Τον Ομπάμπα τον γνώρισα ένα συννεφιασμένο απόγευμα μέσω ενός δελτίου ειδήσεων. Προτελευταίο θέμα, ως υποψήφιος για υποψήφιος των Δημοκρατικών(βέβαια οι Δημοκρατικοί της Αμερικής είναι οι δικοί μας Δεξιοί...όμως δεν θα κάνουμε πολιτικές αναλύσεις-όχι απόλυτα τουλάχιστον!). Δεν έδωσα σημασία. Δεν πήγε το μυαλό μου ότι αντίκριζα τον επόμενα πρόεδρο των ΗΠΑ...

Με τον καιρό εγώ και ο Ομπάμα αναπτύξαμε μία τυπική μεν, σταθερή δε σχέση. Διάβαζα κάθε μερα γι'αυτόν στο ίντερνετ, τον έβλεπα στην τηλεόραση, στα περιοδικά, στις εφημερίδες. Ανακάλυψα ότι ο Μπάρακ ήταν το next best thing για τον κόσμο. Χάρηκα, θα την πω την αλήθεια μου! Χάρηκα! Δεν είναι και λίγο από εκει που δεν έχεις τόπο, δεν έχεις ελπίδα(δεν θα σε κλάψει καμιά πατρίδα-ΟΡΕ! Μιούζικαλ θα το κάνουμε...) να έρχεται ένας Ομπάμα και να σου αλλάζει την κοσμοθεωρία!

Καθώς πλησίαζε ο καιρός για την παράδοση του χρίσματος(εκεί έχουν χρίσμα όχι δαχτυλίδι...κάθε τόπος με τις παραδόσεις του!) η καρδιά μου φτερούγιζε κάθε φορά που άκουγα τον Μπάρακ να μιλάει. Κακά τα ψέματα το'χει το προφορικό ο άνθρωπος! Και ω! τι χαρά, πέρασε την Χίλαρι Κλίντον(του γνωστού Κλίντον) και έγινε και επίσημα ο πρώτος μαύρος υποψήφιος πρόεδρος των ΗΠΑ. Και κάπου εκεί ξέσπασε η Obama-mania!

Εγώ παρέμεινα ψύχραιμη! Διότι δεν τα πολυπίστευα τα γκάλοπ. Λέω "Μην χαίρεσαι! Μπορεί να πέσεις απότομα απ΄τα σύννεφα!" και κρατούσα τις επιφυλάξεις. Κάθε μέρα όμως ευχόμουν ο Μπάρακ να κερδίσει τις εκλογές. Και κάθε φορά που τον έβλεπα ένιωθα το στομάχι μου να σφίγγεται κόμπος, τα πόδια μου να τρέμουν, το μέτωπό μου να βρέχεται από κρύο ιδρώτα, τα αυτιά μου να βουίζουν, τα δόντια μου να τρίζουν και τα μάτια μου να αλληθωρίζουν. Δεν είχα πολλές επιλογές, ή κεραυνοβόλος ή κουνούπι τίγρης-ίδια τα συμπτώματα πάντως! Κεραυνοβόλος! Και παντού έβλεπα Μπάρακ...και να τσιρίζω "Change We Need!"...και να καταριέμαι την Palin και το κόμμα της...και παντού να βλέπω Μπάρακ...

Ήρθε λοιπόν η πολυπόθητη μέρα των εκλογών. Υπ'ατμών όλη μέρα, τέτοια αγωνία ούτε στις βουλευτικές του 2007! Να έχω στηθεί στο Mega που είχε απευθείας σύνδεση με Αμέρικα και να περιμένω. Ώσπου το έμαθα! Βγήκε! Και ηρέμησα!

Με τον αέρα του πλανητάρχη πια, τον θαύμαζα να κάνει τις πρώτες του δηλώσεις, να ευχαριστεί τους πάντες, να χαμογελάει, να εκφωνεί λόγους. Και να με έχει πιάσει και μια κατάθλιψη όταν έμαθα ότι έστειλα γράμμα στις κόρες του για να τις ευχαριστήσει. Και να έχω πέσει στα πατώματα επειδή ο δικός μου πατέρας όχι γράμμα, ούτε λίστα για τα ψώνια δεν μου έχει στείλει! Και μετά έμαθα ότι ο Ομπάμπα θα πάρει σκύλο στις κόρες του. Και να κλαίω και να οδύρομαι επειδή ο δικός μου ο πατέρας δεν μου πήρε ποτέ σκύλο αλλά και αν μου έπαιρνε είμαι σίγουρη ότι θα το κλώτσαγε πίσω απ'την πλάτη μου...

Είδα και μία φωτογραφία που έβγαινε από την θάλασσα. Και έμεινα! Φέτες ο πρόεδρος! Και έπαθα πάλι κατάθλιψη επειδή οι δικοί μας πολιτικοί είναι χάλια...

Προσπάθησα να αντέξω...άντεξα! Εξάλλου ακόμα δεν είχε αναλάβει τα καθήκοντά του. Κάθισα λοιπόν, πάλι στο Mega, να δω τη συναυλία που οργανώθηκε προς τιμήν του. Είδα το μισό Hollywood-το άλλο μισό προετοιμαζόταν για τα Όσκαρ. Είδα και τους U2. Είδα και τον Bono από τους U2. Και απόρησα γιατί έκοψε το μαλλί του και πολύ στεναχωρήθηκα επειδή κακά τα ψέματα, του πήγαινε το μακρύ μαλλί! Είδα και τον Μπάρακ! Να μιλάει! Και μετά πήγα για ύπνο...

Το μόνο που έμενε να δω ήταν η ορκομωσία! Όμως αυτό ήταν τεχνικά αδύνατον διότι είχα έκθεση στο φροντιστήριο. Και να τσιρίζω "Μια οθόνη! Μια οθόνη να δω τον Μπάρακ! Προτίθεμαι να χάσω 19 μόρια απ΄την περίληψη, αρκεί να δω τον Μπάρακ!". Και τα άλλα παιδάκια με κοίταζαν με γουρλωμένα τα μάτια αλλά αυτά δεν καταλάβαιναν ότι εκείνη την ώρα στην άλλη άκρη του Ατλαντικού γραφόταν ιστορία! Και δεν το είδα...και έπαθα ξανά κατάθλιψη...

Σάββατο μεσημέρι λοιπόν και άνοιξα την τηλεόραση. Και βλέπω τον Μπάρακ! Με τον...πρωθυπουργό μας; Και απόρησα αλλά προτίμησα να μην το υπεραναλύσω και πάθω τίποτα από την υπερβολική σκέψη. Μάλιστα άκουσα ότι ο Μπάρακ είπε πως αισθάνεται περήφανος να αποκαλεί φίλο του τον πρωθυπουργό μας. Και κάπου εκεί άρχισα να τον κοιτάζω με μισό μάτι...μετά άκουσα ότι αποκάλεσε τα Σκόπια Μακεδονία. Και κάπου εκεί άρχισα να ξυπνάω...λίγο αργότερα θυμήθηκα ότι ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη...και άνοιξα τα μάτια μου!

Και περιμένω να δω αν πρόκειται για τον πιο επιτυχημένο πρόεδρο των ΗΠΑ ή απλά για το πιο καλοπροωθημένο φιάσκο...

ΥΓ: Τελείως άκυρο ποστ...