυσε πια τ’ άστρα…

 Ήτανε κι ένας πύργος γιγαντόσωμος!
Στεφάνια είχε τα σύννεφα, τη νίκη…
Προχτές, καθώς εσκάλιζα στη θάλασσα,
ευρήκα από τον πύργο ένα χαλίκι…

  Ήτανε μια φορά… Και τι δεν ήτανε…
Μα τι να πω; Τριγύρω δες τη φύση:
τόσα μεγάλα κι όμορφα, κι εχάθηκαν,
και το μικρό τραγούδι μου θα ζήσει;