Δεύτερη μέρα αϋπνίας και όχι χωρίς λόγο. Και παρά το βλέφαρο που τρεμοπαίζει και την πνευματική διαύγεια που είναι ολίγον ανύπαρκτη, έχω ακόμα λίγες αντοχές για κάποιες σκέψεις...

Κοντά στο σπίτι μου υπάρχει νυχτερινό κέντρο παύλα(-)σκυλάδικο. Ευτυχώς το εν λόγω κέντρο λειτουργεί μόνο καλοκαίρι. Τα καλοκαιρινά μου βράδια λοιπόν είναι γεμάτα...θεϊκές μελωδίες τραγουδισμένες από...εξαιρετικά ταλαντούχες φωνές. Και απορώ: είναι δυνατόν ένα τέτοιο κέντρο να κρατά ξάγρυπνο έναν ολόκληρο οικισμό; Εννοείται ότι διαμαρτυρίες και τέτοια σχετικά δεν, εξάλλου όλοι ξέρουμε πόσο περίεργα είναι τα κυκλώματα της νύχτας. Και πάλι όμως δεν είναι αυτό το θέμα μου... 

Πριν κάτι χρόνια θυμάμαι ότι είχα διαβάσει ένα άρθρο που μου είχε κινήσει το ενδιαφέρον λόγω περιεχομένου και...αντίδρασης των ενδιαφερομένων. Σε ένα δάσος της Αγγλίας ζούσε ένα σπάνιο είδος κουκουβάγιας. Κοντά σε αυτό το δάσος φτιάχτηκε ένας σύγχρονος και κατ'επέκταση θορυβώδης αυτοκινητόδρομος. Στην Αγγλία είναι ιδιαίτερα διαδεδομένο το birdwatching(μετάφραση: μαζεύονται καμιά δεκαριά τύποι και χαζεύουν τα πετούμενα...). Παρατηρήθηκε λοιπόν ότι μετά την κατασκευή του αυτοκινητόδρομου ο πληθυσμός των κουκουβάγιων μειώθηκε σημαντικά. Μελέτες έδειξαν ότι ο θόρυβος που προερχόταν από τον αυτοκινητόδρομο μείωνε την ερωτική επιθυμία των κουκουβάγιων και έτσι μειώθηκε ο αριθμός γεννήσεών τους.

Και τώρα έρχεται το ωραίο...το επίσημο κράτος, έπειτα από διαμαρτυρίες οικολόγων και ακτιβιστών, προχώρησε στην έγκριση κονδυλίων για την ανακατασκευή του αυτοκινητόδρομου και την επίστρωσή του με έναν ειδικό τάπητα για να μειωθεί ο θόρυβος. Έτσι σώθηκαν οι κουκουβάγιες.

Σε πρώτη ανάγνωση άρχισα να γελάω. Ήμουν μικρή τότε, δεν ήξερα! Τώρα, μετά από πέντα περίπου χρονάκια, συνειδητοποιώ πόσο πίσω είμαστε σαν κράτος. Η ερωτική ζωή της κουκουβάγια είναι πολυτιμότερη από την αϋπνία του Έλληνα πολίτη. Το αν θα αναπαραχθεί η κουκουβάγια είναι πιο σημαντικό από το αν θα ηρεμήσω. Να το θέσω πιο απλά: σε ένα προηγμένο και σοβαρό κράτος το πήδημα της κουκουβάγιας(μετά συγχωρήσεως κιόλας αλλά κάποια πράγματα λέγονται μόνο με το όνομά τους) είναι άξιο κινητοποιήσεως του κρατικού μηχανισμού. Στην Ελλάδα και γραμμένους μας έχουνε!

Θα προχωρήσω και σε μία πιο τολμηρή ανάλυση των πραγμάτων. Μας έχουν ζαλίσει τόσο χρόνια περί οικολογίας, καταστροφής και υπερθέρμανσης του πλανήτη. Μια χαρά όλα αυτά, κι εγώ μαζί σας! Ανακυκλώνω, κλείνω βρύσες και φώτα, τσιρίζω όταν βλέπω κάποιον να πετάει κουτάκια και χαρτάκια κάτω, αποφεύγω το κλιματιστικό όσο μπορώ. Όμως-γιατί παντού υπάρχει ένα όμως-όταν έχεις να κοιμηθείς κάτι μέρες και το επόμενο πρωϊνό γράφεις Ιστορία στο σχολείο, τότε ανάβεις το κλιματιστικό και ησυχάζεις. Και αυτό έκανα κι εγώ. Με τέτοια ζέστη είναι αδύνατον να κλείσεις το παράθυρο, με ανοιχτό παράθυρο όμως δεν κλείνει και το μάτι, ούτε καν με ύπνωση. Έβαλα λοιπόν τις ενοχές μου για την καταστροφή του πλανήτη για ύπνο και μαζί τους κοιμήθηκα κι εγώ, άσχετο αν το πρωί ξύπνησα πιασμένη, με ξηροφθαλμία και βηχαλάκι.

Πού θέλω να καταλήξω; Δέχομαι να υπάρχει και κέντρο και μπουζούκια και μπαρ και οτιδήποτε, αρκεί να πληρούν κάποιες προϋποθέσεις πχ. εγκαταστάσεις που να μειώνουν τον θόρυβο στο ελάχιστο, τήρηση ωραρίου λειτουργίας μέχρι τις 12 κτλ. Το θεωρώ απαράδεκτο να λειτουργεί τέτοια πηγή ηχορύπανσης κοντά σε κατοικημένη περιοχή. Αλλά είπαμε...όταν πρώτο θέμα στις ειδήσεις είναι πόσα χέρια άλλαξαν οι μίζες, τι χρώμα έχουν οι εκάστοτε μίζες, ποιος μας έφυγε σήμερα, ποιος διαχειρίζεται την πολυκατοικία...τότε φταίνε κι αυτοί, φταίμε κι εμείς.

Έχοντας στο ενεργητικό μου συνολικά έξι ώρες ύπνου μέσα σε δυο μέρες συνεχίζω ακάθεκτη, το έχω ρίξει στους καφέδες, παλεύω με τη ζέστη, περιμένω την αυριανή τελευταία μέρα των ενδοσχολικών εξετάσεων, σχεδιάζω βόλτες με φίλους, νιώθω ολίγον ηλίθια που τελικά πήγα και ψήφισα και τελικά τίποτα δεν αλλάζει και καταριέμαι τη μοίρα μου που δεν γεννήθηκα αγγλίδα κουκουβάγια. Τουλάχιστον εκεί θα ακουγόταν η αντίδρασή μου...