Παραμονή Χριστουγέννων. Η ματαιοδοξία μου (σαν άλλη συννεφούλα) κερδίζει το παιχνίδι και μετά από άλλη μια ανούσια "γιορτινή" έξοδο και δύο ποτά, ξεκινώ κι εγώ να φτιάχνω το ηλεκτρονικό μου καραβάκι. Αντί για χαρτί, τα υλικά μου θα 'ναι λέξεις, αναμνήσεις, τραγούδια, αφορμές και φόβοι που θα με βρίσκουν μες στη νύχτα μου.

Όπως τώρα. Καθώς βίαζα το βήμα μου στην παγωμένη άσφαλτο μερικά λεπτά πριν, ανακάλυπτα για άλλη μια φορά την υπόγεια διαδρομή που συνδέει συχνά, εκεί που δεν το περιμένεις, δυο τραγούδια αγαπημένα. Μου θύμισαν συγγενείς που γνωρίζονται για πρώτη φορά σε γάμο ή σε κηδεία και βλέπουν με έκπληξη πόσο μοιάζουν μεταξύ τους...

"...και προχωρούσα μέσα στη νύχτα/χωρίς να γνωρίζω κανένα/κι ούτε κανένας/κι ούτε κανένας/με γνώριζε" --------> "Τι γυρεύουμε εμείς μέσα στη νύχτα των άλλων;"

Πόσες φορές δεν ένιωσα αυτή τη διπλή νύχτα να με κυκλώνει; Να αισθάνομαι ότι είμαι ξένος μέσα στη χαρά και στα χαμόγελά τους -όχι επειδή φταίνε εκείνοι, αλλά επειδή βρισκόμουν καταμεσής της δικής τους νύχτας; Πόσες φορές δεν είπα μέσα μου "Τι δουλειά έχω εγώ εδώ;" ζητώντας επειγόντως ν' αναπνεύσω;

Η άγνοιά μου και η άγνοιά τους. Η νύχτα μου και η νύχτα τους. Εγώ και οι άλλοι...Αυτοί οι ίδιοι "άλλοι" που για κάποιους είναι η Κόλαση, χωρίς φωτιές και καζάνια, αλλά με όργανα αιώνιου βασανισμού την άγνοιά μας γι' αυτούς, τη δική τους για μας, την άρνηση όλων μας να περάσουμε από το "άλλοι" στο "εμείς".

Κάτι τέτοιες στιγμές που μόνη διέξοδο βρίσκω τα τραγούδια -για τα τραγούδια λέω, εκείνες τις ανάσες που μας δίνονται σαν φιλί ζωής σε αφιλόξενες νύχτες- μου 'ρχονται στα χείλη τα λόγια του Νικόλα "δε με χωράει ο κόσμος ρε παιδιά..."

Το αν θα τον φέρω εγώ στα μέτρα μου ή αν θα πρέπει να έρθω εγώ στα δικά του είναι μια ιστορία που ανήκει στα τραγούδια μιας άλλης νύχτας. Προς το παρόν καλώς σας βρήκα, "άλλοι" μου...