07 Μαρτίου 2009, 13:00
Η σιωπή, πολλές φορές, είναι έγκλημα κι όχι χρυσόςα.ν.δ. Κάποιοι απ' τους πιο "αγαπημένους" μου φίλους (μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού φυσικά) έγιναν "οι καλύτεροί μου φίλοι" με κάπως ...παράδοξο τρόπο. Είτε υπήρξε αρχικά έντονη αντιπάθεια προς το πρόσωπό τους είτε συνέβησαν ομηρικοί καυγάδες ή διαφωνίες -που κάποιος "απ' έξω" θα διέκρινε αμέσως σαφέστατη διαφορετικότητα και αντίθεση ("μα εσείς δεν ταιριάζεται να είστε φίλοι" κ.α.).
Ξαναφέρνοτας στη μνήμη καταστάσεις και γεγονότα που έγιναν τότε καταλαβαίνω σιγά σιγά ότι ο πραγματικός "αυτομαστιγωτικός" λόγος που επέμενα υποσυνείδητα να μου "αρέσουν" αυτά τα άτομα ήταν πως "λέγανε τα πράματα με τ' όνομά τους". Μιλούσαν, διαφωνούσαν, ντόμπρα πράματα, λέγαν τη γνώμη τους, την άποψή τους, ξεκάθαρα, χωρίς φόβο και έχθρα, φιλικά και απλά! Κι ας ήμουν τελείως αντίθετος με τα λεγόμενά τους ή τα πεπραγμένα τους.
Θυμάμαι πως από την πρώτη φορά που άκουσα το γνωστό παραμύθι με το βασιλιά, το ράφτη και το μικρό αγόρι ("ο βασιλιάς είναι γυμνός!!!") έγινε το αγαπημένο μου όλων. Τα υπόλοιπα απλώς τα σνόμπαρα επιδεικτικά, με εξαίρεση κάποιους μύθους του Αισώπου. Εκεί που όλοι είχαν θαμπωθεί και συμβιβαστεί με την αλλαζονεία και τη ματαιοδοξία του βασιλιά, κάπου μέσα απ' το πλήθος αναδύθηκε ο πρώτος αναρχικός της ιστορίας. Και ήταν παιδί! Φώναξε αυτό που έβλεπε ξεκάθαρα μπροστά του, τεντόνοντας το δάχτυλό του προς το βασιλιά, χωρίς να φοβάται, χωρίς να διστάσει καν. Με την αφέλεια και τον αυθορμητισμό που ξεχυλίζει από μια ανόθευτη ανεπηρέαστη ψυχή.
Κάπως έτσι ο πιτσιρικάς έγινε ο "ήρωας" της παιδικής μου ηλικίας -ίσως να είναι και μέχρι σήμερα...
Φτάνοντας στους "e-φίλους", ανθρώπους που δεν ή έχω γνωρίσει από κοντά, βλέπω πως αυτή η λογική που είχα εξακολουθεί και μ' ακολουθεί. Συμπαθώ πάρα πολύ -κι ας μη το δείχνω- ανθρώπους οι οποίοι γράφουν την άποψή τους, τις σκέψεις τους για συγκεκριμένα θέματα, μιλάνε, δεν σωπαίνουν, δεν το παίζουν υπεράνω ή υπερήφανοι στ' αφτιά και στα μάτια, κι ας διαφωνούμε! Ποτέ η κουβέντα και ο διάλογος (πολιτισμένος ή μη δεν μ' απασχολεί) δεν έκαναν κακό. Τουναντίον, πάντα βοηθά στο να εμποτιστούν και τα δύο ή περισσότερα αντικρουόμενα μυαλά με το μικρόβιο της αμφισβήτησης! Κι αυτό είναι το όλο ζητούμενο!
Να μιλήσεις ελεύθερα και ανοιχτά, να αμφισβητήσεις, να αντιπαρατεθείς, να συμφωνήσεις, να αναπτύξεις μα και να κρίνεις.
Διότι αν, επί παραδείγματι, ακούς μια συζήτηση 2 ατόμων γύρω από ένα θέμα που γνωρίζεις καλά και διακρίνεις ανακρίβειες ή ψεύδη στην κουβέντα τους ΟΦΕΙΛΕΙΣ να μη σωπάσεις. Τα άτομα αυτά θα περπατήσουν σε ένα λάθος δρόμο και θα βγάλουν λάθος συμπεράσματα από την κουβέντα τους. ΟΦΕΙΛΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ τουλάχιστον να πεις κάποια πράματα. Εδώ η σιωπή μπορεί να γίνει έγκλημα...
-
F_ANGEL (07.03.2009)
Κι αν ΠΡΕΠΕΙ να σωπάσεις γιατί σου ζητήθηκε,γιατί έδωσες λόγο και δεν θες να απογοητεύσεις κανέναν ΕΝΩ ξέρεις ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση η σιωπή σου είναι έγκλημα εκεί τι κάνεις?Ρισκάρεις να χάσεις την εμπιστοσύνη του άλλου ή μιλάς για το καλό του??Κι αν νομίζεις ότι μιλώντας θα κάνεις τα πράγματα καλύτερα και στο τέλος αποδειχτεί ότι έκανες λάθος..Τότε Νίκο πόσες πιθανότητες έχεις να χάσεις ανθρώπους που αγαπάς ή έστω που συμπαθείς?Συμφωνώ απόλυτα στο ότι οφείλεις και πρέπει να πεις κάποια πράγματα..Όταν σου ζητήσουν όμως ξανά να μην μιλήσεις τότε ΟΦΕΙΛΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ να τους σεβαστείς ακόμα και με τον φόβο ή ακόμα και ξέροντας ότι σωπαίνοντας τους κάνεις κακό..Γιατί απλά σου έχουν εμπιστοσύνη και δεν θες να γευτούν την απογοήτευση-προδοσία τουλάχιστον από σένα..Άποψη μου..
(Σόρρυ για το μεγάλο σχόλιο μου αλλά άγγιξες ευαίσθητο θέμα που βιώνω προσωπικά αυτό τον καιρό)
Καλημέρες..StavmanR (07.03.2009)
Οφείλεις και πρέπει να μιλησεις, όχι γιατί γνωρίζεις κάτι, αλλά επειδή αισθάνεσαι ότι ειναι το σωστό, το αγαθό. Η έννοια "γνωρίζω" αλλοιώνει το πραγματικό νόημα του πηγαίου, που εκφράζεται ως "προσεγγίζω".
Μα πάνω από όλα οφείλεις και πρέπει να ακούς, όχι τα λόγια και τί αυτά αντικειμενικά εκφράζουν, αλλά τί προσπαθεί υποκειμενικά να σου πει ο συνομιλητής. Όλα γίνονται για την "κοινωνία" του πνεύματος κι όχι την επικοινωνία των φράσεων.
Όμορφο και ειλικρινές ποστ :)sitzoune81 (07.03.2009)
Στην αρχή κόλλησα Άντρι, μετά μπερδεύτικα με το ποστ σου, κατόπιν ξέσπασα σε χαζοχαμόγελα! Το ποστ αυτό αφορά άτομα που γράφουν τη γνώμη τους στο forum σε ποστς που οι περισσότεροι αντιδρούν σαν αυτούς που βλέπανε τον βασιλιά και δεν μιλούσαν, ενώ αυτά τα άτομα τα λίγα τρώνε γιουχαρίσματα, καθώς επίσης και 3 δικές μου παλιές περιπτώσεις με πραγματικούς φίλους. Οποιαδήποτε σχέση με δικές σου έγνοιες are irrelevant. Μια κι έξω.
Με την πρώτη παράγραφό σου συμφωνώ αβίαστα Σταύρο. Και με τη δεύτερη, καθώς καμιά φορά η επικοινωνία των φράσεων από μόνη της οδηγεί κι αυτή σε λοξά μονοπάτια. Η ουσία είναι το τί λες κι όχι πως το λες!StavmanR (08.03.2009)
Ακόμα και στο δικό σου παράδειγμα θα διαπιστώσεις ότι συμπαθείς τα παραπάνω άτομα, ΟΧΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΛΕΝΕ αλλά ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ ΤΟ ΛΕΝΕ (διάβασε προσεχτικά τις δύο πρώτες παραγράφους σου). Η ευθύτητα, το θάρρος έκφρασης, η ντομπροσύνη είναι τρόποι έκφρασης κι όχι εκφρασμένες θέσεις.
Η ουσία είναι η επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων, δηλαδή το πώς εκφράζεσαι και προσεγγίζεις. Όταν το "πώς εκφράζεσαι" ταυτίζεται με το "πώς νιώθεις", τότε είσαι ειλικρινής και έχων δομημένη προσωπικότητα. Το "τί νιώθεις" είναι ούτως ή άλλως χαώδες και αδύνατο να εκφραστεί.
Μπλέξιμο με τις έννοιες... :D
Καλησπέρα Σιτζούνη :)
Για να στείλετε σχόλιο πρέπει να έχετε συνδεθεί ως μέλος. Πατήστε εδώ για να συνδεθείτε ή εδώ για να εγγραφείτε.
Επιστροφή στο blog