Ούτε κι εγώ δεν θυμάμαι πόσος καιρός έχει περάσει από την τελευταία φορά που μια ταινία με ενθουσίασε. Σίγουρα έχω δει κάποιες καλές ταινίες τα τελευταία χρόνια, αλλά είναι τελείως διαφορετικό το συναίσθημα που αφήνει μια απλά καλή ταινία, από μια ταινία που καταφέρνει να σε αγγίξει βαθιά μέσα σου, να εναρμονιστεί με τις αισθήσεις και τα συναισθήματά σου και τελικά να σε μαγέψει με την ομορφιά της. 

Μια τέτοια ταινία λοιπόν είναι το Fountain του Αρονόφσκι. Ταινία του 2006, που εγώ μόλις προχτές κατάφερα να δω, κι αυτό εξαιτίας της επιμονής ενός συναδέλφου, γιατί για να είμαι ειλικρινής δε μου "γέμιζε" και πολύ το μάτι. 

Κι όμως... 

Η ταινία είναι απλά ένα ποίημα. Ένα οπτικοακουσικό ποίημα. Υπέροχες εικόνες και φωτογραφία, υπέροχη και η μουσική του Μανσέλ (συνεργάτης του Αρονόφσκι και στο Ρέκβιεμ για ένα όνειρο), υπέροχη και η ιδέα της ιστορίας. 

Δεν έχει σημασία η ερμηνεία που της δίνεις, έτσι κι αλλιώς η τεχνική της αφήγησης που χρησιμοποείται αφήνει την ταινία είναι ανοιχτή και δεν σε περιορίζει-καθοδηγεί σε κάποιο συγκεκριμένο νόημα. 

Απλά υπέροχη και χωρίς να θέλω να φανώ υπερβολική, τολμώ να πω... συγκλονιστική.

Υ.Γ. Το soundtrack είναι κι αυτό μαγευτικό. Ένα από τα καλύτερα των τελευταίων χρόνων, αναδεικνύει τις εικόνες και τη συναισθηματική φόρτιση της ταινίας, αλλά ακούγεται και ανεξάρτητα από αυτή. Παίζει στο repeat τα τελευταία 2 εικοσιτετράωρα και στο άκουσμα του ζωντανεύουν όλες οι σκηνές της ταινίας και οι προσωπικές αντιδράσεις σε αυτές.