Το κοριτσάκι ήθελε τη νύχτα αγκαλίτσα.Και όχι μόνο.

Το αγόρι ήθελε φιλιά.Και όχι μόνο.

Νόμιζαν πως υπήρχε ταυτοφωνία τουλάχιστον στο "και όχι μόνο".

Λάθος...ουψ και ουφ και ααχ, τί πάθαμε!

Όμορφη η νύχτα, καλοκαιρινή και μωβ.

Ιδρώτας η αγκαλιά του - την έπνιγε μαζί με τα "Σ΄αγαπώ!" του.

Στο σώμα της ανύπαρκτος ο αντίλαλος αγάπης - Τον άγχωσε.

Έσταζε μέλι το φιλί του,

γλυκό σαν τις λεξούλες που έγδυνε η αναπνοή του.

Διψούσε για χάδι, του πρόσφερε κόκκινο ξηρό κρασί σε κρύσταλλο,

που θύμιζε το βλέμμα της - εύθραυστο, διάφανο και άηχο.

 Μισός έρωτας, αυτή με πόθο, αυτός με πάθος.

Το σώμα της τραγουδούσε η ψυχή του.

Σα να έπαιζε η Σελήνη με τα σύννεφα, κρυφτό.

Ξημέρωσε. Τα σώματα κοιμόντουσαν αποκαμωμένα του έρωτα.

- Το ίδιο και η Σελήνη. Νάνι τάιμ.-

Οι ψυχές σαν τα σύννεφα ταξιδεύουν αλλού, στα πραγματικά τους "θέλω".

Αυτός ονειρεύται την αγάπη της.

Αυτή ονειρεύται πως σίγουρα κάπου αλλού θα υπάρχει ο Αγάπης της..

Όνειρα,

που σαν τελειώσει ο ύπνος γίνονται βροχή ν΄ αναστήσουν το χώμα.

Σαν τα σύννεφα.

Μακάρια η ανακύκλωση της Φύσης και του Ονείρου.

Δεν το ξέρει ακόμα.

Θα περάσουν αρκετές νύχτες.

Θα τον αφήσει με το ίδιο παράπονο.

Μα έχει ήσυχη τη συνείδησή της. Ό,τι έχει, του το δίνει.

Χαμόγελο και νάζι. Φροντίδα κι αγκαλιά.

Κι αυτός εξάλλου αν την αγαπάει πραγματικά, μπορεί να μετατραπεί σε αυτόν που περιμένει.