Μια φορά κι έναν καιρό, βγήκαν δυο πουλολόγοι (κυνηγοί πουλιών που τα πωλούσαν έπειτα ζωντανά στις αγορές) σε ένα βουνό και έστησαν τα δίχτυα τους,
τ' άπλωσαν, και την άλλη μέρα πήγαν , και τι να δουν;
Τα δίχτυα ήταν γεμάτα αγριοπερίστερα. Χιμούσαν τα κακόμοιρα απελπισμένα να ξεφύγουν, μα οι τρύπες απ το δίχτυ ήταν πολύ στενές για να περάσουν!
Σωριάστηκαν το λοιπόν όλα μαζί τρεμάμενα και περίμεναν.
<<Πετσί και κόκαλο είναι τα άτιμα, είπε ο ένας κυνηγός , πως θα τα πουλήσουμε
στο παζάρι ; - Ας τα ταΐσουμε καλά μερικές μέρες , να παχύνουν>> είπε ο άλλος.
Τους έριξαν μπόλικο φαγητό στο τάιστρο , τους έβαλαν και νερό, ρίχτηκαν τα περιστέρια να τρων και να πίνουν. Ένα μονάχα δεν θέλησε να φάει , έμεινε νηστικό. Τις άλλες μέρες , καινούργιο τάιστρο, τα περιστέρια άρχιζαν κάθε μέρα και πάχαιναν , και μονάχα το ένα λίγνευε και αδυνάτιζε κι έδινε μάχη να περάσει από το δίχτυ.
Ώσπου μια μέρα ήρθαν οι κυνηγοί να τα μαζέψουν και να τα πάνε στο παζάρι.
Το περιστέρι που είχε μείνει νηστικό, τόσο είχε στενέψει , που έδωσε μια , ξέφυγε απ το δίχτυ και φτερούγισε ελεύθερο στον αέρα.
Αυτό ήταν το παραμυθάκι καλοί μου. Ποιος μπορεί να μου το εξηγήσει;  Πέρασαν και οι εκλογες...
Ας στριφογυρίσουμε λίγο το μυαλό μας.
Με αγάπη , θειος Γιώργος.