Αύριο ταξιδεύω. Πηγαίνω στην Αθήνα. Και, όπως κάθε βράδυ πριν από ταξίδι άνω των 300-400 χιλιομέτρων, ξαγρυπνώ. Νιώθω ένα περίεργο άγχος και ένα σφίξιμο που με κάνει ιδιαίτερα απρόθυμο να φύγω. Το παθαίνω συνέχεια, είτε πρόκειται να φύγω από κάπου όπου περνάω καλά είτε -κι αυτό είναι το πιο παράξενο- όταν πρόκειται να πάω κάπου με σκοπό να περάσω όμορφα.

Ξέρω ότι όλα αυτά θα αρχίσουν να φεύγουν μόλις περάσω την είσοδο του σταθμού και θα χαθούν τελείως όταν ξεκινήσει το τρένο. Οι σταθμοί των τρένων, τα πρακτορεία των λεωφορείων, οι αποβάθρες και τα αεροδρόμια είναι ανάμεσα στα πιο αγαπημένα μου μέρη, όση φασαρία, βρωμιά, κρύο ή ζέστη κι αν έχουν. Δε με πειράζουν καθόλου οι αναμονές ή η πολυκοσμία. Αντίθετα, όλες μου οι αισθήσεις ξυπνούν για να ρουφήξω τις στιγμές αυτές -ή μήπως να με ρουφήξουν;

Το ίδιο και στη διάρκεια του ταξιδιού: δε με νοιάζει αν το τοπίο είναι βαρετό ή πανέμορφο, αν είναι μέρα ή νύχτα, αν πάμε γρήγορα ή αργά. Ηρεμώ με ένα σχεδόν υπνωτικό τρόπο καθώς ταξιδεύω. Σχεδόν γαληνεύω. Είναι στιγμές που εύχομαι να μην τελειώσει ποτέ το δρομολόγιο, αλλά να πηγαίνουμε, να πηγαίνουμε, με τον προορισμό μας πάντα άπιαστο μπροστά μας...

Μέχρι τώρα δεν είχα πολυκαταλάβει γιατί αντιδρώ έτσι. Απόψε όμως που ξεκούρδισα λίγο το ρεφραίν ενός αγαπημένου τραγουδιού, ξέρω πλέον. Ίσως μέχρι τώρα να με μπέρδευαν όλα εκείνα τα τραγούδια που μιλούν για τους σταθμούς σαν να είναι τέρματα και αφετηρίες. Δεν είναι. Αν η ζωή μας είναι ένα βιβλίο, οι χώροι αυτοί -αλλά και οι μετακινήσεις μέσω αυτών- δεν είναι ούτε το αρχικό κεφαλαίο γράμμα των προτάσεων ούτε τελείες, θαυμαστικά ή ερωτηματικά. Θυμίζουν περισσότερο -όπως και οι κάθε είδους αίθουσες αναμονής- παρενθέσεις, που κλείνουν μέσα τους κάτι "παρεμπιπτόντως"...

Εδώ μένουμε γυμνοί, πιο αληθινοί μέσα και χάρη στην απραξία μας, χωρίς φορτωμένο "εγώ" ή ταυτότητα. Το ποιοι είμαστε στην κοινωνία, από που προερχόμαστε, ποιες είναι οι προθέσεις μας, τι σκοπούς έχουμε και πού θα καταλήξουμε, μένει απ' έξω να φυλάει τσίλιες για χάρη μας κάπου στο παρελθόν ή στο μέλλον. Μόνο "ταξιδιώτες" εδώ. Πολίτες ενός παγκόσμιου κράτους, που μας ενώνει ο δρόμος που είναι δρόμος..."Ταξιδιώτες"...Όπως λέμε "Γρεβενιώτες", "Γιαννιώτες", "Αγρινιώτες". Γιατί το Ταξίδι είναι μια άλλη χώρα...