Πάει λοιπόν ο χειμώνας στην παραμεθόριο, σαν μια δεύτερη θητεία την έβλεπα στην αρχή και βλέποντας από το Φθινόπωρο ακόμη τον κόσμο του καλοκαιριού να εξαϋλώνεται θαρρείς στις πόλεις, τα μαγαζιά να κλείνουν σαδιστικά ένα-ένα και να μένει μόνο τα καφενείο στην πλατεία, όπου μείναμε πια οι τρείς χωρίς όμως τον κούκο (φήμες λένε ότι ξεχειμώνιασε στα Εξάρχεια), άρχισε να μου τη βαράει άσχημα και σαν να άκουγα ξανά τον ΕΜΘ Λοχία/ΔΒ Καρανικολή Ευστάθιο να μας υποδέχεται στο στρατόπεδο με τα ενθαρρυντικά λόγια «νέοι θα πεθάνετε, δε τον βγάζετε τον χειμώνα εδώ ρεεε».

Η δε φωτογραφία είναι το κοσμικό κέντρο του νησιού και το να σουλατσάρεις εκεί χειμωνιάτικα ήταν σαν ένα μνημόσυνο στο περασμένο καλοκαίρι όπου παρέα με τις βρικολακιασμένες φιγούρες των μαυρισμένων μπικινοφορεμένων κοριτσιών είναι σας διαβεβαιώ εξίσου ευχάριστο με το να βλέπεις το άλμπουμ των αποτυχιών σου (το δικό μου παρεμπιπτόντως είναι τίγκα στη φωτογραφία).

Και ο σκοπός που λίαν σπαστικά μου τριβέλιζε το μυαλό ήταν

Απόψε πέφτει παγωνιά
στο δρόμο και στη γειτονιά
και μες στο βράδυ το θολό
θυμάμαι και μελαγχολώ.

Απόψε φθινοπώριασε
και τ' όνειρο ξεθώριασε
καρδιά μου κάνε υπομονή
κι ο ήλιος θα ξαναφανεί.

Απόψε μύρισε βροχή
χειμώνας μπαίνει στην ψυχή
και στο δρομάκι το στενό
με πιάνει το παράπονο

Γκάτσος χειμωνιάτικος σε τέμπο πιο κρύο και από τα καλαμπούρια του Χατζηνικολάου…

Αλλά εκεί που άρχισε ο Καρυωτάκης μέσα από το άθλιο σήριαλ του να μου γνέφει ειρωνικά για το δημοσιοϋπαλληλικό μου όνειρο και την πραγματικότητα της επαρχίας, του γραφείου και της ψυχικής πλήξης, κάτι σαν άλλαξε.

Η αλλαγή βέβαια δεν ήταν απότομη και εκρηκτική όπως συμβαίνει στις αμερικάνικες ταινίες, με ψηφιακά εφέ, σιλικονάτες γκόμενες και διαλόγους ηλιθίων, απλά άρχισα να γίνομαι το ένα μου με το περιβάλλον μου και η πατησιώτικη νευρικότητα άρχισε να υποχωρεί μπρος στην νησιώτικη ηρεμία.

Σιγά-σιγά άρχισε να μου αρέσει το 10λεπτο περπάτημα προς τη δουλειά, τα καλημέρα με τις 5-6 γνωστές φάτσες στο δρόμο, τα επιτραπέζια παιχνίδια στη μοναδική καφετέρια της Χώρας με τους λοιπούς Καρυωτάκηδες, παρντόν δημοσίους υπαλλήλους, τους κυριακάτικους ομαδικούς περίπατους –εξού και η φωτογραφία - σε απίθανες δημοσιές,

Ακόμη την κυριακάτικη εφημερίδα, το τάβλι και το κερασμένο από το νικητή σπιτικό γλυκό στο καφέ της Γιώτας, από ένα φίλο μου δάσκαλο -και μονίμως ηττημένο- από τα Γιαννιτσά, κάτι κρασο-ψητουρο-ουζο κατανύξεις σε σπίτια και φάσεις όπως η καντάδα, το θέατρο της Τσικνοπέμπτης, μαθήματα χορού, γίογκας και τέτοιων θαυμάσιων αηδιών τις οποίες ούτε είχα πάρει ποτέ μυρωδιά πόσο χαβαλέ μπορεί να βγάζουν. Και τέλος ένα πολύ ωραίο Πάσχα που πέρασα στο νησί γεμάτος από εικόνες, μουσική και 5 κιλά ντόπιο κατσίκι (οι μεζέδες δεν πιάνουν),  

Και όπως λένε και τα Κίτρινα Ποδήλατα

Όλα γίνονται ξανά
ο ήλιος λάμπει ψηλά κάθε μέρα
ήταν χειμώνας μακρινός, ήταν σκιά
μα τώρα δες, γύρισε η σφαίρα

Ανέβα στα φτερά μου
και θα δεις να πετάς
αν μπεις μες στην καρδιά μου
θα το δεις καθαρά
όλα γίνονται ξανά

Όλα γίνονται ξανά
στην αγκαλιά σου γιορτάζει η μέρα
της μοναξιάς το κενό δεν είναι πια εδώ
θα σ'αγαπώ, δίπλα μου έλα

Chercher la femme δε λένε και οι Γάλλοι;

Και άντε και πηδήξου κύριε ΕΜΘ Λοχία/ΔΒ Καρανικολή Ευστάθιε