Το παν στη ζωή είναι να έχεις στόχους(και δεν εννοώ τέτοιους στόχους!).

 Οι στόχοι μας μας καθορίζουν, μας βάζουν σε μια τροχιά. Είναι η κινητήρια δύναμη που δρομολογεί τις ενέργειες και τις πράξεις μας. Με λίγα λόγια αν δεν έχεις στόχους κάθεσαι όλη μέρα με ένα τηλεκοντρόλ στο χέρι και αναλύεις διεξοδικότατα τη βαρεμάρα σου.

Δεν έχω στόχους. Αυτή τη στιγμή, σε αυτή τη φάση της ζωής μου δεν έχω στόχους. Είχα, διαλύθηκαν. Από δω και στο εξής συμβιβασμός είναι η μαγική λεξούλα που θα αναβοσβήνει πάνω από ό,τι κάνω.

Το θέμα με τους στόχους είναι ότι σου δίνουν δύναμη και προοπτική. Γιατί ξέρεις ότι προσπαθείς για κάτι όχι έτσι στο άσχετο. Και το πιο ωραίο είναι ότι όταν στοχεύεις κάπου είναι πιο εύκολο να πετύχεις. Αλλιώς ποιος νοιάζεται και για την αποτυχία!

Μία απόσταση 360 χιλιομέτρων περίπου μου χαλάει τη δουλειά. Πάτρα-Αθήνα και ό,τι αυτό συνεπάγεται. Γιατί δεν είναι απλό να πεις "φεύγω", όσο κι αν το θες. Κάποιοι μένουν πίσω. Και αυτό σε κάνει να μην ξέρεις αν τους αγαπάς ή τους μισείς, αν μένεις γι'αυτούς ή για τον εαυτό σου, αν κάποια στιγμή στο μέλλον θα γυρίσεις και θα τους πεις "εσείς φταίτε" ή απλά θα τα θάψεις μέσα σου.

Τα έχω παρατήσει. Έτσι απλά. Καλύτερα να αποτύχω παρά να έχω ευκαιρίες που δεν θα μπορώ να τις αξιοποιήσω. Το ξέρω δεν είναι λογική αυτό...φταίει όμως αυτή η καταραμένη η πίεση και ο χρόνος που περνάει χωρίς να το καταλαβαίνω. Δεν προσπαθώ, απλά συμβαδίζω. Έτσι απλά.

Θα συνέχιζα να μιλάω και να γκρινιάζω αλλά σκέφτομαι ότι θα φτάσω σε επίπεδο αχαριστίας. Τέλος εδώ. Τέλος η γκρίνια, τέλος! Θετική διάθεση και χαμογελάκια, μασκούλες και προσποιήσεις!

Σκόπευα να βάλω κομματάκι των U2 δίπλα(περνάω φάση, είπαμε το καινούργιο album τα σπάει) αλλά προτίμησα να μην γίνω τελείως γραφική. Κατά τ'άλλα...καλή εβδομάδα!