Κάθισα και έφτιαξα το ψηφιδωτό.

Το δεύτερο.

Το πρώτο ήταν ένα καραβάκι και σαλπάρισε.

Το άφησα να περιμένει την επόμενη Τρίτη να πέσει τσιμέντο πάνω του, να τελειώσει. Να ολοκληρωθεί.

Εκείνη ήταν η πρώτη, η πιο δύσκολη τεχνική. Αυτή η τεχνική δεν με παίδεψε ιδιαίτερα.

Σήμερα τέλειωσα τα χαμομηλάκια.

Όμορφα...

Μόνο όταν δημιουργώ νιώθω όμορφα. Την έχω μέσα μου την δημιουργία. Ίσως πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο.

Την έχω μέσα μου την τέχνη.






Μακρινή τώρα είναι για μας κάθε χαρά
η ελπίδα  κι η νιότη έννοια αφηρημένη
άλλος δεν ξέρει ότι βρισκόμαστε, παρά
όποιος πατάει επάνω μας καθώς διαβαίνει...






Με εκφράζουν αυτοί οι στίχοι του Καρυωτάκη...


Κυρίως αυτοί που υπογράμμισα έντονα.




Απόψε νιώθω να με πατούν οι έννοιες.


Οι λύπες.


Τα χαμόγελα που δεν μπορώ να κάνω να ανατέλλουν...


Έτσι...Συννέφιασα...Χωρίς λόγο και για χίλιους λόγους...

Κάτι μου λείπει και κάτι περισσεύει...Κάτι υπάρχει και κάτι δεν υπάρχει...

Άλλα συναισθήματα σε αφθονία κι άλλα σε έλλειψη...

Είναι περίεργη η ζωή...

Αυτή σε πάει παρά εσύ την πας...

Κι ανοίγει τα πανιά της και σε βγάζει όπου θέλει. Σε μπλέκει με περίεργες συμπτώσεις και με γεγονότα που δεν καταλαβαίνεις.

Και κάπου εκεί έχεις χάσει τη μπάλα. Και κάπου εκεί θέλεις να κρυφτείς να γλύψεις την πληγή. Αλλά μένεις στο παιχνίδι που παίζεται.

Μένεις, επιμένεις, περιμένεις.





Για πόσο όμως; Πόση υπομονή μπορεί να έχει ένας άνθρωπος;







Κι αν έχει φτάσει στα όρια του;;