Καθώς το Σαββατοκύριακο μου κουνάει λευκό μαντήλι(ωραία! Αρχίσαμε τα λογοτεχνικά απ'την πρώτη γραμμή!) αποφάσισα σαν καλό παιδί να ανανεώσω το άμοιρο blog μου που από τα τόσα που έχει ακούσει θα πρέπει ήδη να βρίσκεται στην 38η συνεδρία με ψυχοθεραπευτή.
Τα Σαββατοκύριακα τείνουν να γίνουν ανυπόφορα. Διότι βρισκόμαστε(εγώ και μερικές χιλιάδες μαθητές) στην τελική ευθεία προς τις εξετάσεις. Όμως (υπογραμμισμένο και σε bold) δεν θα αφήσω αυτό το θέμα-ούτε το απογοητευτικό διαγώνισμα Βιολογίας που έγραψα το απόγευμα-να μονοπωλήσει το εν λόγω ποστ. Ουχί! Θα γράψω για άσχετα πράγματα, περί ανέμων και υδάτων, περί κάμπων και λαγκαδιών.
Περνώντας ένα μεγάλο μέρος της ημέρας στο κάθισμα του συνοδηγού έχω διαπιστώσει δύο πράγματα: Πρώτον, πρέπει να έχει τεράστια υπομονή για να πιάσεις τιμόνι και Δεύτερον, οι ελληνικοί δρόμοι είναι απρόβλεπτοι. Και γεμάτοι λακούβες...
Οι λακούβες είναι ένα πονεμένο θέμα. Δεν θέλω να σχολιάσω-λόγω άγνοιας-τα οδικά δίκτυα άλλων πόλεων, αλλά της Πάτρας είναι για κλάματα. Τετραγωνικό μέτρο(εκατοστό, χιλιοστό) χωρίς φαγωμένο δρόμο δεν υπάρχει! Ιδιαίτερα η παλιά εθνική οδός. Βλέπεις την λακούβα που στο βάθος έχει διαστασεις κρατήρα και φοβάσαι να κοιτάξεις μέσα! Διοτί δεν ξέρεις τι θα βρεις! Καλώδια τηλεφωνικού δικτύου; Αρχαία; Εξωγήινους(υπάρχουν και σε υπόγεια μορφή. Δεν φταίω εγώ που είστε ανενημέρωτοι...);
Βέβαια η έννοια της λακούβας έχει υποτιμηθεί. Κανείς δεν έχει αναγνωρίσει την πραγματική σημασία της. Κατ'αρχήν η οδήγηση γίνεται διασκέδαση. Μπαίνεις στο αυτοκίνητο και νιώθεις ότι λαμβάνεις θέση μπροστά από την κονσόλα του PSP και παίζεις αγώνες σε ανώμαλο δρόμο. Επίσης, είναι ό,τι πρέπει για την καταπολέμηση της υπνηλίας. Από το πολύ τράνταγμα όχι ο ύπνος, ούτε και ο πιο στραβός δεν σε παίρνει(σεξουαλικό το υπονοούμενο αλλά δίνω Πανελλήνιες...έχω το ακαταλόγιστο!). Το πιο ωραίο είναι το πλεονέκτημα του φραπέ! What do you mean ποιο πλεονέκτημα του φραπέ; Είναι απλούστατο! Παίρνουμε ένα shaker, τοποθετούμε την επιθυμητή ποσότητα καφέ και ζάχαρης, βάζουμε λίγο νεράκι, στερεώνουμε το shaker εντός του αυτοκινήτου και ξεκινάμε το οδήγημα! Φροντίζουμε να πέφτουμε σε όλες τις λακούβες και μέσα σε μια διαδρομή ολίγων μέτρων έχουμε ένα καλοχτυπημένο φραπεδάκι!
Αλλάζω θέμα...
Από το βράδυ της Παρασκευής ακούω φανατικό το καινούργιο cd των U2. Χαίρομαι που το αρχικό single δεν αντιπροσωπεύει το σύνολο. Προσωπικά μου αρέσει πολύ. Ποικίλουν αυτά τα θέματα, στην κολλητή μου δεν θα αρέσει καθόλου. Την θεωρώ καλή στιγμή τους. Μου θυμίζει κάτι από Unforgettable Fire και Joshua Tree. Δύσκολος δίσκος. Με την πρώτη ακρόαση δεν ανοίγεται εύκολα. Στην πορεία ανακαλύπτονται όλα. Και οι στίχοι έντονοι. Έχω ξεχωρίσει τα No line on the horizon, Magnificent, White as Snow, Cedars of Lebanon. Oh well...γούστα είναι αυτά! Μπορεί να φταίει και το ότι έχω καιρό να ακούσω κάτι καλό...
No Line on the Horizon. Ωραίος ο τίτλος. Ωραία αυτή η ιδέα. Το κενό, η ηρεμία, η σιωπή, η μουσική, η αρμονία, το γέλιο, η απλότητα, η ισορροπία, το τίποτα, το πάντα, το τώρα. Το τώρα. Μόνο το τώρα.
4 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΑδέσποτα Για γέλια μπορεί και για κλάματα Διάλογοι Εκρήξεις Μελαγχολικά Περί πολιτικής Ποιήματα Στιγμές έμπνευσης Στιγμές καθημερινότητας Στοχασμοί Συναυλίες Ταινίες Τραγούδια