...ακόμη ακολουθώ τη ζωή πιο πιστά, με τη μόνη διαφορά ότι το 'χω πάρει προσωπικά. Χαλαρά. Κι ορισμένα έχουν αλλάξει από παλιά.

Οι δύσκολοι καιροί είν' εδώ κι εγώ προσπαθώ ν' ανταπεξέλθω απέναντι σ' αυτούς σαν ήρωας. Έρωτες, αγάπες, φασαρίες, δουλειές, γροθιές. Κι από το σύστημα έμαθα ν' απορροφώ το κράτος.

Μα το χτύπημα του καθένα με πένα και χαρτί που βγάζω, παρουσιάζω ένα κομμάτι της τέχνης του δρόμου, ένα κομμάτι του πόνου, ένα κομμάτι της αδιαφορίας του κόσμου προς του αδύναμους που θέλουν βοήθεια.

Μήπως βρίσκεις τα λόγια μου ηλίθια?

Εφησυχασμό ζήτησες για να μη βρω την αλήθεια. Μα συνεχίζω ακάθεκτος δίχως να μου πάρουν την προσοχή τα στήθια μιας γυναίκας.

Αν πέσω σε παγίδα και χαθώ έχω πυξίδα. Μακρία από μένα τ' όνειρο και τ' άγγιγμα του Μίδα. Υπάρχει ελπίδα. Κι η ελπίδα είν' αθάνατη, ζω μαζί της εδώ και χρόνια κι είμαστε άνετοι.

Αν σκοντάψω και πέσω μετά από λίγο θα 'μαι όρθιος, κινούμαι αισιόδοξος, παράλληλα ορθόδοξος. Ο λοξός δρόμος δεν ταιριάζει σε μένα, δεν παίζει να 'μαι ποθητός σε πολλούς κι ας δίνω αγάπη στον καθένα.

Τι να κάνεις, έτσι είν' η ζωή. Εκεί που αγαπάς δίνεις και δεν παίρνεις κι εκεί που δεν το περιμένεις παίρνεις από άσχετους τόσα πολλά, που στην τελική χαίρεσαι σαν μικρό παιδί διπλά!

Προσπαθώ να μην βαδίζω σε μονοπάτια τυφλά, προσπαθώ να 'χω τα μάτια μου πάντα ανοιχτά. Τ' αφτιά μου για ν' ακούω και το στόμα να μιλάω όταν παν' να μου αρπάξουν όλα αυτά που δικαιούμαι.

Δυστυχώς υπάρχουνε πολλοί που απλώνουν χέρι, μα ο Νίκος είν' πιο έξυπνος κι ο Νίκος θα στη φέρει.

Πολλοί μέχρι το σήμερα μ' "αρπάξανε" χαρές που μ' ανήκαν, μα ως εδώ και μη παρ' έκει, αυτά κοπήκαν! Όποιος ξανά απλώσει χέρι σ' όλα αυτά που δικαιούμαι -στο λόγο της τιμής μου- θα τον βρω από κοντά να πούμε ότι δεν έχουμε πει, να μου πει το "γιατί".

Κι αν δε μου απαντήσει, λυπάμαι, γιατί...

...ένα χρόνο πιο μετά από τα είκοσι εφτά ακόμη ακολουθώ τη ζωή πιο πιστά!