Με ένα jameson να ταξιδεύω
στο κορμάκι σου,  που δεν μπορώ τη μέρα...
νεράκι να το πιω να σε χορεύω
και να φωνάξω δυνατά, είσαι η πιο γλυκεία κοπέλα. 

Πιο φωτεινή κι από διαμάντι του Νείλου
άγιο δάκρυ απ' του Θεού τα μάτια,
χεράκι τρυφερό του πιο καλού μου φίλου
άσε με ν' αποκοιμηθώ, στο στήθος σου τα βράδια. 

Στο

Στο  κορμί σου καθρεφτίζεται
η θάλασσα,
στα χείλη σου η ζωή που
λαχτάρησα,
μα στο φιλί σου ο πιο ωραίος θάνατος
που λάτρεψα.  

Πόσο φοβάμαι και τα μάτια μου να κλείσω
εκεί που γέρνω και σε τραγουδάω,
μήπως σ' ονειρευτώ και δεν ξυπνήσω
ένα καράβι στα βαθειά, που δεν ξανοίγει φάρο. 

Ήθελα νάμαι μια γραμμή από τα χείλη σου
να ταξιδεύω ν' ανασαίνω στο φιλί σου ,
η ζωγραφιά που δραπετεύει απ' το μολύβι σου
το τελευταίο σ' αγαπώ μες στη ζωή σου. 

Στο κορμί σου καθρεφτίζεται η θάλασσα...

Στίχοι ενός ανάξιου εραστή.