Τα χωράφια απλώνονταν μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι. Άλλη εποχή τα χρυσαφένια στάχυα θα απλώνονταν και θα ήταν έτοιμα να θεριστούν. Οι γεωργοί θα έρχονταν τέτοια ώρα, ξημέρωμα, θα δούλευαν ασταμάτητα, θα σταματούσαν για λίγο και θα έτρωγαν τραγουδώντας και σφυρίζοντας και στη συνέχεια θα συνέχιζαν μέχρι το βράδυ, οπότε θα γύριζαν στα σπίτια τους κατάκοποι αλλά ευχαριστημένοι.

Αυτά σκεφτόταν καθώς στεκόταν προσοχή, φρουρός ακίνητος στο φυλάκιό του. Ακίνητο μόνο το σώμα. Το μυαλό αεικίνητο. Ελεύθερο είχε πετάξει ήδη πολύ μακριά. Σε ένα νησί με γαλάζια νερά, πράσινα χωράφια σαν ετούτα εδώ και πεταλούδες. Χιλιάδες πολύχρωμες πεταλούδες που τέτοια εποχή στροβιλίζονταν στον αέρα και του γαργαλούσαν το πρόσωπο, όταν ξάπλωνε στο χώμα και ονειρευόταν με τα μάτια ανοιχτά.

Το μάτι του πλανήθηκε στον ουρανό, πέρα στον ορίζοντα. Ελαφρύ αφέθηκε να χαϊδέψει αχόρταγο τα σύννεφα, τα πουλιά, τον ήλιο που σιγά σιγά έβαφε την πλάση και κατέβηκε αργά προς τη γη. Και τότε σκόνταψε σε κάτι σκληρό. Ένα ακόμα ξύλινο κτίσμα σαν αυτό που στέκονταν κι ο ίδιος έκοβε άπονα στα δύο το τοπίο. Μία σημαία, που θα έπρεπε να συμβολίζει τον εχθρό, κυμάτιζε στο ελαφρύ αεράκι του ξημερώματος. Την ένιωθε να τον καλεί κοντά του. Να του λέει να τρέξει να πιάσει τον ήλιο που όλο και ξεπρόβαλλε πίσω της.

Δεν το σκέφτηκε άλλο. Κατέβηκε γρήγορα τη ξύλινη σκάλα και άρχισε να τρέχει προς τα εκεί. Δεν άκουγε τίποτε άλλο. Μόνο τον αέρα και τους χτύπους της καρδιάς του. Κάποιοι αδιόρατοι ήχοι ακούγονταν πίσω του. Δεν ήθελε να ακούσει τη φωνή που τον καλούσε να γυρίσει. Έβλεπε μόνο τον ήλιο να υψώνεται κι άλλο και τη σημαία να μεγαλώνει. Άρχισε να ξεκουμπώνει τη χακί στολή του και συνέχιζε να τρέχει, να τρέχει, να τρέχει…

Ξεπέρασε τα όρια της ανάσας του και πέταξε μακριά το άχρωμο σακάκι. Η σημαία μεγάλωνε κι άλλο… κι άλλο και το ξύλινο εμπόδιο άρχισε να φαντάζει τεράστιο. Πάλι μία φωνή ακούστηκε σαν βουή. Δεν την άκουσε δεν ήθελε να την ακούσει. Ήθελε μόνο να ξεπεράσει όσα ορθώνονταν μπροστά του και να πιάσει τον κόκκινο ήλιο που είχε ανέβει.

Μια ριπή ακούστηκε και ο ήλιος έβαψε τα μάτια του. Έπεσε βαρύς στο χώμα, όπως τότε που ήταν παιδί. Η πράσινη ματιά του καρφώθηκε τον ουρανό. Είδε και πάλι τα όνειρά του να προβάλλουν μπροστά του. Είδε και πάλι μία πεταλούδα να στροβιλίζεται στον αέρα και να κάθεται στο πρόσωπό του, σαν ερωτευμένη με το κόκκινο που πλημμύριζε αργά αργά το σώμα του, όπως ο ήλιος που είχε πια γεμίσει τον ουρανό.   

Μια πολύ όμορφη ιστορία που της αξίζει το χρυσό μας κουκουτσομετάλλιο!!

Σ ευχαριστούμε MARGOT 

Και το αργυρένιο μας το παίρνει ο CROSS !!!!

Σ ευχαριστούμε πρόεδρεεεεε.....!!!!!!!!!!!!

Μετά τη βροχή , ένα θαμπό ουράνιο τόξο ,που έμοιαζε να αγκαλιάζει το σημαιοστολισμένο χωράφι,έκανε την εμφάνισή του.Ήταν η μέρα που γιόρταζαν το τέλος του θερισμού και είχαν ετοιμάσει ένα μικρό πάρτυ.Πρώτος  έφτασε ένας αχόρταγος χωρικός που μισούσε όλο τον κόσμο, και δεν έλεγε ποτέ έναν καλό λόγο για τους συναδέλφους του.Έλεγαν ότι δεν είχε καταφέρει να ξαναβρεί τον εαυτό του μετά απο εκείνη την περίεργη χρονιά, που άλλαξε πολλούς ,αλλά όλοι δυσκολεύονταν να πιστέψουν την αιτία που είχε προκαλέσει αυτές τις αλλαγές.
Ήταν παραμονή της γιορτής,ακριβώς ένα χρόνο πρίν.Πάλι είχε βρέξει και είχε ξεπροβάλει  ένα ουράνιο τόξο με  έντονα και φωτεινά χρώματα που γέμιζαν την ατμόσφαιρα.
Τα χρώματά του,κατά τα λεγόμενα των χωρικών, είχαν φτάσει μέχρι τις καρδιές τους και τις είχαν βάψει,άλλες κόκκινες,άλλες κίτρινες και κάποιες λευκές,επειδή είχαν πέσει όλα τα χρώματα μαζί επάνω τους.Αυτοί με τις λευκές καρδιές ήταν χαμένοι και μπερδεμένοι.Δεν μπορούσαν να νιώσουν ένα καθαρό συναίσθημα.Μέχρι και λευκά τριαντάφυλλα καλλιεργούσαν.Αυτοί με τις κίτρινες,μισούσαν ό,τι έβλεπαν μπροστά τους και φύτευαν στο κήπο τους μόνο κίτρινες τριανταφυλλιές.Οι υπόλοιποι,με τις κόκκινες,ήταν ερωτευμένοι,μόνιμα.Μέσα σε ένα ρόζ συννεφάκι έπλεαν σε πελάγη ευτυχίας,φύτευαν μόνο κόκκινα τριαντάφυλλα και τα έστελναν στους αγαπημένους τους.
Σε εκείνο το πάρτυ,όλοι περίμεναν να δούν τι θα συμβεί.Όσο πέρναγε η ώρα και δεν άλλαζε τίποτα άρχισαν να απογοητεύονται,γιατί συμφωνα με τον μύθο,αν πέρναγε αυτή η μέρα και το ουράνιο τόξο δεν έπαιρνε ξανά τα χρώματά του απο μέσα τους,θα παρέμεναν έτσι για εφτά ολόκληρα χρόνια.Και τότε ένιωσαν ένα άγγιγμα και τα μάτια τους πλημμύρισαν απο δάκρυα.Ήταν ξανά ελεύθεροι να αποφασίζουν οι ίδιοι για τα συναισθήματά τους και όλα ξαναπήραν τους φυσιολογικούς τους ρυθμούς.Μετά απο χρόνια η ιστορία αυτή ξεχάστηκε και ξανάγινε ένα μύθος που οι επόμενες γενιές χωρικών θα μάθαιναν μόνο απ'τα βιβλία.

CROSS

Παίζαμε με τις λέξεις

ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΗ  ΑΧΟΡΤΑΓΟΣ  ΣΤΟΛΗ  ΣΗΜΑΙΑ  ΧΩΡΑΦΙ