Τα φώτα άναψαν...


Όλοι στη θέση μας...


Όμορφη βραδιά απόψε...


Κόσμος...Φώτα...Μουσική...Γέλια...


Αίσθηση ότι όλοι περνάνε όμορφα.


Εγώ πάντα περνάω όμορφα. Όταν νιώθεις κοντά σου τους άλλους. Περνάς όμορφα .Όταν νιώθεις κοντά τους ανθρώπους που είναι δίπλα σου. Όταν τους νιώθεις παρεούλα σου. Αφήνεσαι και πιο εύκολα.


Και όταν μετά βλέπεις γνώριμα πρόσωπα ανάμεσα στον κόσμο...Η χαρά είναι διπλή.


Όμορφα ήταν απόψε...Ίσως περισσότερο από τις προηγούμενες φορές.


Το χάρηκα. Όπως πάντα και λίγο παραπάνω σήμερα, μπορώ να πω.


Άνετη όπως πάντα. Δεν αγχώνομαι.


Μου αρέσει αυτό που κάνω. Ούτε εγώ δεν το ήξερα πόσο θα μου αρέσει όταν ξεκινήσαμε. Κι όμως. Πολύ! Το έχω καταχαρεί!


Κουβεντούλα μετά...Επικοινωνία...Χαμόγελα...Λόγια όμορφα...


Αξίζει. Ναι, χίλιες φορές αξίζει.


Κι η κούραση. Και όλα. Για αυτά τα λόγια, για αυτά τα χαμόγελα. Για όσα δίνουμε. Για όσα παίρνουμε πίσω. Για όσα νιώθουμε. Για όσα αγαπήσαμε και τα ανασύραμε ξεχασμένα από μέσα μας, δεν ξέραμε ούτε εμείς ότι υπάρχουν.


Ναι, χίλιες φορές αξίζει....


Τα φώτα έσβησαν...


Στις θέσεις μας πάλι...


Ιδρωμένοι, ξαναμμένοι.


Ικανοποιημένοι.


Συζητάμε. Τι πήγε στραβά. Τι μας άρεσε.



Επικοινωνία. Χαμόγελα. Λέξεις. Λόγια όμορφα.


Πρόσωπα γνώριμα.


Μάτια, βλέμματα.


Η ματιά μου ταξιδεύει...



Κι αυτά τα μάτια...


Τα σοκολατένια μάτια...


Σαν σοκολάτα γάλακτος...Σαν κάποιος να τα έχει βουτήξει μέσα...


Κι αυτά τα μάτια...


Χωρίς λογική...


Απουσία...


Πάντα...


Πάντα...


Απουσία...