Το σπίτι γέμισε απουσία.
Άδειες κορνίζες, και καθρέφτες δίχως είδωλα.
Με τη μικρή μου φαντασία,
σκιαγραφώ της ομορφιάς σου το περίγραμμα…

  Το σπίτι γέμισε απουσία:
είχες ξεχάσει ανοιχτά κάτι «πιστεύω» σου.
Κάποια παράξενη ουσία,
σαν χιόνι στόλισε στα βάθη μου το τέλος σου…

  Και πιά δεν έχει σημασία
που αναρωτιόμασταν τι κέρδισα, τι κέρδισες…
Με θέα την Αχερουσία,
την ώρα που έφευγα, σε κοίταξα που έδυσες…