Η νύχτα με τα πελώρια χέρια της

μου κρατά τα μάτια ανοιχτά.

Οι ήσυχες λέξεις

κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου

και  τα πουλιά σέρνουν στα φτερά τους

όλα τα χρώματα της ίριδας.

Ακούμπησέ μου το χέρι,

πες μου μια μαγική λέξη

που θα με αναστήσει.

Τραγούδησέ μου

το γλυκό εαρινό τραγούδι σου,

μήπως και πιάσω τον σκοπό του.

Δεν έχω τίποτε άλλο να  κάνω…

Μέχρι το πρωί

θα μετρώ τις θλίψεις μου,

που βασανιστικά συνθλίβουν τις λέξεις,

που υπομονετικά 

περιμένουν να πούνε καλημέρα..

adreo

και για το πιστόν της υπογραφής

ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΣ