Ανοίγεις τα παλιά τεφτέρια και ψάχνεις με την επιμονή του αδικημένου. Πότε ήταν το τελευταίο άδειο απόγευμα που θυμάσαι; Μάταιες αναζητήσεις- τι τα σκαλίζεις; Χαρτί μυρίζει και καφές. Παλιά μελαγχολία. Σου είπε ότι δένεται με τέτοια μικρορπάγματα και για σένα λίγα λεπτά ύπνου ήταν το πρώτο σχοινί. Ξημέρωμα στο δρόμο, σε μια άδεια πολιτεία που ξέρεις πώς να την προσπερνάς. Η θάλασσα στ’ αριστερά. Στα δεξιά η θάλασσα. Το σύννεφο έφερε βροχή κι ένα δισάκι στον ώμο γεμάτο προσδοκίες. Έπειτα η ερημιά της ματαιότητας, κλειδιά που γυρίζουν και εκπλήξεις. Ελεύθερος. Μεσημέρι κι όλο το βάρος στους ώμους. Φαγητό που κατεβαίνει με το ζόρι. Νερό καθόλου. Βροχή στην πρόβλεψη, ήλιος στην αλήθεια. Εμείς που μείναμε θα τρώμε το πρωί μια φέτα από του ήλιου το καρβέλι, έλεγε ο ποιητής. Με το αυτοκίνητο πιάνεις τα βουνά, πεύκο και θάλασσα μαζί- να ένα καλό για να μυρίζεις. Πέτρινο το θεατράκι στη στροφή. Ένας δίσκος για τις μεγάλες αποστάσεις κι ένας ακόμα για τις βιαστικές. Κι ας έχεις την άνεση να πας μακριά, εσύ θα επιταχύνεις σαν να κινδυνεύεις να φτάσεις κιόλας. Κι όλα επί χίλια.