στριφογύριζε πάντοτε στὸ μυαλό μου(στὸ ποιό?) ὁ παραπάνω τίτλος. δὲν εἶναι λίγες οἱ περιπτώσεις ὅπου βλέπεις συνανθρώπους σου νὰ κλείνουν τὰ μάτια ακούγοντας ἕνα τραγούδι ἤ ἀγαπημένους στίχοι. πολλὲς φορές σκεπτόμουν τὶ σχέσι μπορεῖ νὰ ἔχῃ, τὸ ἄτομο ποὺ ἀκούει κάποιο συγκεκριμένο τραγούδι ποὺ μιλάει π.χ. γιὰ τὴν δοκιμαζομένη ἐργατιά, ὅταν εἶναι 24 χρονῶν, δὲν δουλεύει καὶ τὰ βρίσκει ὅλα ἔτοιμα. κάθησα, τὸ λοιπό(ν) καὶ ἔβγαλα μερικὲς περιπτώσεις ποὺ ὅσο καὶ νὰ πιέζω τὸν ἑαυτό μου, δὲν μπορῶ νὰ αἰσθανθῶ τίποτα γι'αὐτές. ἀκόμα καὶ ἄν στοὺς γύρω μου ὑπάρχει περίσσευμα συναισθημάτων καὶ δακρύων.

- καββαδίας: δὲν ὑπήρξα ποτέ ἀσυρματιστής ἤ θερμαστής. δὲν υπήρξα μοῦτσος, μῆτε καὶ λοστρόμος. ὡς ἐκ τούτου, μοῦ φαίνεται δύσκολο νὰ συγκινηθῶ μὲ στίχοι ἀπὸ τὸν σταυρό τοῦ νότου καὶ τᾶ ὑπόλοιπα ἔργα τοῦ καββαδία. εἰλικρίνῶς, δὲν καταλαβαίνω, πῶς μπορεῖ κάποιος ποὺ ἔχει γεννηθῇ καὶ μεγαλώσει στὴν ἀθήνα καὶ φωνάζει κάθε κυριακὴ "κάνουν ἔρωτα στὸν ΠΑΟΚ καὶ στὴν θεσσαλονίκη" νὰ συγκινηθῇ μὲ τὸ "μάταια θὰ ψάχνῃς τὸ στρατί, ποὺ πάει γιὰ τὸ ντεπώ". γιὰ κανα ντεπόν μπορεῖ νὰ συγκινηθῇ, ἀλλὰ γιὰ τὸ ντεπω γιατί?

- τραγούδια καὶ λόγοι ἀριστερᾶς : ἄν πᾶτε σὲ συγκεντρώσεις ἐργατικῆς πρωτομαγιᾶς, ἀντιρατσιστικὰ φεστιβάλ κ.ο.κ(σάμαλι, τσακατσούκας παιδιάααα) θὰ δεῖτε διάφορα φαινόμενα. ἐπὶ παραδείγματι,βγαίνει μιὰ κοπέλα ποὺ κάνει αντίστασι στὰ καπιταλιστικά ἀποσμητικά καὶ κραυγάζει ἐνάντια στοὺς ἀμερικανους καὶ κάθε λογῆς καπιταλιστικὸ γουρουνι. μέχρι δω καλά καὶ γω μαζύ τους. ξαφνικὰ ὅμως, θέλει νὰ κάνῃ χιοῦμορ καὶ πετάει μιὰ λακιαμα. ἀμέσως, σὲ κάποια ἄτομα ποὺ πιάσαν καὶ καλά τὸ ἀστειάκι, σκιαγραφείται ἕνα σοβαρὸ χαμόγελο, βγάζουν μιὰ ἄναρθρη κραυγή, ὁμόηχη μέ "χα" καὶ κουνᾶνε τὸ κεφάλη πάνω κάτω, συμφωνόντας. πραγματικῶς, ἡ ἑλληνικὴ γλώσσα συλλαμβάνεται ἐξαιρετικὰ φτωχή γιὰ νὰ περιγράψῃ τὴν παραπάνω εἰκόνα. πρέπει νὰ τὸ δεἶτε. μετὰ ἀνάβουν τσιγάρο, αμερικανικῆς καπνοβιομηχανίας ποὺ λίγο πρίν, κατεδικάσθη δι ὅτι τὰ κέρδη της γίνονται βόμβες ποὺ ἐξαφανίζουν λαούς.

-  παλιὰ λαϊκά:

vol 1: θὰ ἔχετε δεῖ σὲ σκυλλάδικα-ὅσοι πᾶτε- ποὺ ὅλοι ζεσταίνονται μέχρι νὰ μποῦν τὰ παλιὰ λαϊκα καὶ τὸτε τὰ δίδουν ὅλα. οἱ ἕλληνες εἶναι πάνω ἀπὸ ὅλα μερακλήδες. κρατᾶνε στὸ ἕνα χέρι τὸ τσιγάρο-ἡ 1η ἰουλίου εἶναι κοντά- στὸ ἀλλο τὸ οὐίσκι καὶ ταυτοχρόνως ἔχουν περάσει καὶ τὰ δυο στοὺς  ὥμους τῶν κολλητῶν τους. ἐν συνεχεία, τραγουδᾶνε μὲ ὑπερβάλλοντα ζῆλο καὶ καημό, τὸ ἕνα ὄμορφο ἀμάξι μὲ δυο άλογα καὶ τονίζουν τὸ "σαν τὴν πικρή μου τὴν κατάμαυρη ζωή". οἱ δὲ γυναῖκες τραγουδᾶνε καὶ αὐτές μὲ τὸ ἴδιο στὺλ, γιατὶ δειχνει χειραφέτησι τῆς γυναικός τὸ ὁλο θέαμα.  ὁ καημένος ὁ καρμοιρακος ποὺ τὴν βγάζει μὲ ἕνα ξερὸ τζιν τονικ στὸ μπαρ, στριμωγμένος, δὲν μπορεῖ νὰ καταλάβῃ πῶς εἶναι καταμαυρη ἡ ζωή τους μὲ τὸν συνολικὸ λογαριασμό, νὰ εἶναι καμμιὰ 700αρα εὐρω. ὁ ἄγνωστὸς ὑπερασπιστὴς θὰ τρέξῃ καὶ θὰ μᾶς συμβουλεύσῃ νὰ ἀφήσουμε τὰ παιδιά, στὰ ντέρτια τους. 

vol 2: ἐντάσσονται καὶ ὅσοι ἔντεχνοι ἔνιωσαν ὅτι δὲν τοὺς φτάνει ἡ κατηγορία τοῦ ἀσυρματιστοῦ. τοῦτοι, εἰδικῶς ὅταν ἤντουσαν φοιτητές, ἐσύχναζαν καὶ συχνάζουν στὰ γνωστὰ σὲ ὅλους μας, ῥεμπετάδικα. ἡ ῥεμπέτ ἀσκέρ, ποὺ λέγαμε καὶ μεις φοιτητές. τὶ κάμουν, τὸ λοιπό(ν), κει μέσα; πρώτα ἀπὸ ὅλα λένε κρύα ἀστεία, σὰν αὐτὰ ποὺ ἀκούγονται ἀπὸ τὴν πλειοψηφία τῶν μελῶν στὶς συγκεντρώσεις τοῦ ΜΗ.γελᾶνε οἱ ἴδιοι ποὺ εἶπανε τὸ ἀστεῖο δυνατά, ὥστε νὰ παρακινήσουν καὶ τὸν ἄλλον νὰ γελάσῃ. κάτι τέτοιο, βέβαια, δὲν ἀναφέρεται σὲ καμμία ἀπὸ τὶς θεωρίες παρακινήσεως ποὺ ἔχω διδαχθῆ, ἀλλὰ τέσπα(ποὺ λέμε καὶ στὸ mirc, πρὶν τὸ cybersex). κατόπιν, γέρνουν τὸ κεφάλι πότε πρὸς τα πίσω καὶ πότε πρὸς τὰ μπρὸς σὲ ἀργὴ κίνησι-μὲ λίγο πιὸ γρήγορη κίνησι, θεωρεῖσαι αύτιστικός-καπνίζοντας ἤ καπνό ἤ συμβατικὰ τσιγάρα. σὲ ἐξαιρετικὲς περιπτώσεις ψαγμένου ἀτόμου, κανουν τσιμπούκι. τραγουδᾶνε τοὺς στίχους, οἱ ὁποῖοι ἀγγίζουν τὴν ψυχή τους, δακρύζουν ὅταν ἀκοῦνε καζαντζίδη καὶ ἄν ἔχουν πάει 2 βολές καὶ ἄνω στὸ κατάστημα, προτείνουν και τραγούδια. 

στὰ παραπάνω συμπεράσματα, ἔχω φτάσει ἐξ ἰδίας ἐμπειρίας, ποὺ λέει καὶ ὁ deos. και δὲν σᾶς κρύβω ὅτι προσεπάθησα και γω νὰ αἰσθανθῶ, ὅ,τι μπορεῖ νὰ αἰσθάνονται οἱ προαναφερθέντες. ὅσο δὲν μποροῦσα, ὅμως, νὰ δεχτῶ τὰ θέσφατα τῶν μαθηματικῶν χωρις απόδειξι, ἔτσι δὲν δἐχθηκα καὶ αὐτά, μιᾶς καὶ δὲν ἐπείσθην. ἔτσι, ὑπέπεσα στὰ ἀμαρτήματα, νὰ μὴν μοῦ ἀρέσει ὁ καββαδίας, νὰ μὴν γελάω μὲ τὰ ἀντιστασιακὰ αστειάκια τοῦ γλυκοῦ νεροῦ λίγο πρὶν τραγουδήσῃ ὁ δεληβοριάς ἕνα ἔργο του μὲ ἀντιστασιακὲς βρισιές, νὰ μὴν κάνω κεφάλι μὲ τὰ ἀσπρὸμαυρα ἄλογα καὶ νὰ μὴν κοιτάω κανέναν στὸ τραπέζι τοῦ ῥεμπετάδικου, φωνάζοντας μὲ ἀλανιάρικη φωνή, "πέστα στελάρα, γίγαντα". ἄσε ποὺ καὶ τὸ τσιμπούκι, μοῦ πέφτει κομματάκι παρα φύσει