Τα φώτα έσβησαν...

Η σκηνή άδειασε...

Πριν  λίγο έξι άνθρωποι πάνω. Να δίνουν κομμάτια του εαυτού τους. Να δίνουν και να παίρνουν. Να αλληλοεπιδρούν. Να φωνάζουν, να σιωπούν. Να ανταλλάσουν βλέμματα, λέξεις, σκέψεις, σιωπές, στιγμές.

Χειροκρότημα.

Χαμόγελα.

Υπόκλιση.

Συγκίνηση.

Κι ύστερα...

Στο καμαρίνι.

Ανταλλαγή σκέψεων. Γέλια για τα λάθη που έγιναν.

Και μετά συνάντηση με φίλους. Πως τους φάνηκε άραγε; Περάσανε όμορφα; Αυτός ήταν κι ο σκοπός μας.

Έκλεισε ένας μεγάλος κύκλος.

’δεια Σαββατοκύριακα με περιμένουν... Σιωπηλά Σαββατοκύριακα.

Μετά από τόσους μήνες να βρίσκομαι σπίτι χωρίς καμία συνάντηση, χωρίς καμία πρόβα, χωρίς καμία παράσταση...

Όμορφες στιγμές...

Όμορφη εμπειρία.

Εμπειρία ζωής.

Συνειδητοποίησα πόσο μου άρεσε να είμαι μέλος μιας ομάδας. Να μοιραζόμαστε στιγμές, να μοιραζόμαστε τη σκηνή.

Αν ποτέ μου έλεγε κάποιος ότι θα συμμετείχα σε μια θεατρική ομάδα, θα τον κοιτούσα και θα του έλεγα ότι ''το 'χει χάσει''. Ποτέ δεν περίμενα ότι θα έκανα κάτι τέτοιο.

Ίσως και να μην το είχα κάνει και ποτέ, αν δεν βρίσκονταν αυτοί οι άνθρωποι στο δρόμο μου. Που ήταν η δεύτερη οικογένεια μου για τόσους μήνες, από την άποψη ότι βλεπόμασταν τόσο πολύ, που αποκτήσαμε μια οικειότητα. Μου έδωσε τόσο μεγάλη χαρά αυτό!

Δεν θα πω ευχαριστώ, γιατί μου μοιάζει λίγο...Νιώθω πολύ πιο βαθιά συναισθήματα. Δεν ξέρω αν μπορεί κανείς να τα καταλάβει. Τι ήταν για μένα όλη αυτή η εμπειρία. Για έναν άνθρωπο σαν εμένα.

Γεμάτη συννεφάκια η ψυχή μου. Γεμάτη ψιχάλες.

Γέμισαν ψιχάλες και τα μάτια μου.

Είναι αυτή η αίσθηση του κενού. Αν πριν ήταν δύσκολο, τώρα είναι ακόμα πιο δύσκολο. Κι όμως...Αξίζει να ζήσεις κάτι όμορφο, κάτι δυνατό, και να το χάσεις, παρά να μην το ζήσεις ποτέ. Δεν έχασα κάτι, απλά όλα τα όμορφα τελειώνουν γρήγορα. Ίσως όμως αν δεν τέλειωναν γρήγορα, να έπαυαν να είναι όμορφα. Να γίνονταν μετά ένα κομμάτι της συνήθειας που τρώει την μέρα μας, σαν το νερό που γλύφει τα βράχια.

Έστω για λίγο ένιωσα ότι ανήκω.

Τώρα πάλι εδώ. Μόνη με τις σιωπές μου. Με τα βλέμματα που λείπουν. Με όσα παλεύω να έχω και ξεφεύγουν.

Με άλλαξε αυτή η εμπειρία. Αλλά και πάλι. Οι ίδιοι φόβοι στη γωνία περιμένουν. Τα ίδια συννεφάκια βροχή θα φέρουν.

Κι αυτό το αντιφατικό βλέμμα. Πάλι θα σταθεί πάνω μου και θα μ' αγκαλιάσει αλλά...Ένα μεγάλο ''αλλά''...Μακάρι να 'ξερα. Μακάρι να είχα καταλάβει. Ποιος κατάλαβε με ακρίβεια τους άλλους, τις πιο βαθιές τους σκέψεις, για να το κατορθώσω εγώ;

Ανατέλλω  και δύω πάλι. Με βροχή στα μάτια και σύννεφα στην ψυχή. Με σιωπή στο δωμάτιο και κραυγή μέσα μου. Με εικόνες στη σκέψη και απουσία δίπλα μου. Βαριά, σαν κουρτίνα.

Κι όμως άξιζε...’ξιζε...Ίσως περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.

ΑΞΙΖΕ.