Σε ένα βιβλίο είχα διαβάσει κάποτε για έναν τύπο (ας τον πούμε Αδάμ) που επί 20 χρόνια λάμβανε ανά δεκαπέντε μέρες περίπου μια καρτ-ποστάλ από ένα διαφορετικό κάθε φορά παραθαλάσσιο μέρος του κόσμου. Τις κάρτες έστελνε ένας φίλος του που ταξίδευε σε όλα αυτά τα μέρη για να ζωγραφίσει 500 ακουαρέλες. Ο Αδάμ δεν είχε ταξιδέψει ποτέ, γερνούσε κάθε μέρα περισσότερο και μια από τις αγαπημένες του ενασχολήσεις ήταν να κοιτάζει τις καρτ-ποστάλ ταξιδεύοντας με τη φαντασία του σε μέρη μακρινά ταξινομώντας τες με διάφορους τρόπους. ’λλοτε τις χώριζε με τον πιο προφανή τρόπο, δηλαδή με βάση τη χρονολογία αποστολής τους, άλλοτε τις κατηγοριοποιούσε κατά ήπειρο, άλλοτε με αλφαβητική σειρά.

Κάθε τόσο έψαχνε διαφορετικούς, πιο εργονομικούς ή πιο ευφάνταστους τρόπους να τις ταξινομήσει, εξαντλώντας τα όρια της εφευρετικότητάς του. Τους έφτιαχνε κουτάκια, κολλούσε επάνω τους ταμπελίτσες ( "1931", "1932" ή "Αφρική", "Ασία", "Ευρώπη"κτλ. ή "Α-Βρέστη", "Σιγκαπούρη-Τεργέστη" ή "Λιμάνια", "Προκυμαίες", "Θάλασσα", μέχρι και "Νύχτα", "Πρωί", "Απόγευμα" κοκ.), διαρκώς τις έβγαζε και τις ξανάβαζε έτσι ή αλλιώς ψάχνοντας να βρει πώς θα μπορούσε να τις συνδέει καλύτερα ώστε να τις απολαμβάνει περισσότερο όποτε ήθελε να τις δει.

Δοκίμασε πολλούς συνδυασμούς ώσπου μια μέρα τις άδειασε όλες σε ένα μεγάλο κουτί και τις ανακάτεψε. Είχε καταλάβει ότι κάθε καρτ-ποστάλ μπορούσε να συσχετιστεί με οποιαδήποτε άλλη -με έναν ή περισσότερους τρόπους. Έτσι μπορούσε να δημιουργεί κάθε φορά μια διαφορετική, μοναδική ακολουθία. Είχε αποφασίσει λοιπόν να τις βλέπει στο εξής στην τύχη τραβώντας τες όπως να 'ναι από το σωρό και ψάχνοντας να βρει ανάμεσά τους περισσότερο ή λιγότερο φανερές σχέσεις. Αυτό που είχε ξεκινήσει ως προσπάθεια να μπει ο κόσμος σε μια τάξη κατέληξε στην παραδοχή ότι -με την βοήθεια της φαντασίας- ο κόσμος μπορεί να μπαίνει διαρκώς σε μια διαφορετική τάξη, αρκεί κάθε φορά να τον κοιτάμε με έναν άλλο τρόπο. Καθετί απλώνει τα χέρια του για να αγκαλιάσει και να αγκαλιαστεί αρκεί να μην το αφήσουμε μόνο του...

Πάει καιρός που διάβασα το βιβλίο αυτό και σίγουρα παρέλειψα, πρόσθεσα ή παράλλαξα κάποια στοιχεία. Για να πω την αλήθεια, είχα ξεχάσει την παραπάνω ιστορία. Την θυμήθηκα πριν λίγο, όταν φόρτωσα την τεράστια λίστα των τραγουδιών που διαθέτω και άρχισα να τα ακούω σε τυχαία σειρά. Κατά καιρούς έχω επιχειρήσει κι εγώ να τα ακούω με αλφαβητική, χρονολογική, ειδολογική ή άλλη σειρά. Τον τελευταίο καιρό όμως φορτώνω συχνά όλα όσα έχω, ελληνικά και ξένα, παλιά και καινούρια, λαϊκά, ροκ, έντεχνα ή ό,τι άλλο και τα ακούω ανακατωμένα προσπαθώντας να βρω κρυφούς ή προφανείς δεσμούς μεταξύ τους στους τίτλους, στους στίχους, στη μουσική.

Έτσι καμιά φορά προκύπτουν περίεργες συγγένειες ανάμεσα σε εκείνα τα παιδιά που μέχρι να βγάλουν τα δίκωχά τους σε μια πλατεία είναι απλά φαντάροι στα χακί και σε κάτι άλλα παιδιά που, αν και γεννιούνται κανονικά, δε μεγαλώνουν κανονικά, δεν ονειρεύονται κανονικά, δεν ερωτεύονται κανονικά... Ανάμεσα στους φίλους που είναι μαύρα πουλιά και σε κάτι πουλιά της δυστυχίας... Ανάμεσα στον Χιώτη τον τυφλό τραγουδιστή και σε έναν τυφλό άντρα που κλαίει... Και κάτι νύχτες σαν κι αυτή τα τραγούδια ένα-ένα σηκώνονται από τις θέσεις τους, ψάχνουν για ντάμες ή καβαλιέρους και αρχίζουν να στροβιλίζονται, δυο-δυο, τρία-τρία στην αρχή, μέχρι που πιάνονται όλα μαζί χέρι-χέρι και μου λένε ΤΟ Τραγούδι...

Ποιο; Ακόμα δεν μπορώ να το ξεχωρίσω. Μονάχα σκόρπιες, υπέροχες νότες φτάνουν σε μένα και σπασμένοι στίχοι: "a smile from a veil...χαϊμαλί από μετάξι...ανθρωπομάρκετ...τι να καταλάβουμε...with a little help...ήρθα στη ζωή μου αργά...to be a rock...". Όσο όμως θα καλώ στα νυχτερινά μου πάρτυ τα τραγούδια για να χορέψουνε παρέα όλο και κάτι περισσότερο θα φτάνει στην ψυχή μου...