Πίσω απ'το παράθυρο κοιτάζω. Απ'το τζάμι του αυτοκινήτου καθώς διαγράφει τροχιά πάνω στην άσφαλτο.Αμίλητη κοιτώ τους περαστικούς.Τον βιαστικό περαστικό με το αθέατο κινητό, που χειρονομεί σαν τρελός στον αέρα, σαν να μιλάει μόνος.Την γιαγιά που προσπαθεί να προλάβει το εγγονάκι που τρέχει. Την μαμά με το καροτσάκι και τα άλλο το μεγαλύτερο κοριτσάκι από το άλλο χέρι.

Κοιτάζω την πλατεία με τα παγκάκια, γεμάτα συνταξιούχους που συζητούν και τσακώνονται για τα πολιτικά,για πολιτικούς που δεν δίνουν δεκάρα για αυτούς.

Κοιτάζω την άλλοτε πράσινη πλατεία,που τώρα είναι κρανίου τόπος,με δεκάδες κομμένα δέντρα.

Κοιτάζω κι αυτούς που στέκονται γύρω απ'το περίπτερο και διαβάζουν λαθραία τις εφημερίδες, μια και τα οικονομικά τους δεν τους επιτρέπουν να αγοράζουν κάθε μέρα εφημερίδα.

Κοιτάζω το διπλανό πολυτελές θεόρατο τζιπ, σαν παραφωνία στην κατάσταση φτήνιας.

Τα πεζοδρόμια βρώμικα, γεμάτα σκουπίδια, περιττώματα σκύλων, παρκαρισμένα μηχανάκια. Η πρόσβαση αδύνατη πλέον.

Τα πολυτελή μαγαζιά της λεωφόρου σε πλήρη αντίθεση με τις τρύπιες τσέπες των περαστικών.

Πιο κάτω μετανάστες συνωστίζονται κατά δεκάδες όλοι μαζί.Ήρθαν για κάτι καλύτερο αλλά κανείς δεν τους εξήγησε ότι εδώ δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο.Για κανέναν.Εδώ είναι το θέατρο του παραλόγου.

Από δω και πέρα, για μεγάλο κομμάτι του δρόμου,μόνο μετανάστες υπάρχουν.Όλων των χωρών που δεν ξέρεις ούτε να δείξεις στο χάρτη με σιγουριά.Στήνουν πάγκους με διάφορα μικροαντικείμενα.

Λίγο πιο κάτω νεαροί ύπο την επήρεια ναρκωτικών ζητιανεύουν λίγα ευρώ από τους περαστικούς που απομακρύνονται φοβισμένοι.

Νεαρά κορίτσια που συζητάνε με δυνατή φωνή όλες μαζί και γελανε δυνατά,περπατούν αμέριμνες, αδιαφορώντας για τα αχόρταγα βλέμματα που τις καλύπτουν σαν πέπλο.

Περνάει κι ένα αυτοκίνητο με την μουσική στη διαπασών.Κάποιοι περαστικοί βρίζουν.Ο νεαρός επιδειξίας δεν πτοείται,γκαζώνει και προσπερνά θεωρώντας ότι έκανε κατόρθωμα.

Πιο κάτω ένα μηχανάκι κάνει σούζες.Κι άλλος επιδειξίας που αδιαφορεί για τις συνέπειες που θα έχει μια πιθανή πτώση του.

Ένας ηλικιωμένος άντρας κοιμάται στο παγκάκι.Στα πόδια του, κάτω απ'το παγκάκι, κοιμάται ένα μεγαλόσωμο μαύρο σκυλί.

Στα φανάρια μελαμψοί μετανάστες που καθαρίζουν τα τζάμια.Κάθε φανάρι και καημός,όπως παλιά ήταν κάθε λιμάνι και καημός. Στο ίδιο φανάρι δύο τρεις ''την πέφτουν'' στα αμάξια.Ένας να καθαρίσει τζάμια,ένας με χαρτομάντηλα, άλλος με μικροαντικείμενα, άλλος με λουλούδια,ένας άλλος με κομμένο χέρι,μια τσιγγάνα,ένας με ταμπελάκι που διαλαλεί ότι δεν έχει να φάει κ.ο.κ. Ο κόσμος πια αγανακτισμένος,ούτε καν γυρίζει το βλέμμα προς το μέρος τους.

Στο πεζοδρόμιο στη γωνία, μια άλλη νεαρή τσιγγάνα με ένα αγοράκι στην αγκαλιά παρακαλάει τους περαστικούς με ικετευτική φωνή για λίγα ευρώ.

Ένας νεαρός περνάει αδιάφορα από μπροστά της,με ακουστικά στα αυτιά και δεν της δίνει σημασία.

Μπροστά από τον πάγκο των περιοδικών άνθρωποι διαφόρων ηλικιών κοιτάνε τα περιοδικά και τις εφημερίδες.

Ένας ταξιτζής σταμάτησε στο τυροπιτάδικο να πάρει κάτι να φάει,μετά από την πολύωρη παραμονή του πίσω από το τιμόνι.

Λίγο πιο πέρα,δυο μεσήλικες με ακριβά αμάξια τσακώνονται και βρίζονται με χυδαίες εκφράσεις. Τρακάραν στο ίσιωμα.Αδιαφορούν για το ότι έχουν κόψει την κυκλοφορία.

Πιο κάτω ένα περιπολικό με δυο νεαρούς αστυνομικούς είναι σταματημένο.Εκείνοι κοιτάνε αδιάφορα.Στέκονται εκεί απλά επειδή τους είπαν να στέκονται εκεί,όχι ότι κάνουν και τίποτα πέρα από αυτό.Ακόμα και να μαχαιρώνονταν μπροστά τους,δεν θα αντιδρούσαν.Ρισκάρουν την ζωή τους και αυτοί κάθε μέρα,και δεν είναι φτιαγμενοι από υλικό ήρωα.

Στο απέναντι περίπτερο,μια ολόκληρη σειρά με περιοδικά που έχουν dvd με τσόντες.Διάφοροι άντρες μεγαλύτερης ηλικίας έχουν σταματήσει για οφθαλμόλουτρο.

Στην άλλη πλατεία,ξαπλωμένοι μετανάστες με τα πολλά πιτσιρίκια τους να τρέχουν και να στριγκλίζουν.

Ένας νεαρός χρήστης έχει πέσει κάτω.Κανείς δεν ενδιαφέρεται.Σηκώνεται όμως από μόνος του τρικλίζοντας όπως και πριν.

Σακούλες σκουπιδιών παντού.Δυο τρεις γάτες κάνουν πάρτυ πάνω τους,σκίζοντας και τρώγοντας ό,τι βρουν μέσα.

Μια μεγάλης ηλικίας κυρία,σαν φάλτσα νότα με την ψεύτικη γούνα της-καθώς είναι και οικολόγος-βγάζει βόλτα το σκυλάκι της,συντροφιά με την φιλενάδα της.Μοντέρνες και οι δύο με τα παντελονάκια τους.Όταν το μικρόσωμο σκυλάκι λερώσει το χώρο,η κυρία βγάζει ένα σκουπάκι και χαρτί και μαζεύει τα περιττώματα.Προφανώς μεγαλωμένη σε μια άλλη χώρα όπου υπάρχει σεβασμός, γιατί σε αυτήν εδώ είναι μια ανύπαρκτη λέξη που επιβιώνει σε παλιά λεξικά.

Πιο πέρα μια γυναίκα εκπληκτικής ομορφιάς με ντύσιμο που παραπέμπει πιο πολύ σε γδύσιμο,και βάψιμο βαρύ.Προφανώς εργαζόμενη σε σπίτι με κόκκινο φωτάκι.Περπατάει κουνώντας τη μέση της και συγκεντρώνει πάνω της αχόρταγα βλέμματα αντρών και το βρίσιμο μιας ηλικιωμένης γυναίκας που περνάει εκείνη τη στιγμή κρατώντας τσάντες από την αγορά.

Εικόνες εναλλάσονται.Εγκατάλειψης,βρωμιάς,σαπίλας,παρακμής.Εικόνες τριτοκοσμικές, σε ένα κέντρο πόλης που κάποτε ήταν κόσμημα και τώρα έχει καταντήσει να θυμίζει χώρα της Αφρικής ή της Ασίας,πάντως όχι πολιτισμένης-και καλά-Ευρωπαικής πρωτεύουσας.

Θυμάμαι παλιές εικόνες,όταν ήμουνα μικρότερη,που δεν φοβόμουνα να κυκλοφορώ μόνη μου οπουδήποτε,ακόμα και περασμένα μεσάνυχτα.Οι εικόνες είχαν πιο στρογγυλεμένες άκρες.Τώρα γέμισαν γωνίες.Σκλήρυναν.

Κάπου εδώ έφτασα στον προορισμό μου.

Στέκομαι σκεφτική.Ταξιδεύει ο νους.Μόνο αυτό μας μένει...Το ταξίδι και το όνειρο...Τα μόνα δικά μας.Τα μόνα δωρεάν και αφορολόγητα.Τα μόνα αγνά και όμορφα.Κόντρα στην ασχήμια των καιρών.

Το ζειμπέκικο της Αθήνας.(παλιό,ξεχασμένο τραγούδι.1ο cd πυξ λαξ)

Ποσά χρόνια πέρασαν
που σε πρωτοείδα
έλαμπες σαν όνειρο
στην αστροφεγγιά
έκοβες τις βόλτες σου
στης νύχτας την αλμυρά
με μια κιθάρα αγκαλιά

Αχ Αθήνα μου τι άλλο πια σου μένει;
Αχ Αθήνα μου Αθήνα μου
μικρή,

ήσουν πριγκίπισσα κι έχεις μείνει ξένη
να μαραζώνεις στη σιωπή.

Η Δευτέρα ξύπνησε
τρέχουν τα ρολόγια
κάπνα και αυτοκίνητα
στο πόδι ένας καφές
λάθος δρόμο πήραμε
τι άλλο πια μας μένει
αφού ξεχάσαμε το χθες

Αχ Αθήνα μου τι άλλο πια σου μένει;
Αχ Αθήνα μου Αθήνα μου
μικρή,

ήσουν πριγκίπισσα κι έχεις μείνει ξένη
να αργοπεθαίνεις στη σιωπή.

(φωτογραφία Ελληνικό Κυριακή 8/3/09)