Πως νιώθεις κάποιες φορές ότι ορισμένα τραγούδια σαν να γράφτηκαν για  σένα, σε εκφράζουν…

Όπως και το παρακάτω…

Παραθέτω τους στίχους και θα εκφράσω αργότερα τους λόγους που με κάνουν να πιστεύω όλα αυτά που πιστεύω. Αν τα πίστευα πρώτα μια φορά, τώρα τα πιστεύω στο τετράγωνο… Όταν ο κόσμος σου αναποδογυρίζει… Αν και γενικά, σε αντίθεση ίσως με την άποψη που έχουν ορισμένοι για μένα, κουτόχορτο ούτε μασάω, ούτε θα μασήσω ποτέ. Ξέρω τι μου γίνεται και καταλαβαίνω ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Κι ας μην το δείχνω.

Μια μέρα ήρθε στο χωριό γυναίκα ταραντούλα
κι όλοι τρέξαν να τη δουν.
άλλος της πέταξε ψωμί
κι άλλοι της ρίξαν πέτρα
απ' την ασχήμια να σωθούν.

Κι ένα παιδί της χάρισε ένα κόκκινο λουλούδι,
ένα παιδί
Ένα παιδί της ζήτησε να πει ένα τραγούδι,
ένα παιδί

Κι είπε ποτέ σου μην τους πεις
τι άσχημοι που μοιάζουν,
αυτοί που σε σιχαίνονται
μα στέκουν και κοιτάζουν.

Κι είπε ποτέ σου μην κοιτάς
τον άλλον μες τα μάτια,
γιατί καθρέφτης γίνεσαι
κι όλοι σε σπαν' κομμάτια.

Μια μέρα ήρθε στο χωριό
άγγελος πληγωμένος.
Τον φέρανε σε ένα κλουβί
κι έκοβε εισιτήριο ο κόσμος αγριεμένος,
την ομορφιά του για να δει.

Κι ένα παιδί σαν δάκρυ ωραίο αγγελούδι,
ένα παιδί
Ένα παιδί του ζήτησε να πει ένα τραγούδι,
ένα παιδί

Κι είπε αν θέλεις να σωθείς
από την ομορφιά σου,
πάρε τσεκούρι και σπαθί
και κόψε τα φτερά σου.

Κι είπε ποτέ σου μην κοιτάς
τον άλλο μες τα μάτια,
γιατί καθρέφτης γίνεσαι
κι όλοι σε σπαν' κομμάτια.

Για όποιον έχει καταλάβει το νόημα των στίχων του και το έχει εκτιμήσει.

 Πολύ ιδιαίτερο. Τραγούδι γροθιά στο στομάχι της απάνθρωπης κοινωνίας, που φτιάχνει τον Καιάδα της να ρίξει όποιον διαφέρει, με οποιονδήποτε τρόπο. Δεν ανέχεται τη διαφορετικότητα. Δεν ανέχεται κάποιος να είναι ‘’αλλιώς’’ ό, τι κι αν αντιπροσωπεύει αυτό το ‘’αλλιώς’’ γιατί αυτός μπορεί να είναι  επικίνδυνος. Και είναι επικίνδυνος ένας άνθρωπος που σκέφτεται διαφορετικά και βλέπει τα στραβά και τα ανάποδα. Είναι κάποιος επικίνδυνος όταν σε αντίθεση με άλλους, στη θέση του μυαλού έχει μυαλό και όχι τσιχλόφουσκα.

Είναι ώρες- ώρες που περισσεύει ο θυμός αλλά παραδόξως, διοχετεύεται και γίνεται δημιουργία. Γίνεται τραγούδι. Γίνεται κινητοποίηση, να γίνεις καλύτερος από όλους αυτούς τους κριτές των πάντων, που έχουν γίνει δικαστές και βγάζουν καταδικαστικές αποφάσεις για τους άλλους, αλλά ποτέ για τον εαυτό τους που θεωρείται ό, τι πιο τέλειο έχει δημιουργήσει η φύση. Να γίνεις καλύτερος από όλους αυτούς τους αναμάρτητους που έχουν τις πέτρες στην τσέπη έτοιμες να τις πετάξουν.

Κάνω υπομονή, σφίγγω τα δόντια και κάνω ό, τι δεν βλέπω, ό, τι δεν καταλαβαίνω. Από διακριτικότητα και ανωτερότητα. Γιατί δεν μ ‘αρέσει να τσακώνομαι. Αλλά έρχονται και στιγμές που πνίγεσαι. Δυστυχώς όταν όμως είσαι φτιαγμένος από αυτή την πάστα ανθρώπων που στρέφουν το μαχαίρι στον εαυτό τους, στον εαυτό σου θα το στρέψεις. Όσο κι αν πρέπει να το στρέψεις στον άλλο που σε αδικεί και σου σκοτώνει την καθημερινότητα και την ίδια την ύπαρξη. Εσύ πάντα θα στρέφεις το μαχαίρι πάνω σου και θα φοβάσαι ,αφού κανέναν δεν μισείς, όπως είπε κι ο ποιητής πολύ πιο σοφά.

Τότε θέλεις να τρίψεις στη μούρη των τυρράνων την επιτυχία σου. Να δείξεις πόσο λάθος κάνουν.

Το χειρότερο πράγμα είναι ‘’οι τυφλές ελπίδες’’. Να παίζεις με την ύπαρξη του άλλου και την ανάγκη του να πιστέψει.

Έπαψα πια να πιστεύω. Έπαψα πια να ελπίζω ότι αυτός ο τόπος έχει σωτηρία. Διατηρώ την αισιοδοξία μου, γιατί είμαι έτσι από τη φύση μου, αλλά αυτή η αισιοδοξία στηρίζεται στους λίγους. Υπάρχουν άνθρωποι που αξίζουν όλο το χρυσάφι της γης, γιατί η ψυχή τους είναι φτιαγμένη από όλο το χρυσάφι της γης. Αλλά πραγματικά, είναι τόσοι λίγοι και ξεχωρίζουν όσο ξεχωρίζει μια τόση δα, μικρή σταγονίτσα σε έναν τεράστιο ωκεανό που απαρτίζεται από εκατομύρια τέτοιες σταγονίτσες. Όταν ένα λουλούδι ανθίσει δίπλα στον υπόνομο, θα βρωμίσει κι αυτό, και η ομορφιά του θα σκιαστεί. Ο υπόνομος θα εξακολουθεί να βρωμάει, και ένα λουλούδι, εκεί μόνο του, θα δίνει απλά ένα όμορφο χρώμα, που σιγά- σιγά κι αυτό θα ακυρωθεί. Με το να βγει ένα λουλούδι δίπλα στα σ*****,ο τόπος δεν θα πάψει να μυρίζει σ****. Αυτή η χώρα με τους ξερόλες, υπερόπτες, και αλαζονικούς κατοίκους της, που ρεζιλεύουν το όνομα των αρχαίων προγόνων που ήταν το φως του κόσμου τότε, δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να σωθεί. Με τόση αμορφωσιά, αλαζονία, κακία, υποκρισία, ψευτιά, εγωκεντρισμό, ασέβεια ,αχαριστία, πώς να πάει μπροστά;

Σε 3-4 χρόνια, θέλω να πιστεύω ότι θα έρθουν τα πράγματα έτσι ώστε να φύγω. Άνθρωποι να μας περιμένουν εκεί, υπάρχουν. Δεν θα πάω και μακριά. Στη γειτονική χώρα. Στην Ιταλία. Και θα πω ‘’άντεεε γειάαα’’ ‘’ ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ’’ σε όλους τους κομπλεξικούς μοντελοπνίχτες εδώ. Που πάντα κοιτούν ‘’ό, τι γυαλίζει και θυμίζει ό, τι πιο θαμπό και σκοτεινό’’. Πάντα τους χαρίζεις το δώρο και το πετάνε, γιατί το περιτύλιγμα είναι φτωχό. Τους δείχνεις το φεγγάρι και αυτοί ,σαν τις γάτες, κοιτάνε το δάχτυλο σου. Οπουδήποτε αλλού, έχουν όλοι ελπίδα και ίσο δικαίωμα στην ευτυχία. Δεν το λέω στον αέρα, ξέρω περιπτώσεις ανθρώπων που εδώ δεν τους έριχναν ούτε μισή ματιά και βρήκαν την τύχη τους αλλού. Γιατί η χειρότερη ξενιτιά είναι δίπλα στους ‘’δικούς’’ σου ανθρώπους. Αυτή πονάει χειρότερα. Να νιώθεις κομμάτι άλλου κόσμου γιατί αυτό σου εμπνέουν οι πράξεις τους και η αποστροφή στο βλέμμα τους.

Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι τόσο τυφλοί που προτιμάνε τη δυστυχία. Αυτή επιζητούν και μετά γκρινιάζουν για το πόσο δυστυχισμένοι είναι. Ας προσέχανε! Το θέμα είναι ότι σου επιβάλλουν με τις πράξεις τους τη δυστυχία. Να μην επαναλάβω πως, νομίζω ότι είναι ξεκάθαρο.

Απευθύνομαι σε όλους, και κυρίως στους φίλους μου που θα διαβάσουν ή και όχι. Μην τυχόν μου ξαναμιλήσει κανείς για τις γνωστές μπούρδες περί ‘’συνομωσίας του σύμπαντος, αν κάτι θέλεις πολύ’’ και περί ‘’έρωτα’’ και περί ‘’κάπου υπάρχει για όλους το ταίρι του’’, και  ‘’ το άλλο μας μισό μπορεί να είναι οπουδήποτε’’. Θα γίνω έως και αγενής! Έχω πάψει να πιστεύω πια αυτές τις π****!!!!

Ανύπαρκτο συναίσθημα για μένα αυτό, το εξορκισμένο που αρχίζει από ε!!!

Και για να το λέω, δεν το λέω στην τύχη, ούτε επειδή μου σάλεψε. Όποιος το έχει βρει, χαίρομαι πολύ για αυτό, με όλη μου την καρδιά. Εγώ δεν ελπίζω και αυτό με απογυμνώνει από όλους τους φόβους και τις ανασφάλειες και με κάνει ελεύθερη. Άλλα λόγια παρηγοριάς, ‘’παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του’’ απλά ΔΕΝ δέχομαι. Μην μου λέτε ΤΙΠΟΤΑ. Πείτε ότι μπορεί να γίνω εκατομυριούχος, μπορεί να κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα, μπορεί να γίνω συγγραφέας, κάτι το οποίο θα ήταν ό, τι καλύτερο για μένα, ότι μπορεί να πετύχει το εγχείρημα μου που θα ξεκινήσω εργασιακά από Οκτώβρη ,καλώς εχόντων των πραγμάτων, ότι μπορεί να γυρίσω τον κόσμο με τη φωτογραφική μου μηχανή και να γνωρίσω όλους τους πολιτισμούς, αλλά μην πείτε ΑΥΤΟ. Το θεωρώ την μεγαλύτερη ουτοπία από καταβολής κόσμου και σκέτη π******.Sorry δηλαδή. Ας αφήσουμε τα πράγματα να κυλάνε και ό, τι είναι να γίνει, γίνεται, όπως πάντα χωρίς εμάς, δεν μας περιμένει. Αν είναι γραμμένο μου κάτι, θα συμβεί ,θέλω δεν θέλω.

Το έχω πει κι άλλες φορές. Κλεμμένο μεν, με εκφράζει δε. Οι κατεστραμμένοι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι, ξέρουν ότι μπορούν να επιβιώσουν.

Βάζω τα χέρια και σηκώνομαι. Όσες φορές και να πέσω. Αυτή είναι η ιστορία της ζωής μου. Να πέφτω και να σηκώνομαι. Αυτή είναι η δική μου, σημαντική κατάκτηση.

Και να ξέρετε ότι όταν λέω κάτι, δεν το λέω απλά για να το πω ,σημαίνει ότι είναι εξακριβωμένο ,έχει συμβεί χιλιάδες φορές και πλέον έχουν στερέψει οι λέξεις μου και τα επιχειρήματα μου για να καταλάβουν όλοι αυτοί που αρνούνται την μίζερη Ελληνική πραγματικότητα, και την πασπαλίζουν με χρυσόσκονη λες και έτσι θα δείχνει όμορφη. Η πραγματικότητα αυτή δεν χωράει καμία διαφορετικότητα, χωρίς να της κολλήσει ταμπέλα. Είμαι περιθώριο και το ξέρω, γιατί με έβαλαν στη γωνία και μου κολλήσαν αυτό το ταμπελάκι. Για να ξεχωρίζω από τα άλλα ‘’σωστά’’ μέλη της σκατοπόλης αυτής, αυτά που έχουν δικαιώματα, ενώ εγώ όχι.  Είπαμε το λουλούδι δίπλα στα σ****, θα μυρίζει σ****. Έτσι είναι. Μες τη λάσπη αν φυτρώσει, θα μαραθεί.

Αυτά πιστεύω. Και δεν αλλάζω γνώμη. Όχι από πείσμα, αλλά επειδή αυτά ζω 33 χρόνια. Κάτι που επαναλαμβάνεται δεν το λες σύμπτωση.

Τελεία και παύλα.

  .-