Παρασκευή απόγευμα και αποφάσισα να φτιάξω μια συνταγή που βρήκα σε ένα περιοδικό. Ήθελα πιο πολύ να ασχοληθώ με κάτι. Βαριέμαι απίστευτα τώρα που είμαι στο σπίτι συνέχεια. Σήμερα πέρασε λίγο η ώρα, είχα βγει λίγο το πρωί πήγα και έφτιαξα δυο υπέροχα ψηφιακά άλμπουμ στο φωτογραφείο. Τώρα που είπα φωτογραφείο, άρχισε η έκθεση photovision, έκθεση φωτογραφίας, στο παλιό Ανατολικό αεροδρόμιο Ελληνικού. Αύριο και μεθαύριο θα πάω, έχω γραφτεί σε 3 σεμινάρια, δυο αύριο και ένα την Κυριακή. Την Κυριακή θα πάω και σε άλλη μια έκθεση, εκπαίδευσης αυτή τη φορά, στο Μαρούσι. Δίπλα στη λίστα με τα link,  θα βάλω τα link και των δυο εκθέσεων για όποιον ενδιαφέρεται να πάει.

Και τώρα η συνταγή μας!

Βέβαια έκανα παραλλαγή. Δεν έβαλα μανιτάρια, έβαλα περισσότερο τυρί, δεν έβαλα βασιλικό, σκόρδο και ρίγανη. Έβαλα όμως κρεμμύδι. Επίσης έβαλα περισσότερο αλεύρι, έφτιαξα και ένα δεύτερο ταψάκι, νηστίσιμη, για την μητέρα μου, με κρεμμύδι, πιπεριά, μανιτάρια.

Pizza pomodoro:

Ζύμη:

-100 γρ. αλεύρι

-50 γρ . νερό

-5 γρ. λάδι

-μαγιά

Για τη σάλτσα:

-100 γρ. σάλτσα που περιέχει ντομάτα, αλάτι, πιπέρι, νερό, βασιλικό.

Για τη γέμιση:

-130 γρ. τυρί

-ζαμπόν

-μανιτάρια

-πιπεριά

-σκόρδο

-ρίγανη

Εκτέλεση:

Ανακατεύουμε σε μια λεκανίτσα το λάδι, το νερό (μαζί με την μαγιά), το αλάτι, και στη συνέχεια προσθέτουμε το αλεύρι. Δουλεύουμε καλά, να γίνει η ζύμη. Αφήνουμε τη ζύμη στην άκρη, μέχρι να φτιάξουμε τη σάλτσα. Βάζουμε σε μια κατσαρολίτσα τη ντομάτα, και τα άλλα υλικά, και τα αφήνουμε περίπου 15 λεπτά, αρχικά σε δυνατή και ύστερα  σε χαμηλή φωτιά(στο μάτι εννοώ).

Ανοίγουμε τη ζύμη στο ταψί και την τρυπάμε λίγο  με ένα πιρούνι για να μην φουσκώσει. Προσθέτουμε τη σάλτσα και από πάνω τα άλλα υλικά της πίτσας.

Ψήνουμε ανάλογα το φούρνο μας, όση ώρα χρειαστεί να ψηθεί η ζύμη.

Να είχε και η ζωή συνταγές…

Να μπορούσες να βάλεις λίγα γραμμάρια γέλιου, χαμόγελου, παρέας, οικογένειας, δουλειάς, σπουδών, ταξιδιών , ό, τι άλλο θέλει ο καθένας, και να βγάλεις λίγες σταγόνες ευτυχίας…

Τι χρειάζεται μια ζωή για να είναι πλήρης; Στιγμές. Όμορφες και άσχημες. Κάθετι από το αντίθετο του ορίζεται. Πως θα γελάσεις αν δεν έχεις κλάψει πρώτα; Έχω κλάψει πολύ για να μπορώ τώρα να γελάω…

Γελάω όταν σκέφτομαι πως υπάρχει ελπίδα. Ανατέλλει μέσα μου.

Όταν σκέφτομαι ότι τελικά δεν είναι και τόσο δύσκολο να φύγω από εδώ, τον τόπο που μισώ, και να πάω στον μόνο τόπο που έχω αγαπήσει. Να έχω ένα σπίτι κοντά στη θάλασσα και όχι μες το κέντρο με την τόση ηχορύπανση. Να κάνω βόλτες στη θάλασσα όταν θα είμαι λυπημένη, και όχι να κάθομαι πίσω από την οθόνη, επειδή δεν έχω κάτι καλύτερο εδώ να κάνω.  Να αρχίζω τα μπάνια μόλις πιάνουν οι πρώτες λιακάδες ,και όχι όπως εδώ που κάνω 10 μπάνια όλο το καλοκαίρι και αυτό με τα χίλια ζόρια, πηγαίνοντας πάντα μόνη μου στο Αγκίστρι, επειδή οι ‘’φίλες μου’’ ποτέ δεν είναι διαθέσιμες. Να βγαίνω από την πόρτα και να λέω καλημέρα, σε γείτονες που θα γνωρίζω ,και όχι να  περιμένω πότε θα μπουν μέσα στο σπίτι τους, όπως εδώ, γιατί είναι όλοι παλιάνθρωποι, διπρόσωποι και ενοχλητικοί. Να έχω κήπο, ή έστω βεράντα με γλάστρες και να έχω κι ένα σκυλάκι, που τόσο θέλω να πάρω αλλά μένω σε ένα σπίτι καμαρούλα μια σταλιά, 2Χ3. Να πηγαίνω παντού με τα πόδια, και όχι να περιμένω σε παγωμένες στάσεις λεωφορείων, μισή ώρα να περάσει το λεωφορείο. Να κάνω μια δουλειά δική μου, ύστερα από καιρό, και όχι να εξαρτάμαι από τον κάθε εργοδότη- βρυκόλακα( επειδή πίνει το αίμα)

Αυτή είναι η δική μου συνταγή της ευτυχίας.

Και θα την πετύχω. Είμαι 100% σίγουρη. Άρα; Τι μένει; Να απλώσω τα φτερά. Θα γίνει πολύ σύντομα. Δεν με φοβίζουν οι αλλαγές. Η στασιμότητα με φοβίζει.

Την μοναξιά μέσα στο πλήθος φοβάμαι. Να είσαι ανάμεσα σε χιλιάδες ανθρώπους και στην ουσία με κανέναν να μην μπορείς να επικοινωνήσεις και κανέναν να μην μπορείς να εμπιστευτείς, και έτσι να κλείνεσαι στο καβούκι σου. Η απάνθρωπη τσιμεντούπολη αυτό μου έχει κάνει. Να μην μπορώ να εμπιστευτώ. Όχι επειδή είμαι έτσι από τη φύση μου αλλά επειδή όσες φορές το έκανα μου βγήκε σε κακό. Άρα; Προσέχουμε για να έχουμε.

Αυτά από μένα. Αυτές τις μέρες αν και είμαι συνέχεια σπίτι, δεν κάθομαι πολύ στον υπολογιστή, ούτε έχω ιδιαίτερη όρεξη να ανανεώνω το blog μου.

Θα επανέλθω με νεότερα από την έκθεση. Αύριο θα είμαι αρκετές ώρες εκεί.

Τελικά συνειδητοποιώ ότι μου αρέσει πολύ η φωτογραφία. Μακάρι να είχα χρήματα να πάω να σπουδάσω σε κάποια σχολή… Προς το παρόν θα αρκεστώ στα σεμινάρια. Είχα κάνει και άλλα, τον Οκτώβρη του 2007, έκανα και photoshop. Το μόνο κακό είναι ότι δεν μπορώ να αγοράσω το πρόγραμμα, είναι πολύ ακριβό, αλλά είδα ότι θα βγει το photoshop elements, που είναι σχετικά οικονομικό. Αναμένω λοιπόν.

Τραγουδάκι; Φυσικά.

Νιώθω μεγάλη μοναξιά μέσα στο πλήθος

έχω χαθεί σαν το παιδί σ' ένα τεράστιο λούνα παρκ

κι ακούω μόνο την καρδιά μου να χτυπάει

χτυπάει μια, χτυπάει δυο και σταματάει

Νιώθω μεγάλη μοναξιά μέσα στο πλήθος

οι έρωτές μου, οι ενοχές μου κρατάνε μόνο

μια στιγμή κι ύστερα φεύγουν

με αποφεύγουν

Και νιώθω πάλι μοναξιά μέσα στο πλήθος

μια μοναξιά μες στη δική σου την αγάπη

κι ακούω μόνο την καρδιά μου να χτυπάει

χτυπάει μια, χτυπάει δυο και σταματάει

Πόσες φορές έχω πεθάνει δε θυμάμαι

πόσες αγάπες μου γυρίσανε την πλάτη

έχω περάσει τα δεκάξι και φοβάμαι

τη μοναξιά... τη μοναξιά... τη μοναξιά

Τη μοναξιά μες στη δική σου την αγάπη...

τη μοναξιά μες στη δική σου την αγάπη...

Νιώθω μεγάλη μοναξιά μέσα στο πλήθος

είμαι ένα ψέμα σαν κι εσένα μες στο πλήθος

κι εσύ περνάς ξαναπερνάς μα δε σου δίνω σημασία κι υποφέρεις

γιατί η αγάπη,   γιατί η αγάπη     έχει μια άλλη μοναξιά που δεν την ξέρεις

Είμαι ένα λάθος που ματώνει μες στο πλήθος

έχω παγώσει εντελώς δεν ξέρω αν είμαι ζωντανός

κι όμως ακούω μία φλέβα που χτυπάει

χτυπάει μια χτυπάει δυο και σταματάει

Πόσες φορές έχω πεθάνει...

Πόσες φορές έχω πεθάνει...

ΥΓ: Φωτογραφία άσχετη, αλλά όμορφη, από την επίσκεψη μου στο ζωολογικό πάρκο. Θα βάζω συχνά τέτοιες φωτογραφίες από δω και πέρα.