Kαλοί μου φιλοι σας παρουσιάζω έναν σκωπτικό ποιητή με βιτριολικό χιούμορ όχι και ιδιαίτερα γνωστό. 

 Με ξετρελαίνει η γραφή του .

Δικό σας!

Κωνσταντίνος Σκόκος (1854-1929) 

 Ειδύλλιον Ανδρογύνου.

Σαν πρωτογνωριστήκανε,

τι ερωτικό καμίνι!

Μιλούσε κείνος τρυφερά

κι άκουγεν εκείνη.

 Και σαν αρραβωνιάστηκαν,

τι γλύκα η κάθε φράση!

Μιλούσε κείνη κι άκουγε

εκείνος εν εκστάσει.

Μ' αφότου παντρευτήκανε,

ω βάσανα κι ω πόνοι!

Μιλούνε και οι δυο μαζίκι ακούνε οι γειτόνοι...  

Σε Γιατρό Θρησκόληπτο.

Πιστεύεις εις ανάσταση νεκρών;

 Αλίμονό σου, αν σηκωθούνε όλοι αυτοί

που πήρες στο λαιμό σου!

ΕΙΣ ΦΡΙΚΑΛΕΑΝ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΡΙΑΝ.

Τους νεκρούς ο Ορφέας τραβούσε

απ' του Άδου το σκοτάδι,

το δικό σου το τραγούδι

ζωντανούς μας πάει στον Αδη! 

ΕΙΣ ΠΡΟΓΑΣΤΟΡΑ ΙΕΡΟΚΗΡΥΚΑ.

Ωραία τα λες! Μας συγκινεί

βαθειά η ομιλία σου,

αλλά μας βάζει εις πειρασμόν

η στρογγυλή κοιλία σου... 

ΠΟΛΙΤΙΚΟΝ ΙΔΕΩΔΕΣ.

Κατά δυο μόνον τρόπους πας ρωμιός ζητεί να δράσει:

η να φτιάξει αυτός το κράτος

η... να το αποχαλάσει!!! 

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ.

Στην Ελλάδα ήταν γραμμένο να'ναι ελεύθερος ο τύπος

και το θαύμα αυτό να γένει

 με τη γλώσσα του δεμένη. 

Εις Ποιητήν Οφθαλμολόγον

Μάτια και μάτια εξύμνησες

ως ποιητής με λάβρα.

Μα ως γιατρός εστράβωσες

και γαλανά και μαύρα. 

Σε Αδέξια Πιανίστρια.

Τόσο πολύ χριστιανικά

κινείς τα δάχτυλά σου,

που δε γνωρίζει η δεξιά

τι ποιεί η αριστερά σου. 

Εις Ρήτορα Επικήδειον.

Τον άμοιρο! δε του 'φτανε

του χάρου το δρεπάνι.

Του 'ταν γραφτό ο λόγος σου

να τον ξαναπεθάνει. 

Επιτύμβιο Παντρεμένου.

Εξήντα χρόνια έζησε

το όλον ο καημένος!

Τα είκοσι σαν άνθρωπος,

σαράντα παντρεμένος.   

Εις Γεύμα Λογίων.

Έλα Χριστέ και Παναγιά,

τι μέγα θαύμα που 'ναι!

Να τρων' μαζί οι λόγιοι,

χωρίς να φαγωθούνε! 

Σε Θεατρικό Συγγραφέα

Τι κοινόν αλλόκοτον!

Μήπως ξέρουν τι λένε;

Γράφεις δράματα, γελούν,

γράφεις κωμωδίες, κλαίνε. 

Σε Φτωχή Κηδεία Γιατρού

Σα πέθανε δε βρέθηκαν

να τον ξεβγάλουν φίλοι.

Όλους ο αθεοφόβος

τους είχε ξαποστείλει.         

 Αίνιγμα

Όταν βγαίνει η Βιβή,

ντύνεται ή γδύνεται;

Να ένα αίνιγμα σφιχτό!

Λύνεται ή δε λύνεται;    

 Η Ακαδημία

Τι ησυχία ιερά!

Τι σιωπή, τι λήθη!

Θαρρείς κι υπό τους θόλους της

το πνεύμα απεκοιμήθη.        

Ελευθερία

Ελευθεριά για τον ρωμηό

θα πει, εάν δε σφάλλω,

να μην ανέχεται ποτέ

κανένα πιο μεγάλο. 

Στο 'Αγαλμα Του Πατριάρχου

Πως μας θωρείς ακίνητος;

Για δες τη καταντιά μας

κι ευλόγησέ μας μ' ανοιχτάς

τας δυο σου τας παλάμας!

 Σε Βαθύπλουτο Φιλάργυρο

Τι άσχημα παίζει με τα σε

η τύχη η αστεία!

Σε φόρτωσεν ειρωνικά

ξένη περιουσία.

Την κουβαλείς για να τη πας

σε άλλο νοικοκύρη

κι ούτε το χαμαλίκι σου

δεν βγάζεις κακομοίρη!