Ημέρα γενεθλίων. Για την ακρίβεια 8 μέρες μετά, στο πάρτι μου.

Σηκώθηκα πρωί για να ετοιμάσω τα φαγητά.

Έπλυνα το πρόσωπο μου, έβαλα ένα μπολ δημητριακά για να φάω πρωινό, και στη συνέχεια μάζεψα τις συνταγές των μεζέδων που θα φτιάξω.

Σε σκέφτηκα...

10 η ώρα...

Ίσως να κοιμάσαι, ίσως κι όχι.

Αφαίρεσα 2 ώρες για να δω τι κάνεις.

Μάζεψα στο τραπέζι τα υλικά. Ξεκίνησα να φτιάχνω τη ζύμη. Την άφησα στην άκρη να ξεκουραστεί. Συνέχισα με το επόμενο, και μετά με το επόμενο.

Πέρασα έτσι απασχολημένη πάνω από 2 ώρες.

Άρχισα ήδη να ψήνω τα πρώτα μεζεδάκια. Θα τα κρατήσω ζεστά στο φούρνο, σκέφτηκα. Το είχα πει ότι θα τα ετοιμάσω νωρίς, μην έρθουν οι φίλοι μου και με βρουν στην κουζίνα. Η μια φίλη μού μου είχε πει ότι θα έρθει νωρίς για να προλάβει το τελευταίο λεωφορείο και της είπα ότι θα χαρώ να έρθει νωρίς, να μου κάνει παρέα.

Παρέα...

Μια λέξη που τόσο αγαπώ και έχει αντικατασταθεί στη ζωή μου, στην καθημερινότητα, με άπειρα μοναχικά βράδια...

Τη μέρα η μοναξιά μου κοιμάται. Τη νύχτα ξυπνάει και ζητάει να παλέψουμε. Ένα τέρας με 5 κεφάλια και 5 χέρια. Άνιση μάχη, όπως και να το κάνεις...Οι νύχτες μου έχουν πάλη. Με νικάει πάντα ή σχεδόν πάντα. Κάποιες φορές τα καταφέρνω. Της ξεφεύγω. Γυρίζει να με βρει και δεν με βρίσκει, έχω κρυφτεί και της πετάω πράγματα στα κεφάλια της. Κι αν δεν τα νικήσω όλα, ένα έστω μπορεί να το χτυπήσω και να την ζαλίσω.

Σκέψεις μπερδεύονται μέσα μου. Κουβάρι.

Πότε πρόλαβε και πήγε 12.30 η ώρα;

Σε σκέφτομαι...

Τώρα σίγουρα είσαι ξύπνιος. Τι να κάνεις άραγε;

Θυμάμαι ότι πρέπει να μαγειρέψω και για το μεσημέρι. Θα χτυπήσω 3 αυγά, να κάνω μια μεγάλη ομελέτα, θα βάλω και ζαμπόν και τυρί, και θα φάμε όλοι. Ελαφριά. Το βράδυ θα έχουμε παρέλαση μεζέδων.

Ανάβω το μάτι της κουζίνας, χτυπάω τα αυγά και τα ρίχνω στο αντικολλητικό τηγάνι. Πάντα έτσι. Υγιεινά. Χωρίς λάδι.

Οι σκέψεις εξακολουθούν να είναι κουβάρι.

Οι ώρες περνούν.

Σε σκέφτομαι...

Έρχεται η πρώτη καλεσμένη, ύστερα άλλη, ύστερα άλλος, ύστερα άλλοι.

Μαζευόμαστε. Μια ευχάριστη παρέα. Συζητάμε με χαλί απαλή μουσικούλα. Μόλις φάμε, θα πιάσουμε και τα όργανα. Έχουμε κιθάρες. Μια για τον καθένα. Μια για μένα, κι από μια για τους 2 φίλους που παίζουν.

Χαίρομαι που ήρθαν οι φίλοι μου. Άνθρωποι που νιώθω κοντά μου.

Σε σκέφτομαι. Θα μου άρεσε να ήσουν εδώ. Να τραγουδούσες μαζί μας.

Χτυπάει το κουδούνι. Ανοίγω αντανακλαστικά, αφού ξέρω ότι όλο και κάποιος φίλος θα έρθει, ακόμα περιμένω και παιδιά που δεν έχουν έρθει, και δεν ξέρω αν θα καταφέρουν να έρθουν. Είναι και Σαββατόβραδο...

Ανοίγω την πόρτα κάτω και περιμένω στην πόρτα του σπιτιού μου.

Το ασανσέρ ανεβαίνει.

Ανοίγει η πόρτα και σε βλέπω μπροστά μου.

Δεν είμαι σίγουρη ότι αυτό συμβαίνει σε πραγματικό χρόνο ή έχουν φύγει οι καλεσμένοι, είμαι μόνη, ξάπλωσα, με πήρε ο ύπνος και ήρθες στο όνειρο που βλέπω.

Δεν αντιδρώ. Με αγκαλιάζεις. Μου λες ''χρόνια πολλά'' και μου δίνεις ένα τρυφερό φιλί που με ξαφνιάζει ακόμα περισσότερο. Ανταποκρίνομαι κι ο χρόνος σταματάει. Ξεχνάω τους καλεσμένους μέσα, ξεχνάω τα πάντα. ''Δεν με περίμενες'', διαπιστώνεις. ''Με τίποτα''. ''Ήθελα να σου κάνω έκπληξη'', λες. Χαμογελώ. ''Ελπίζω ευχάριστη'', συνεχίζεις. Σου χαρίζω το πιο πλατύ μου χαμόγελο και πάμε μέσα. Οι απαραίτητες συστάσεις. Δεν ξέρεις κανένα κι όμως γρήγορα γίνεσαι μέλος της παρέας.

Αρχίζω και φέρνω τα μεζεδάκια και ύστερα την τούρτα-παγωτό.Σβήνω και κεράκια. Μου χαμογελάς και ο κόσμος μου χαμογελάει.

Απόψε είναι τόσο όμορφα...

Το νίκησα το τέρας με τα κεφάλια και τα 5 χέρια.

Κι ας ξέρω πως οι όμορφες στιγμές κρατάνε λίγο...Φτάνει που κάποτε αξιώθηκες να τις ζήσεις.

Με παρακολουθείς με τα μάτια σου και σου χαμογελώ.

Πάω να κόψω την τούρτα στην κουζίνα και με ακολουθείς.

''Μην φύγεις...Μείνε...'' ,σχηματίζουν τα χείλη μου κι εσύ χαμογελάς.

Με αγκαλιάζεις και χάνω την μπάλα...

''Εντάξει'', μου λες και μου κλείνεις το μάτι.

Πάμε μέσα, με τα πιατάκια με την τούρτα.

Ύστερα τραγούδι. Μουσική. Κιθάρες. Γέλια. Χαρά. Χαμόγελο.

Παίζουμε για ώρες και τραγουδάμε με κέφι. Όλοι μαζί. Δίνω το σύνθημα με τις επιλογές των τραγουδιών.

Οι ώρες περνούν. Γρήγορα όπως πάντα όταν περνάς όμορφα.

Νιώθω ότι λάμπω από χαρά.

Αρχίζει και σκορπίζει η παρέα.

Φεύγουν και οι τελευταίοι. Εσύ μένεις.

Μαζεύω πρόχειρα, ποτήρια, πιάτα και τα πάω στον νεροχύτη.

Σου λέω ''πάω να ξεβάψω το μακιγιάζ''.

Ύστερα οι δυο μας. Αγκαλιά.

Ξαπλώνουμε. Στο μονό κρεβάτι που σήμερα ακουμπάει στον τοίχο. Το είχα βάλει για να κάνω χώρο.

Να κοιμηθούμε αγκαλιά, να μπερδευτούν τα όνειρά μας...


Με απογειώνεις...

Νιώθω Γυναίκα. Με το Γ κεφαλαίο. Με όλα τα γράμματα κεφαλαία...

Πλήρεις κι οι δυο. Μετά από ώρες.

Αγκαλιαζόμαστε να κοιμηθούμε.

Δεν κοιμάμαι. Θέλω να σε βλέπω που κοιμάσαι. Σαν αγγελούδι. Φοβάμαι να κοιμηθώ...Κι αν είσαι όνειρο κι όταν ξυπνήσω έχεις χαθεί;

Ξυπνάς. Με κοιτάζεις και χαμογελάς.

Χρώματα παντού. Μια πανδαισία.

Πλήρεις κι οι δυο.

Μου λες ''θα φύγω''.

''Το ξέρω'' σου απαντώ.

''Σε 3 ώρες είναι η πτήση μου''.

''Θα πάμε μαζί'', σου λέω.

Κάνουμε ένα ντους.

Ξεκινάμε για το αεροδρόμιο.

Σε αγκαλιάζω δακρυσμένη, αλλά δεν θέλω να με δεις.

''Μην κλαις χαζούλι, θα ξανάρθω'', μου λες τρυφερά.

''Δεν κλαίω'', απαντώ αλλά δεν σε πείθω.

Με αγκαλιάζεις.

Με φιλάς τρυφερά.

Ύστερα χάνεσαι στο διάδρομο.

Κάθομαι στο αεροδρόμιο μέχρι που ακούω την πτήση σου από τα μεγάφωνα.

Ύστερα σκύβω, μαζεύω την ψυχή μου, την συναρμολογώ.

Στο δρόμο χαμογελώ.



Έστω και λίγο άγγιξα την πληρότητα.

Έστω και λίγο ένιωσα ΓΥΝΑΙΚΑ.

Έστω και λίγο άγγιξα τα αστέρια.

Έστω και λίγο ήμουνα ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ...