Οι μέρες είναι χαλαρές...γεμάτες ποίηση και μουσική...

Και έτσι θα έπρεπε να είναι όλες οι μέρες μας...

Μακριά από τρεξίματα, άγχη και εφιάλτες...

Αν μπορούσα να αλλάξω κάποια πράγματα θα καταργούσα την τηλεόραση...

Πραγματικός πονοκέφαλος!

Μα ειλικρινά πόση ευτέλεια μπορεί να χωρέσει στον τηλεοπτικό χρόνο;

Με πιάνουν κάτι μαύρες σκέψεις ώρες ώρες...

Διαβάζω, διαβάζω, διαβάζω και η άλλη επειδή προτάσσει την σιλικόνη της βγάζει το χρήμα της ζωής της...

Δε βαριέσαι...

"Ανεπαισθήτως μ'έκλεισαν από τον κόσμο έξω" που λέει και ένας Αλεξανδρινός...

Σήμερα έβρεξε...

Μ'αρέσει η βροχή...χωρίς λόγο...τα πράγματα δεν πρέπει να έχουν λόγο, μόνο εξέλιξη...

Μοναδική μου ευχή για το μετά είναι να μείνω μακριά από τον θόρυβο που παράγουν οι άνθρωποι όταν δεν έχουν κάτι ουσιαστικό να πουν...

Ή τουλάχιστον να μάθω να σιωπώ...

Προς το παρόν μουσική...

Γιατί, κακά τα ψέματα, δεν υπάρχει καλύτερη διέξοδος...

ΥΓ: Η φωτογραφία τραβήχτηκε σήμερα το απόγευμα από το παράθυρο του γραφείου που περνάω τα απογεύματα διαβάζοντας. Σαν πίνακας τα χρώματα του ουρανό, μουντάδα και η Ναύπακτος απέναντι. Το τραγούδι δίπλα ίσως ένα από τα πιο όμορφα που έχουν γραφτεί, ερμηνευμένο από δύο υπέροχους καλλιτέχνες.