Δεν είναι λίγες οι χρονιές που έχω περάσει τις Πασχαλινές μου διακοπές στη Σαλαμίνα με καλή παρέα και καλό φαγητό συν τοις άλλοις.. Αποτελεί τρόπον τινά θεσμό πλέον.

Ο θεσμός αυτός εμπλουτίστηκε πέρσυ με την ανακήρυξη της melkat (μηδέν έξι) ως νονάς μου φέροντας την απαραίτητη λαμπάδα.

Όλα καλά μέχρι εδώ.

Δεν μιλάμε όμως για παραδοσιακή, ταπεινή λαμπάδα.

Ήταν, είναι και θα είναι σε θέση να γυρίζει όλη τη Νίκαια και τα περίχωρα προκειμένου να βρει την πιο ρόμπα-λαμπάδα και να στοιχηματίσουμε (πιο πολύ μάλλον εγώ κι ο εαυτός μου) αν θα την κρατήσω στην εκκλησία μπροστά σε δεκάδες μάτια.

Η περσυνή λαμπάδα ήταν ένας ξύλινος βάτραχος χαρωπός που κρατούσε μια κλεψύδρα στο χέρι, στην πλάτη είχε υποδοχή για οδοντόβουρτσα και ο χρόνος ροής ήταν τόσος όσος πρέπει για να βουρτσίσεις τα δόντια. 

Το ήπια το πασχαλινό ποτήρι και την κράτησα..

Σε λίγες ώρες θα παραλάβω τη φετινή, η οποία από μαρτυρίες είναι ελεϊνή και με λυπούνται που θα την κρατήσω.

Φοβάμαι..

Θα σας την δείξω του χρόνου για να το έχετε ξεχάσει μέχρι τότε.

Να περάσετε πολύ όμορφα και να ξεκουραστείτε.

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ