Μια φίλη μου πριν ένα χρόνο περίπου είχε παρακολουθήσει

τη συμφωνική ορχήστρα της Αργεντινής στο αρχαίο ωδείο των Πατρών.

 Το μέρος ιδανικό, το τοπίο ειδυλλιακό  , το φεγγάρι ολόγιομο να παίρνει στην χλωμή του αγκαλιά , τους μύστες του ονείρου και 140 όργανα  να σου  χαρίζουν πτήσεις, ανομολόγητα μαγικές.

Εκείνη τη στιγμή που η φίλη μου η Άννα φτερούγιζε στον 17ο ουρανό νιώθει ένα σκούντημα-προσγείωση   από την διπλανή φίλη της Ελένη:

-Άννα, πρέπει να έχω ξεχάσει το φούρνο ανοιχτό, θα μου καούν τα τυροπιτάκια...

- Ελένη! Ε-Λ-Ε-Ο-Σ!

(Νομίζω δεν χρειάζεται να σας πω ότι η Άννα αναλογιζόταν έπειτα, πόσο ανιαρά κι αργόσχολα θα κυλούσε η ζωή της στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού!) 

Πριν πολλά , πολλά χρόνια σε ένα δωματιάκι, στου παππού μου το εκατοχρονίτικο  σπιτάκι , έπαιζα δειλά-δειλά κάποια τραγουδάκια στην κιθάρα με φιλαράκια και κάποιους συγγενείς μου.

Εκεί που τα πίναμε με αγνό κρασάκι του Θεού (παππού) , και βγάζαμε την ψυχούλα μας απ το στενάχωρο καβούκι της , ξάφνου στην υστάτη στιγμή,  πετιέται ως ζορό της βλακείας , ποιος άλλος;

Ο συγγενής !

- Γιώργο να βάλουμε μια ταμπλέτα γιατί θα μας φάνε τα κουνούπια!    (Περιττό να σας πω ότι θυμήθηκα απ` έξω κι ανακατωτά,  όλους τους βίους και τα απολυτίκια στα...γαλλικά! Τρόμαξα κι εγώ με την γαλλομάθεια μου!)

Ήθελα πολύ να λέγομαι Φρέντυ Κρούγκερ και να στέλνω στον ύπνο του γιγάντια  κουνούπια , να του τραγουδούν: "της αγάπης αίματααα, με πορφύρωσαν"...σλούουρπ!

Δεν ξέρω καλοί μου, έχω βαρεθεί τους ανθρώπους που "τρώνε μόνο ότι ζουλιέται!"

Αυτούς τους καθημερινούληδες που φοβούνται να βουτήξουν στα βάθη της ψυχής τους.

Βαρέθηκα αυτούς που ζουν μόνο για να τρώνε.

 Ακάθαρτος σωλήνας με δυο τρύπες κατάντησε ο άνθρωπος, στην πλειοψηφία του δυστυχώς! 

"Έρημα κορμιά, του  χρόνου παιχνιδάκια

Στον ύπνο σταυραϊτοί, στο  ξύπνιο στρατιωτάκια.. 

  Έρημα κορμιά, του φεγγαριού κρατήρες

αθώα στο σταυρό, Πιλάτοι στους νιπτήρες ".