Συνεχίζουμε την ιστορία από εκεί που την αφήσαμε. Ας κάνουμε όμως πρώτα μερικές διευκρινίσεις.

Προς τους φίλτατους αναγνώστες, για τους οποίους νιώθω εκστατικός που με διαβάζουν θα απευθύνω έκκληση να διαβάσουν και το πρώτο μέρος. Για να μην χάσουν την σειρά τους. Πως ήταν στην "ΛΑΜΨΗ" που δεν ξέραμε αν η Σελήνη αγαπάει τον Χόχο ή τον Αλέξη γιατι το χάσαμε το προηγούμενο; Έτσι.

Δεύτερον, τις φώτο με τα νησιώτικα theme τις βάζω γιατί ήρθα και καλοκαίριασα και βρίσκομαι σε trans σαντορινιώτικου ηλιοβασιλέματος διαρκώς. Λες και εχω ενδοκρινή παραγωγή βαλεριάνας είμαι!

Πάμε παρακάτω λοιπόν.

.............................................................................................................................

Φτάνω στο σπίτι της μεγάλης μου αδυναμίας λοιπόν και την χαιρετάω γιορτινά, αποκαλώντας την "Αγάπη, πάθος, έξαψη, σέξυ ηδονή", για να μην ξεχνιόμαστε. Με καλοσωρίζει ανάλογα και ετοιμαζόμαστε εν τάχει να προλάβουμε τον απόπλου (!) του επιταφίου. Η καθέλκυση, καλά καλά ντε! .. Η ΠΕΡΙΦΟΡΑ (σπασικλάκια!), θα ξεκίναγε στις 21.00 η απόσταση ήταν μικρή οπότε αποφανθήκαμε ότι το έχουμε.

Κοντοζυγώνουμε στις παρά πέντε στην εκκλησία και βλέπουμε απ’έξω καμιά εικοσαριά άτομα παρατεταγμένα σε πηγαδάκια με τα κεράκια τους. Σαν ειρηνική διαμαρτυρία έξω από την αμερικανική πρεσβεία ήταν. Κανείς δεν ήξερε που είναι ο επιτάφιος, αλλά όλοι υπέθεταν οτί τώρα θα έφυγε. Ξάφνου σαν από μηχανής θεός διασχίζει το προαύλιο της εκκλησίας μία τριμελής παρέα ενώ ακούμε μία κοπέλα να λέει: "Πρώτη φορά τον χάνω, ελάτε από εδώ ".

Γυρνάω στο μωρό μου και της λέω: "Χαρά, ακολούθα αυτή την παρέα".

Τους καταδιώξαμε ωσάν άλλος Κλουζώ και Σαίνης.

(ΑΣΧΕΤΟ: ΞΕΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΒΑΖΕΙ ΚΑΙ ΤΟΝΟ ΚΑΙ ΔΙΑΛΥΤΙΚΑ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΓΡΑΜΜΑ;;)

Ανοίξαμε το βήμα μας, πήραμε την στροφή, είμασταν διαρκώς έτοιμοι για οποιαδήποτε αιφνίδια αλλαγή κατεύθυνσης και δύο τετράγωνα πιο κάτω.....

Ε ναι! Ο επιτάφιος περιστοιχισμένος από τους ευλαβικούς πιστούς, και κάπου στο βάθος ο αχνός -δυστυχώς- ήχος της φιλαρμονικής.

....................

Την ίδια ώρα σε διπλανό προάστιο, η Ευτυχία κατάφερε να βρεί παρέα και να συμμετέχει σε αυτή την υπέροχη στιγμή του θείου δράματος. Η κατάσταση περίπου ίδια, και παίχτηκε άλλη μία βερσιόν του "Κυνηγώντας τον χαμένο επιτάφιο"

Αυτή η εκδοχή ήταν musical αφού μετά από το πρώτο λαχάνιασμα οι πρωταγωνίστριες μας έκαναν τις λαμπάδες μικρόφωνα, συγχρονίστηκαν μπρογιερικά (σαν τις αδελφές Μπρόγιερ καλέ!), και άρχισαν να τραγουδούν "στάσου, λίγο στάσου γύρνα πίσω, και μην κοιτάς μπροστά σου".

Μην πανικοβάλλεστε, οι δρόμοι ήταν άδειοι και ο επιτάφιος όυτε που αχνοφαινόταν. 

Τελικά τον πρόλαβαν στην κεντρική πλατεία εκεί που συναντιέται με άλλους επιταφίους και γίνεται τζέρτζελο. Εμένα πολύ μ’αρέσει αυτό.

Πλησιάζοντας το αμίλητο πλήθος γιατί ακόμα δεν είχαν έρθει οι άλλοι επιτάφιοι, έλαβε χώρα η εξής στιχομυθία. Βασικό για να την καταλάβετε έιναι να φανταστείτε όλο το πένθιμο και υποβλητικό ύφος:

-Πολύς κόσμος έχει έρθει ε;

-Όντως. (ΠΑΥΣΗ) Λες να γίνουν επεισόδια;;;

Αυτό ήταν, επίσημα πλέον. Η εαρινή σαχλαμάρα τις είχε χτυπήσει!

Προχωρώντας, γυρνάει η Ευτυχία, γεμάτη ευτυχία και διαπιστώνει μεγαλόφωνα "αχ! διανυκτευρεύον φαρμακείο! Μισό μην φύγεις, πάω να πάρω ένα φάρμακο που θέλω γιατί ο γυναικολόγος μου βρήκε μύκητες"!!!!!!!!!

Η φίλη που την συνόδευε είχε αρχίσει να κλατάρει  "Καλά παιδί μου, στον επιτάφιο θα κάνεις τα ψώνια σου; Και τί φωνάζεις; Το μισό ποίμνιο πρέπει να ξέρει ότι έχεις μύκητες; Πήγαινε πάρε το ρημαδοφάρμακο και πάμε να φύγουμε, ΑΝΤΕ!"

....................

Εμείς στο μεταξύ είχαμε ακολουθήσει την βόλτα του επιταφίου η οποία ήταν ιδιαζόντως μικρή, τύπου 5 τετράγωνα.

Όπως ενημερώθηκα αυτό συνέβαινε γιατί οι παπάδες των ενοριών είχαν θέμα και δεν ήθελαν να συναντιούνται, γιατί απ’ότι φαίνεται ένας εκ των δύο ήταν λίγο κτητικός με την ενορία του, δεν επέτρεπε σε κληρικούς άλλων ενοριών να κάνουν ευχέλαια στην περιοχή του, δεν ήθελε οι ενορίτες να εκκλησιάζονται αλλού και άλλα τέτοια!

Κοίτα να δεις πόση πολιτιστική διείσδυση κατάφερε η ιταλική μαφία!!

Μπράβο και Δον Κορλεόνε ο παπάς!!

Κάθησα λίγο στην λειτουργία (μπορεί να μην το έχω κάνει και ποτέ), χάζεψα λίγο τον πιο ανοιξιάτικο επιτάφιο που έχω δει ever με κατακίτρινα λουλούδια, που αρχίσαν να τον μαδάνε ανηλεώς για κάποιο λόγο οι πιστοί!! Τα παιδάκια τρόμαζαν με τις φωτιές γύρω τους και πέρνανε γκριματσουλίτσες!! Εκτός από ένα που προσπαθούσε να βάλει το δάχτυλό του στη φωτιά του κεριού σου και ξαμολιόταν η δόλια η μάνα να τον μαζέψει πριν κάνει "φουπ" και λαμπαδιάσει σαν Τσετσένος αυτονομιστής. Υπήρχε και ένα παιδάκι που ήταν ο νούμερο ένα δημόσιος κίνδυνος. Νομίζω ότι έπαιζε "λαμπαδηδρομίες" με το κερί και  διέσχιζε το πλήθος με το κερί μισό μέτρο πάνω από το μπόι του.

Λίγο αργότερα πήγαμε σε ένα γειτονικό καφέ για ποτάκι, όπως πολλά σχολιαρόπαιδα που θεώρησαν οτί ο επιτάφιος είναι τρελό meeting point!  Ήθελα να ήξερα τί τα κουβαλάτε;;

Αφήστε τα να παίξουνε wii! Να κάθομαι μετά να ακούω "Χρόνια Πολλά ρε man τι λέει εδώ; Πάμε φουλ για resurrection και έτσι φάση;"!!!!

Λες και είναι η νύχτα των ζωντανών νεκρών!

Καθόμαστε για ποτάκι, εγώ την έβγαλα με τσάι γιατί δεν κάνει να πιώ και άκουγα την soft μουσική που ακουγόταν χαμηλόφωνα. Δεν είναι και κακό για αλλαγή να ακούς χαμηλά lounge, πόσες φορές τον χρόνο γίνεται;

Καμία!

Γιατί το μαγαζί έπηξε από κόσμο εν ριπεί οφθαλμού, μπήκε στην διαπασών το "στην πυρά" και όλες οι τσούλες της γης πρέπει να ήπιαν την μισή ποσότητα τεκίλας που εξάγει η Λατινική Αμερική.!

Εδώ να σημειώσω ότι νήστευαν.

Ναι το αλκοόλ νηστίσιμο είναι δεν λέω αλλά μία ενδέκατη εντολή "ο νηστεύων ου ντέφι ποιεί" (= αυτός που νηστεύει δεν πρέπει να γίνεται ντέφι), δεν υπάρχει;

Ο δύσμοιρος ο μπάρμαν, τί τράβηξε!!!!

Οι παραγγελίες η μία μετά την άλλη να απλώνονται μπροστά του σαν το κόκκινο χαλί των Όσκαρ, να έχει την έννοια του, να έχει και κάτι τύπους που του επιστρέφανε την σοκολάτα λέγοντας "Έχετε βάλει γάλα εδώ;"

Λες και φτιάχνεται με μουρουνόλαδο η σοκολάτα.

"Γιατί νηστεύω και δεν ήξερα ότι γίνεται με γάλα, μου κάνετε μία με νερό;"

Κοίτα να δεις που τελικά δεν διέρευσε η μυστική συνταγή! Όχι, μπράβο!

Και βέβαια υπήρχαν και οι κορυφαίες παρέες που κάπου στο τέλος του μπουκαλιού ρώταγαν:

"Τα πατατάκια, είναι νηστίσιμα;;"

"Ξέρω’γω; Καλαμπόκι είναι."

"Ναι αλλά δεν είσαι σίγουρος, να δω τα συστατικά."

Δεν φεύγεις και εσυ μαζί με τον Johnie Walker παρέα ρε χριστιανέ μου, μου ήρθε να πω!

"Να έχει λεκιθίνη, από αυγό δεν είναι αυτό; Δεν μπορώ να το φάω! Και έχει και δεξτρόζη. Τι είναι δεξτρόζη;"

Πετάγομαι εγώ "σάκχαρο είναι". Οι σπουδές γαρ.

"Σίγουρα;" (Δύσπιστα!)

"Ναι".

"Καλά ευχαριστώ"

Και μαζί με τον Ιησού, κηδεύσαμε και την λογική σε σεμνή τελετή μεταξύ συγγενών και φίλων!

ΥΓ: Για εσάς που αναρωτιέστε, είδα την Ευτυχία στην Ανάσταση γιατί δεν ήρθε νωρίτερα γιατί δεν τις τηλεφώνησα γιατί εγώ πρέπει να της αποδείξω ότι την νοιάζομαι.

Το προεμμηνοριακό σας μέσα!