Αν οι σκέψεις μας είχαν φωνή θα τρυπούσαν το φάσμα του ήχου. Τουλάχιστον οι δικές μου. Ιδιαίτερα τώρα, με την πίεση, το άγχος(έστω και σε λανθάνουσα μορφή), την ένταση και τις συναισθηματικές αστάθειες. Γιατί οι σκέψεις είναι το μόνο όπλο μας. Οι σκέψεις μας και ο τρόπος που τις αξιοποιούμε. Και εκεί είναι που διαφοροποιούμαστε. Και αυτό είναι καλό...

Μερικές φορές με τρομάζουν οι σκέψεις των άλλων, η ασάφεια, η προσπάθεια να μαντέψω τι σκέφτονται, οι πιθανές αντιδράσεις τους, η δική μου αποδοχή. Και μερικές φορές με τρομάζουν και οι δικές μου σκέψεις. Επειδή δεν ξέρω αν πρέπει να θέσω όρια, επειδή δεν ξέρω αν είναι αποδεκτό να συμπεριλαμβάνω και άλλους σ'αυτές.

Η φιλία είναι τρομερά γενική. Δεν υπάρχουν κάποιοι στάνταρ περιορισμοί που θα σου λένε που σταματάς, που αδρανοποιείσαι, που σταματάς να νιώθεις. Καλό και κακό αυτό. Καλό όταν ξέρεις. Κακό όταν δεν είσαι σίγουρος.

Καρναβάλι. Μόνο έξω, όχι μέσα. Μέσα πάντα το ίδιο...

Και φτάνουμε στο τώρα, στο τέλος μιας κουραστικής εβδομάδας, στην αρχή ενός σωτήριου τριήμερου. Ξεκούραση. Και διασκέδαση. Και φίλοι. Και ασάφεια. Και πίεση. Και το γνωστό σφίξιμο....

Και κλείνει το φως...καληνύχτα!